«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού». Είναι αυτός ο όρκος που δίνει κάθε ελληνική κυβέρνηση.
Πώς το θυμηθήκαμε αυτό το… τελετουργικό εθιμοτυπικό; Ας όψεται η αιφνίδια μανία καταδίωξης της τρικομματικής κυβέρνησης με τους «επίορκους» δημόσιους υπαλλήλους. Τι νομίζουν οι κυβερνητικοί φωστήρες, θα μπορούν έτσι ανενόχλητοι να βάζουν μπροστά οποιαδήποτε… εξυπνάδα τους κατέβει, ώστε να θολώσουν τα νερά και να εφαρμόσουν ανέξοδα τα βρόμικα σχέδιά τους;
Ο λογαριασμός θα επιστραφεί και θα είναι τόσο οδυνηρός για ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό των υπηρετών του νέου καθεστώτος, όσο δυσβάσταχτα είναι τα δεινά που βιώνουν ήδη και τα ακόμη χειρότερα με τα οποία απειλούνται ολόκληρες γενιές αυτού του τόπου. Γι’ αυτό γίνεται λόγος.
Τούτη εδώ η κυβέρνηση-έκτρωμα δεν μπορεί να επικαλείται, όπως οι δύο προηγούμενες, που διαδέχτηκε τις… έκτακτες καταστάσεις. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είχαν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, ο λαός μίλησε, σε συνθήκες άγριας τρομοκράτησης και εκβιασμού, αλλά μίλησε και του είπαν ψέματα καραμπινάτα και οι τρεις. Υποτίθεται πως δεν προβλέπονται οι όρκοι χάριν τυπολατρίας. Αλλιώς, έτσι θα απέλυε ένας ολόκληρος καθηγητής συνταγματικού δικαίου, που τώρα κοσμεί το υπουργείο της Διοικητικής Μεταρρύθμισης (μάλιστα!), τους «επίορκους» υπαλλήλους; Όχι βέβαια.
Κι αν έτσι «πρέπει να γίνει», σύμφωνα με τον άτεγκτο Μανιτάκη όσον αφορά την τήρηση των νόμων και του Συντάγματος, τότε τι θα έπρεπε να περιμένει μία κυβέρνηση, που όχι μόνο οδηγεί την κοινωνία σε ανθρωπιστική καταστροφή, όχι μόνο παραδίδει τον εθνικό πλούτο, αλλά και καταδικάζει το μέλλον της χώρας, ως αποικία υπό τη δυναστεία των δανειστών που σήμερα ερίζουν, για το ποιος θα φορτωθεί τα… σκουπίδια (εύγλωττος χαρακτηρισμός Γερμανού αξιωματούχου μετά την περιβόητη συμφωνία) και ποιος θα αρπάξει τα λάφυρα από μια Ελλάδα αποικία, οικόπεδο και εξιλαστήριο θύμα ταυτόχρονα; Και ταυτόχρονα ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός να θριαμβολογεί!
Μήπως να νιώθουμε ενοχές, για το ύφος μας αυτό και το περιεχόμενο; Άραγε ρέπουμε στον «αντιπολιτικό λαϊκισμό», ποινικοποιούμε μία -κατά τα άλλα- συνήθη πολιτική διαφωνία; Άλλωστε το Σύνταγμα και οι νόμοι, όπως προβλέπει ο όρκος, δεν αποτελούν αντικείμενο πολιτικοκοινωνικής και ιδεολογικής σύγκρουσης και νοηματοδότησης; Ακριβώς! Κι υπάρχουν ιστορικές περίοδοι και «στιγμές», που αυτή η αντιπαράθεση αποκτά θεμελιώδη, ριζικά χαρακτηριστικά. Και τότε οι συνταγματικές επιταγές λαμβάνουν διάσταση παλλαϊκής και πανεθνικής κινητοποίησης, γιατί οι ίδιες αποτυπώνουν μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις, ξεσηκωμούς, επαναστάσεις.
Έτσι ανατρέπονται καθεστώτα, ξηλώνονται και καταδικάζονται όσοι οδηγούν το λαό στον όλεθρο.
