Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, είναι πολύ δύσκολο για τον Αλέξη Τσίπρα να κληθεί να ξαναπαίξει τον παλιό του ρόλο το αντιπολιτευόμενου. Τότε είχε την άνεση των θεαματικών κινήσεων και των εντυπωσιακών λόγων. Μπορούσε να παριστάνει εύκολα και πειστικά τον λαϊκό υπερασπιστή και να κουνά το δάκτυλο απειλητικά στους ξένους δυνάστες πιθανόν και να τα πίστευε όσα έλεγε.
Η ΥΨΩΜΕΝΗ αριστερή γροθιά και το κόκκινο γαρύφαλλο του Μπελογιάννη, αποτελούσαν την αγαπημένη του πόζα στον φακό και στις κάμερες. Με τόσο γοητευτικό προφίλ, κατόρθωσε τελικά, και ανέβηκε στην εξουσία. Αλλά, όταν βρέθηκε ψηλά, ζαλίστηκε. Και τότε κατάλαβε ότι ήταν δέσμιος των ξένων πατρώνων, των «θεσμών». Αυτοί του έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό. Εάν ήθελε να απολαύσει το μέλι της εξουσίας και όλα τα προνόμια που προσφέρει η πρωθυπουργική πολυθρόνα, θα έπρεπε να υπακούσει τυφλά στις εντολές των Βρυξελλών που εφαρμόζουν μια οικονομική δικτατορία, τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο ψευτοδημοκρατίας. Είχε φτάσει η στιγμή που ο Αλέξης θα έπρεπε να πει το μεγάλο «όχι» ή το ευτελισμένο «ναι». Προτίμησε το δεύτερο. Δέχθηκε η στυγνή ευρωπαϊκή πολιτική των τραπεζιτών να καλυφθεί κάτω από την «αριστερή» του φρασεολογία. Η Κίρκη των Βρυξελλών τον είχε μαγέψει. Τον μεταμόρφωσε από υπερήφανο που νόμιζε ότι είναι, σε υπάκουο σκυλάκι του σαλονιού. Τον καταδικάζουν τα ίδια του τα λόγια. Όσα διεκήρυσσε παλιά σαν αντιπολιτευόμενος, ήλθαν σε πλήρη σύγκρουση με όσα έλεγε ως πρωθυπουργός. Έφτασε στο σημείο να διατάζει πλειστηριασμούς σπιτιών φτωχών ανθρώπων. Πολιτικός Ιανός, άλλαξε πρόσωπα και προγράμματα. Τώρα, καλείται να παίξει πάλι τον ρόλο του «λαϊκού επαναστάτη» και ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του νέου έργου, που έχει τίτλο: «Στ’ άρματα, στ’ άρματα»!
Το θέατρο του Τσίπρα, έχει τα χαρακτηριστικά της Commedia dell Arte. Ήταν το θέατρο που άνθισε στην Ιταλία στα 1533, και απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Όταν όμως, μιλάνε για την Commedia, καθένας άλλα εννοεί, άλλα καταλαβαίνει, και νόημα δεν βγαίνει. Το ίδιο συμβαίνει με το θέατρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και «θιασάρχης» αυτού του μορφώματος των πολιτικών θεατρίνων, ο Αλέξης δεν μελέτησε τον Τσέχωφ που έλεγε: «καλύτερα να είσαι θύμα, παρά δήμιος». Δεν συμφώνησε με τον Ρώσο δραματουργό, και προτίμησε το δεύτερο, χάριν της «ευρωπαϊκής προοπτικής».
Και εξήντλησε το ρεπερτόριό του, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμωδία του Ιταλού συγγραφέα Κάρλο Γκολντόνι, «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» (Γερμανών και Αμερικανών)! Υπό τη σκιά και καθοδήγηση των ξένων αποικιοκρατών κυβέρνησε ο Τσίπρας. Ο Ιωσήφ Μομφεράτος όμως έλεγε ότι: «Ο ξενισμός εστάθη πάντοτε και κατ’ εξοχή, η ολέθρια μάστιξ των αδυνάτων εθνικοτήτων».
