Το περασμένο Σάββατο (16/5) προστέθηκε στα θύματα της πανδημίας ο Χούλιο Ανγκίτα, ιστορικός ηγέτης της ισπανικής Αριστεράς. Παιδί οικογένειας στρατιωτικών, γεννημένος το 1941 στην Ανδαλουσία, ενηλικιώθηκε στα πιο μαύρα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο και έγινε εκπαιδευτικός. Αρχικά εντάχθηκε στο χριστιανικό αντιδικτατορικό κίνημα, αλλά το 1972, όντας ήδη δάσκαλος, προσχώρησε στο Κ.Κ. Ισπανίας. Η δράση του εναντίον του καθεστώτος του Φράνκο σε συνθήκες παρανομίας τον έκανε αγαπητό στους απλούς ανθρώπους και του προσέδωσε κύρος στο Κομμουνιστικό Κόμμα – τόσο ώστε να εκφράζεται ανοιχτά ενάντια στη συμβιβαστική γραμμή που προωθούσαν οι ιστορικοί ηγέτες του (κυρίως ο Καρίγιο και η Πασιονάρια) όταν επέστρεψαν στη χώρα μετά την ελεγχόμενη μεταπολίτευση.
Το 1979 εκλέχθηκε δήμαρχος της Κόρντομπα με την υποστήριξη και των σοσιαλιστών. Αλλά σταδιακά ήρθε σε ρήξη μαζί τους, και το 1983 επανεκλέχθηκε πανηγυρικά – αυτή τη φορά με απόλυτη πλειοψηφία. Τότε κέρδισε το προσωνύμιο «κόκκινος χαλίφης», αφού ήταν ο μοναδικός κομμουνιστής δήμαρχος μεγάλης πόλης σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος. Το 1989 εκλέχθηκε γενικός γραμματέας του Κ.Κ. προωθώντας έναν διμέτωπο αγώνα εναντίον τόσο της Δεξιάς όσο και των σοσιαλιστών. Η «ακραία» γραμμή του οδήγησε την Ενωμένη Αριστερά στις μεγαλύτερες εκλογικές επιτυχίες της, με αποκορύφωμα το 1996, οπότε και ξεπέρασε το 10%. Όμως η συνεχής πολεμική του εναντίον του Σοσιαλιστικού Κόμματος δυσαρεστούσε το κομματικό επιτελείο, που μεθόδευσε την έξωσή του τον Δεκέμβριο του 1998. Η νέα «μετριοπαθής» γραμμή είχε καταστροφικά αποτελέσματα: το 2000 η Ενωμένη Αριστερά έχασε το 50% της δύναμής της και έκτοτε εξακολούθησε πτωτική πορεία.
Ο Ανγκίτα επέστρεψε στην Κόρντομπα, όπου ξανάρχισε να δουλεύει σαν δάσκαλος. Στην τελευταία συνέντευξή του, το 2017, στην καθημερινή εφημερίδα της βασκικής Πατριωτικής Αριστεράς Gara, έλεγε χαρακτηριστικά: «Ήμουν και παραμένω ένας εξωγήινος, αντισυστημικός μέχρι το μεδούλι… Σήμερα κυριαρχεί η αβουλία και η ανομία, αυτή η συλλογική αίσθηση ότι δεν υπάρχει έννοια δικαίου, ούτε αξίες. Βασικά οι άνθρωποι φοβούνται να σκεφτούν, διότι η σκέψη σε υποχρεώνει να πάρεις θέση… Στον ξεσηκωμό του λαού της Καταλονίας, βλέπω ελπίδα. Στην καταλανική κυβέρνηση, όχι: πούλησε στο λαό της αέρα κοπανιστό. Οι άνθρωποι πήγαν να ψηφίσουν, αψηφώντας την αστυνομία, και έσπασαν τον τσαμπουκά του Ραχόι. Αυτό είναι θετικό: ο λαός πίστεψε σε κάτι και ρίσκαρε, ανεξάρτητα από το ρόλο των ηγετών του – οι οποίοι μου θυμίζουν τον Αλέξη Τσίπρα, άλλον έναν μεγάλο πωλητή αέρα κοπανιστού»…
