του Γιώργου Καπαρού
Τουρκική απειλή και ευρωατλαντισμός
Στη νοόσφαιρα του ελληνισμού έχει παρεισφρήσει ένα φοβικό ψυχοϊδεολογικό στοιχειό σχετικά με την τουρκική κραταιότητα, το οποίο εξέθρεψαν διαδοχικά η Μικρασιατική Καταστροφή του1922 (με την προδοσία των Αγγλογάλλων της Αντάντ) και η εισβολή-κατοχή της μισής Κύπρου το 1974 (με την αμερικανονατοϊκή ενθάρρυνση).
Το φοβικό αυτό σύνδρομο οι εγχώριες ελίτ φρόντισαν να το παγιώσουν και να το μεγεθύνουν. Και τούτο δεν αφορά μόνο την άρχουσα πτέρυγα που έχει προκρίνει την πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας. Χαρακτηρίζει επίσης και την άλλη, την μειοψηφική εκείνη πτέρυγα η οποία ειλικρινώς επιθυμεί η χώρα να συγκροτήσει μια ισχυρή δυνατότητα αποτροπής.
Διότι παρά τις όποιες σοβαρές διαφορές τους, το κοινό γνώρισμα και των δύο αυτών φορέων είναι το γεγονός ότι στο νοηματικό πεδίο τους ξορκίζουν την αξιακή επιλογή και την απόφαση του πολέμου. Ως αναπόδραστη επίγνωση της αναγκαιότητας του αγώνα για την εθνική επιβίωση, όθεν και προκύπτει η συλλογική βούληση για την αμυντική ένοπλη μαζική κινητοποίηση του ελληνισμού. Για μια δυναμική «πολιτική με άλλα μέσα» με σκοπό την ανάσχεση της κλιμακούμενης τουρκικής σοβινιστικής μιλιταριστικής επιθετικότητας κατά της ελληνικής επικράτειας.
Βασική στρατηγική του Ερντογάν είναι ο αυτοτελής αυτοκρατορικός νεο-οσμανικός «τουρκικός άξονας». Γι’ αυτό και οι επιλεκτικές διασυνδέσεις τόσο με τον «δυτικό άξονα» όσο και με τον «ευρασιατικό άξονα». Από την άλλη οι ΗΠΑ σαφώς και δεν επιθυμούν μια Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ. Και για τούτο τελικά θα αποδεχτούν μια συνδιαλλαγή για τους ρωσικούς S400 αλλά και κάποια φόρμουλα μιας γενικότερης αμερικανοτουρκικής συνεννόησης συμπεριλαμβανομένου του κουρδικού ζητήματος.
Ως προς την χώρα μας η μακροχρόνια σταθερή συμπεριφορά της Τουρκίας είναι ο κλιμακούμενος «πόλεμος θέσεων» σε στεριά, θάλασσα και αέρα. Όπου συμπεριλαμβάνεται και το (επόμενο μετά αυτό των Ιμίων το 1996) προετοιμαζόμενο νέο «θερμό επεισόδιο» κατά της Ελλάδας ώστε οι εγχώριες δυτικόδουλες και φοβικές ελίτ να παραδοθούν. Με κλιμακούμενες ενέργειες υβριδικού πολέμου (με την έμμεση συγκατάθεση ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης) προετοιμάζεται η τουρκική επέμβαση στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του συμπλέγματος του Καστελόριζου για παγίωση των τετελεσμένων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Τουρκία με τη πρώτη ευνοϊκή γι’ αυτήν συγκυρία θα περάσει στον «πόλεμο κινήσεων» για να επιτύχει (όπως στην Κύπρο το ‘74) τον νέο εθνικό ακρωτηριασμό μας.
Μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν την επιδιαιτησία αποσκοπώντας να επιβάλουν και να ελέγξουν μια «Neutral Zone» από την Κύπρο ως τα Δαρδανέλλια. Ταυτόχρονα οι δυτικοί μας «σύμμαχοι» θα μας ζητήσουν να προβούμε στις δέουσες εθνικές παραχωρήσεις προς την Τουρκία.
Όθεν η Ελλάδα αντί να αρθρώσει μια αυτοδύναμη και κραταιά γεωστρατηγική προετοιμασία για την ίδια την ύπαρξη της, εναποθέτει ως προτεκτοράτο την προοπτική «διάσωσής» της στον παράγοντα που την κατέστρεψε το 1922, δηλαδή στη Δύση. Το δαπανηρό πολεμικό μας οπλοστάσιο σχεδιάζεται για να υπηρετεί τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και όχι τις αμυντικές ανάγκες και την ασφάλεια της χώρας ενόσω η εξωτερική απειλή μεγαλώνει. Οι κυβερνώντες επιζητούν τις πιο ανόητες διεθνείς συμμαχίες αναζητώντας εξωχώριους διασώστες-σωτήρες στα πλαίσια του ατλαντισμού-σιωνισμού με τις περιβόητες τριμερείς, τετραμερείς, πενταμερείς.
Η εγχώρια επιχειρηματική, πολιτική και πνευματική ελίτ όπως προτεκτορατοποiησε και ξεπούλησε την χώρα στα αμερικανονατοϊκά και ευρωενωσιακά αφεντικά της το ίδιο κατ’ εντολή τους θα παραδώσει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα ή και τμήμα της ελληνικής επικράτειας στην Τουρκία.