Τώρα, λοιπόν, ο Αλέξης εναγωνίως έχει αποδυθεί σε μια προσπάθεια να φρεσκάρει το «προσωπείο» του. Να καθαρίσει την κηλίδα του «Πολακισμού» που παραμένει όμως ανεξίτηλη. Οραματίζεται μία «μεγάλη παράταξη» λεηλατώντας σαλταδόρους κυρίως από το ΠΑΣΟΚ. Μάταιος κόπος. Όσο για την «επαναστατικότητα» που υπόσχεται, ακούγεται σαν χαλασμένος δίσκος παλιού γραμμοφώνου. Η «απειλή» του, προς την κυβέρνηση, «θα μας βρείτε στους δρόμους», μόνο θυμηδία προκαλεί. Λησμόνησε ότι ο ίδιος και οι υπουργοί του δεν τολμούσαν να βγουν στους δρόμους, φοβούμενοι τις αποδοκιμασίες του κόσμου. Μέχρι και προληπτικές συλλήψεις διέταζαν τα υψηλόβαθμα στελέχη του όπου πήγαιναν, τρέμοντας τη λαϊκή οργή.
Ο Αλέξης Τσίπρας εναγωνίως έχει αποδυθεί σε μια προσπάθεια να φρεσκάρει το «προσωπείο» του. Να καθαρίσει την κηλίδα του «Πολακισμού» που παραμένει όμως ανεξίτηλη. Οραματίζεται μία «μεγάλη παράταξη» λεηλατώντας σαλταδόρους κυρίως από το ΠΑΣΟΚ. Μάταιος κόπος
Οι Βρυξέλλες είναι ικανοποιημένες απ’ αυτή την εικόνα. Διότι καλλιεργούν στη συνείδηση των Ελλήνων, ότι δεν μπορούν να ελπίζουν. Θέλουν να χάσουμε την πίστη μας, να μην περιμένουμε τίποτα, και από πουθενά. Εμμέσως, πλην σαφώς, μας λένε: «Η κυβέρνησή σας είναι νεοφιλελεύθερη, και η “Αριστερά” σας είναι στην υπηρεσία μας. Είστε καταδικασμένοι». Γι’ αυτό, γίνομαι ίσως κουραστικός όταν στα άρθρα μου επαναλαμβάνω την ανάγκη μιας νέας Αριστεράς. Ο μεγάλος αιρετικός του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνισμού, ο Μίλοβαν Τζίλας, από πολύ νωρίς είχε πει: «Χωρίς πίστη, οι άνθρωποι δεν μπορούν να μετακινήσουν ούτε σωρούς από άχυρα, όχι βουνά. Το ένα ιδανικό διαδέχεται το άλλο, και φαίνεται “ωραιότερο” και πιο “απόλυτο”. Αυτή είναι η ανθρώπινη μοίρα. Όσοι δεν έχουν καμία πίστη, καμία αφοσίωση σε τίποτα, δεν έχουν ελπίδα και είναι καταδικασμένοι να μην κάνουν το παραμικρό. Παρόλο που ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να υπομένει το μαρτύριό του σαν τον Σίσυφο, πρέπει να ‘ρθει γι’ αυτόν ο καιρός που θα επαναστατήσει σαν τον Προμηθέα, γιατί το μαρτύριο εξαντλεί τις δυνάμεις του…». Τον καιρό που θα επαναστατήσουμε προσμένουμε, γιατί το μαρτύριο της «ευρωπαϊκής προοπτικής» των τραπεζιτών, έχει εξαντλήσει τις δυνάμεις μας. Η μεγαλύτερη φωνή του Σοσιαλισμού των μεταπολεμικών χρόνων, ο αδάμαστος Ουαλός Εργατικός ηγέτης Ανιούριν Μπέβαν, έλεγε: «Αν η οικονομική δύναμη είναι αφημένη σε ιδιωτικά χέρια, και ο ταλαιπωρημένος λαός ζητάει του κάκου από το κοινοβούλιο βοήθεια, τότε το κύρος του υπονομεύεται. Ο ρόλος το περιορίζεται στον ρόλο του ανθρώπου που κλαψουρίζει για τις οικονομικές αδικίες που γίνονται. Όλο συζήτηση, και πράξη μηδέν».
ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ κάτι χειρότερο. Διότι η οικονομική δύναμη, δεν είναι απλά αφημένη σε ιδιωτικά, αλλά σε ξένα χέρια. Ο Έλληνας πολίτης, αν ήθελε να εξιστορήσει τα δεινά που υφίσταται εδώ και χρόνια, θα έβαζε αυτόν ακριβώς τον τίτλο που είχε χρησιμοποιήσει ο Μαξίμ Γκόρκυ, στο γνωστό βιβλίο του: «Στα ξένα χέρια»… Άθελα, όταν μιλάει κανείς για τη ρητορική του Μπέβαν, ο νους πηγαίνει στον ασύγκριτο Ζωρές. Για να τον διακρίνει. Ο Ζωρές μέσα από κύματα του λόγου του, γεμάτα εικόνες και ιδέες, προσπάθησε πάντα να δώσει όλο το φιλοσοφικό βάθος της σοσιαλιστικής του σκέψης. Ο Μπέβαν, άλλης εποχής και άλλης φυλής, μέσα από τα θανατερά βέλη μιας οξύτατης πολεμικής, έδωσε όλο το νόημα μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής πολιτικής. Αυτήν την πολιτική πρέπει να ξαναβρούμε. Θυμάμαι, ήμουν νεαρός, νεοσσός στη δημοσιογραφία, όταν ο Τάσος Βουρνάς με έπαιρνε από το χέρι να δω τον σοφό γέροντα της Αριστεράς, τον πρόεδρο της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη, που του άρεσε να απαγγέλει τον στοχασμό του Τολστόι στα ρωσικά, και αμέσως μετά, μας τον μετέφραζε στα ελληνικά: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει».
Εμείς τώρα, αρνούμεθα αυτόν τον «πολιτικό κόσμο», όπως υπάρχει. Οι ελπίδες των πολιτικών προδίδονται, και βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο «ευρωπαϊκό τέλμα», επειδή ακριβώς δεν υπάρχει γνήσια Αριστερά, ως δύναμη ανατροπής. Κάποτε διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο η «Διεθνής Ομοσπονδία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Στο Συνέδριό της που είχε συνέλθει στο Παρίσι το 1949, υιοθετήθηκε ο καταστατικός της χάρτης όπου ετονίζετο ότι: «Κάθε Εθνική Ένωσις που προσχωρεί εις την Διεθνή Ομοσπονδίαν, αναγνωρίζει τας αρχάς τας περιεχομένας εις τας γαλλικάς Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1789 και του 1793, όπως και εις την Οικουμενικήν Διακήρυξιν του 1948». Αυτές οι «διακηρύξεις» και τα «δικαιώματα» καταργήθηκαν και πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, από τις Βρυξέλλες. Το πολιτικό μας πρόβλημα συνίσταται, στο ότι δεν βλέπουμε αξιόπιστο αριστερό σχήμα με δημοκρατική συνέπεια, που θα τολμούσε να διακηρύξει σαφή γραμμή Αλλαγής εσωτερικής, εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, με την ιδεολογική πυξίδα της σοσιαλιστικής κατευθύνσεως. Με τέτοια γραμμή, δεν θα μπορούσε κανείς να ταλαντεύεται προς το μέρος των ραδιούργων που εργάζονται για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου των διεθνών τραπεζιτών. Αυτή η «γραμμή» θα υπερασπιζόταν αποκλειστικά τα δικαιώματα των «ταπεινών και καταφρονεμένων», όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι. Το μέγα κακό που διέπραξαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν κυβέρνηση χθες και σαν αντιπολίτευση συνεχίζουν τώρα, είναι ότι έκαναν τον κόσμο να χάσει την εμπιστοσύνη του, προς οποιοδήποτε σχήμα χρησιμοποιεί τον όρο «Αριστερά». Αυτό ήθελαν και οι Βρυξέλλες και οι Αμερικανοί. Εμπέδωσαν στις συνειδήσεις ότι αυτό ο χώρος που κάποτε εξέφραζε την Αντίσταση στην αποικιοκρατία, βρίσκεται πλέον «στα ξένα χέρια». Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα καινούργιο έντιμο κόμμα, που θα υψώσει φωνή. Αλλά δεν θ’ ακουστεί, παρά μόνο αν η λαλιά του είναι γνήσια, και όχι αντίλαλος των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ.
