του Ηρόστρατου
Έφυγε ο άνθρωπος που πάλευε για τη δεύτερη ευκαιρία σε φυλακισμένους…
Μερικές φορές η δουλειά του δημοσιογράφου είναι βάρβαρη. Πεθαίνει κάποιος κι εσύ πρέπει φυσικά να γράψεις, να μιλήσεις το συντομότερο δυνατό. Εκεί που θα ήθελες να σιωπήσεις, πρέπει να γεμίσεις το κενό με λέξεις. Κι αν ο θάνατος είναι μακρινός, έχεις την αναγκαία απόσταση για να παραμείνεις ψύχραιμος.
Τι γίνεται όμως όταν μια-δυο μέρες πριν, κοίταζες στο σημειωματάριό σου το τηλέφωνο του ανθρώπου που δεν ζει πια κι έλεγες πως θα τον πάρεις τηλέφωνο μέσα στις επόμενες μέρες; Κι όταν αυτό το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ;
Ήταν την Κυριακή, την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου που είδα τη φωτογραφία του Γιώργου Ζουγανέλη στο Διαδίκτυο. Και δίπλα την αγγελία θανάτου. Είχε φύγει την προηγούμενη μέρα. Τι ειρωνεία. Στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Στη γιορτή της Παιδείας. Αυτός. Ένας θεολόγος, που υπηρέτησε όσο ελάχιστοι την υπόθεση της Παιδείας.
Τον είχα συναντήσει πρώτη φορά όταν εργαζόμουν στο τότε Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων. Πήγα στον Κορυδαλλό. Στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) που αυτός υπήρξε ο θεμελιωτής του. Ήταν εκεί από την ίδρυσή του το 2005. Ο άνθρωπος που έδωσε πραγματικά τη δεύτερη ευκαιρία. Έμεινα έκπληκτος. Μια όαση πίσω από τους τοίχους της φυλακής; Μίλησα με τους μαθητές. Μίλησα με τους καθηγητές. Ναι, σκέφτηκα, υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες δράσεις. Κάθε κουβέντα κατέληγε στον αγαπημένο διευθυντή. Οι κρατούμενοι μαθητές και οι δάσκαλοι συμφωνούσαν: Ψυχή του Σχολείου ήταν ο Γιώργος Ζουγανέλης…
Φρόντισα να μαθαίνω περισσότερα. Η δράση του σχολείου έβγαινε έξω από τους τοίχους. Με κάθε τρόπο έσπαγε την απομόνωση. Κι αυτός ο διευθυντής ήταν εκεί χαμογελαστός, εκπέμποντας ωστόσο μια μεγάλη δύναμη, να κάνει ό,τι χρειαζόταν για να γίνονται όλο και περισσότερα.
Τον είδα αυτά τα Χριστούγεννα στην παρουσίαση ενός βιβλίου. Του υποσχέθηκα πως θα πήγαινα στο Σχολείο για μια δράση με τους κρατούμενους/ μαθητές του. Είπαμε να τα πούμε σύντομα. Με τη νέα χρονιά.
Ήταν το ραντεβού που σκεφτόμουν και δεν έγινε ποτέ. Το κενό είναι δυσαναπλήρωτο.
Κι είναι από τις φορές που θα χαιρετήσω πραγματικά μια υπουργική απόφαση. Διαβάζω:
«Η μετονομασία του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας της Φυλακής Κορυδαλλού σε “ΣΔΕ Γιώργος Ζουγανέλης” προβλέπει κοινή απόφαση των υπουργών Παιδείας και Δικαιοσύνης, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του Γιώργου Ζουγανέλη, Διευθυντή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) της Φυλακής Κορυδαλλού…
…Πολυσχιδής προσωπικότητα, επιστήμονας και καλλιτέχνης, υπήρξε οργανωτής και εμψυχωτής πολυάριθμων εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Με την ολόψυχη αφοσίωσή του στο εκπαιδευτικό του έργο -η οποία δεν γνώριζε ωράρια απασχόλησης, σαββατοκύριακα ή άδειες διακοπών- και τις ικανότητες επικοινωνίας του κέρδισε την αγάπη και τον ανυπόκριτο σεβασμό των εκατοντάδων εγκλείστων που φοίτησαν στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, των εκπαιδευτικών και των σωφρονιστικών υπαλλήλων, ουσιαστικά όλων των ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.» (πηγή: esos.gr)
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά τώρα που και η Διά Βίου Μάθηση απειλείται με εξαφάνιση και από τη δεύτερη ευκαιρία πάμε στην… καμία ευκαιρία…
Μια συγκλονιστική μαρτυρία
«…Προέρχομαι από γονείς της Αντίστασης και συνέχεια του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Πατέρας μου ήταν ο μεγάλος ήρωας και θα μείνει στη μνήμη μου ο μεγαλύτερος μάρτυρας. Επί Μεταξά εξορία, φυλακές, αυτά μου τα είπανε.
Εγώ θυμάμαι από το 42 και μετά. Τα πρώτα θανάσιμα χτυπήματα τον Απρίλη του ‘42 που πεθαίνει ο αδελφός μου ο Γιάννης από πνευμονία από την σκοπιά που φύλαγε για τους Ιταλούς. Κρύωσε και δεν υπήρχαν φάρμακα και γιατροί και χάσαμε 22 χρονών παλικάρι. Ο πατέρας μου αγωνίζεται στην αντίσταση….».
Έτσι ξεκινούν οι Γδαρμένες Αναμνήσεις που βίωσε τα χρόνια της κατοχής και του Εμφυλίου ένα κορίτσι ( η Σταματούλα Μακρυνιώτη-Πρέκα), που γεννήθηκε στη Μαργιολάτα της Φωκίδας το 1935 και αποφυλακίσθηκε το 1948.
Όλη η αφήγησή της, πραγματικά συγκλονιστική, δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Αντώνη Κακαρά (kakaras.wordpress.com)
Όπως σημειώνει ο ίδιος, «η καταγραφή διακρίνεται από την απουσία καλολογικών στοιχείων, μισαλλοδοξίας, υπερβολών και αυτοπροβολής…».
Η επιμέλεια του αφηγήματος έγινε από τον συγγραφέα Παναγιώτη Σακελλαριάδη.
Καμπάνια οικονομικής υποστήριξης ταινίας
Πριν από τέσσερα χρόνια ο Κυριάκος Κατζουράκης και η Κάτια Γέρου άρχισαν να γράφουν το σενάριο του USSAK εν μέσω της αναταραχής στη χώρα. Σε μια χώρα που πάσχει, κάπου στο μέλλον, πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή….
Τώρα ξεκίνησε μια καμπάνια οικονομικής υποστήριξης της ταινίας. Γράφει η Νάντια Βαλαβάνη:
«…Η ανεξάρτητη, από εξουσία, τρόικα και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τέχνη, που ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων, πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει, πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες.
Οποιοδήποτε ποσό για τον σκοπό αυτό, όσο μικρό και αν είναι, ακόμη 20-30-40€ είναι σήμερα πραγματικά πολύτιμο…».
Πληροφορίες για την ταινία θα βρείτε στο ussak.kyriakoskatzourakis.gr καθώς και στην σελίδα στο Facebook.