Είτε κεμαλο-τουρκισμός είτε ισλαμο-τουρκισμός η στόχευση είναι ίδια: Επιθετικός περιφερειακός επεκτατισμός και βαθμιαία υφαρπαγή Θράκης, Αιγαίου, Κύπρου. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» αλλιώς η χώρα μας κινδυνεύει με εξαφάνιση. Διότι δυστυχώς θα ακολουθήσουν πολλά τραγικά χειρότερα όσο η ξενόδουλη κλεπτοκρατική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία θα διαχειρίζεται το ελληνικό προτεκτοράτο
Μια άλλη πολιτική του ελληνισμού
Ας γίνει κατανοητό ότι οι κινητήρες του πεπρωμένου και των ιστορικών αναγεννήσεων μιας χώρας δεν είναι γενικώς οι εκφυλισμένες ελίτ, οι θεσμοί, ο λαός. Είναι οι οραματικές, αξιόμαχες, ανιδιοτελείς πρωτοπορίες «εκτάκτου ανάγκης» που στοχάζονται τους σκοπούς και διευθύνουν τη στρατηγική επίτευξής τους, κινητοποιώντας και οργανώνοντας αποτελεσματικά τις πατριωτικές, λαϊκές δυνάμεις. Και κάθε αποτυχία εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής ανάταξης, αντανακλά στο παρόν την δραματική απουσία μιας τέτοιας καθοριστικής προϋπόθεσης και την υποκατάστασή της από κάθε λογής πολιτικάντικους θιάσους.
Μόνο ένα άλλο καθεστώς εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μπορεί να προτάξει μια αξιόπιστη αμυντική στρατηγική απέναντί στην Τουρκία εγκαταλείποντας την ανόητη θέση «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραδίδουμε τίποτα» και πέρα από την ψευδοαντiθεση «κατευνασμός ή αποτροπή». Μια τέτοια πολιτική μεταξύ των άλλων προϋποθέτει ορισμένες επιλογές:
- Την πανεθνική-παλλαϊκή κινητοποίηση με έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων και τον επαναπροσδιορισμό των διεθνών συμμαχιών μας.
- Την επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως ζητήματος τουρκικής εισβολής-κατοχής. Την απαίτηση της απόδοσης αποζημιώσεων για τους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες. Την κατάργηση των αγγλικών βάσεων στο νησί.
- Την μάχη για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
- Τις διεκδικήσεις που απορρέουν από το γεγονός ότι η Τουρκία μετέτρεψε σε κουρελόχαρτα τις συνθήκες της Λωζάννης (1923), των Παρισίων (1947) και την ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932. Όπως π.χ.:
– Το Πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και ο σταδιακός ξεριζωμός 100.000 ομογενών μας από την Τουρκία. Αγωγή από το ελληνικό κράτος για πληρωμή αποζημιώσεων.
– Την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ελληνοορθοδοξίας που καταπατούνται στην Τουρκία (θέμα Θεολογικής Σχολής Χάλκης, περιουσία Πατριαρχείου, καθεστώς Αγιάς Σοφιάς κ.λπ.).
– Την απαίτηση (και με δικαστική προσφυγή) για εφαρμογή του προβλεπόμενου ειδικού διοικητικού καθεστώτος σε Ίμβρο και Τένεδο.
– Το αναγκαίο ισοδύναμο να επιδιωχθεί ελληνικό γκριζάρισμα και διεκδίκηση πλήθους νησιών όπου υφίσταται αμφισβητούμενη τουρκική κυριαρχία πέραν των 3 ναυτικών μιλίων.
- Την ανάδειξη της σπουδαιότητας της ελληνικής (αρχαίας και βυζαντινής) πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρά Ασία, την διεκδίκηση από το τουρκικό κράτος του σεβασμού και της προστασίας της.
- Το κλείσιμο του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και την προσπάθεια για την ουσιαστική παραγωγική πολιτιστική χειραφέτηση του αυτόχθονος Πομάκικου στοιχείου (το οποίο φυλετικά και πολιτισμικά ουδεμία συγγένεια έχει με τους Τούρκους).
- Την επέκταση παντού των χωρικών υδάτων μας στα 12 ναυτικά μίλια με την ανάλογη προσαρμογή του εθνικού εναέριου χώρου υπερβαίνοντας το φοβικό σύνδρομο λόγω του τουρκικού casus belli.
- Τον επαναπροσανατολισμό και την ολόπλευρη στρατιωτική, εξοπλιστική και ιδεοπολιτική προετοιμασία του Ελληνισμού που θα περιλαμβάνει την παλλαϊκή άμυνα για την μέχρις εσχάτων συντριπτική πολεμική αντιμετώπιση της Τουρκίας, για την υπεράσπιση βωμών και εστιών. Όπου η Ελλάδα δεν θα εγκλωβιστεί σε κάποιο στημένο «θερμό επεισόδιο» αλλά θα περάσει στον γενικευμένο ολοκληρωτικό πόλεμο.
Είτε κεμαλο-τουρκισμός είτε ισλαμο-τουρκισμός η στόχευση είναι ίδια: Επιθετικός περιφερειακός επεκτατισμός και βαθμιαία υφαρπαγή Θράκης, Αιγαίου, Κύπρου. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» αλλιώς η χώρα μας κινδυνεύει με εξαφάνιση. Διότι δυστυχώς θα ακολουθήσουν πολλά τραγικά χειρότερα όσο η ξενόδουλη κλεπτοκρατική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία θα διαχειρίζεται το ελληνικό προτεκτοράτο.
