του Ηρόστρατου
Περί ποδοσφαίρου
Είδα μόνο δύο αγώνες στο φετινό Euro. Το Ιταλία-Γερμανία και τον Τελικό. Ο μικρός μου γιος λέει πως κατηγορώ συχνά τη σημερινή εποχή κι αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως μεγαλώνοντας αρχίζω να μοιάζω με εκείνους τους ηλικιωμένους που μιλούσαν συνεχώς για τις παλιές καλές εποχές… Όμως -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο ποδόσφαιρο- φοβάμαι πως έχω δίκιο να αγανακτώ. Έχω δίκιο να μου φέρνει υπνηλία ένα ματς σαν αυτό της Ιταλίας με τη Γερμανία και να θυμάμαι το πρώτο μου Παγκόσμιο Κύπελλο (έτσι το λέγαμε τότε) και τον θρυλικό αγώνα που είχε λήξει με 4-3 υπέρ της Ιταλίας…
Είναι, άραγε, μόνο νοσταλγία; Έχω χρόνια να πατήσω σε γήπεδο. Αν και Ολυμπιακός δεν θέλω να έχω σχέση με την ομάδα του Μαρινάκη. Ούτε με εκείνες των Αλαφούζου, Σαββίδη και Μελισσανίδη. Δεν με ενδιαφέρει να ακούω ποδόσφαιρο στο ραδιόφωνο και να μην αναγνωρίζω κανέναν παίκτη. Δεν βρίσκω το νόημα σε ομάδες που δεν είναι ριζωμένες σε κάποιον τόπο. Που δεν έχουν – όχι απλώς Έλληνες παίκτες, αλλά κυρίως δεν έχουν τα «παιδιά της γειτονιάς». Τι είναι ένας Ολυμπιακός χωρίς έναν Πειραιώτη, ένας ΠΑΟΚ χωρίς Θεσσαλονικείς από την Τούμπα, ένας Παναθηναϊκός χωρίς Αμπελοκηπιώτες, μια Λάρισα χωρίς Λαρισαίους;
Ο «επαγγελματισμός», δηλαδή η πλήρης υποδούλωση του ποδοσφαίρου στο Κεφάλαιο, οι μπίζνες της ΦΙΦΑ, οι ελεύθερες μεταγραφές ξένων παικτών εξαφάνισαν κάθε μαγεία μέσα σε έναν παγκοσμιοποιημένο πολτό.
Μου είναι πιο εύκολο να είμαι με τη Μπαρτσελόνα, παρά με τον Πανιώνιο. Αφού όλα τα άλλα χάθηκαν, ακολουθούμε τους μάγους της μπάλας. Καταλήγουμε οπαδοί παικτών και όχι ομάδων…
Διάφορα τέτοια πικρά σκεφτόμουν διαβάζοντας το πραγματικά ξεχωριστό βιβλίο του Δημήτρη Κωστόπουλου Ο Φονέας και ο φονιάς (Εκδόσεις Κέδρος). Ένα ταξίδι σε άλλες εποχές του ποδοσφαίρου μέσα από δέκα διηγήματα που δεν ωραιοποιούν καταστάσεις, αλλά μας μεταφέρουν το άρωμα μιας εποχής. Με πολλά και ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για τις ομάδες όπως ο Φωστήρας, ο Ατρόμητος, ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός κ.ά., αλλά και με συναρπαστικές ιστορίες που ζωντανεύουν ένα κομμάτι της ιστορίας, παραγνωρισμένο.
Μια ιστορία που οι σημερινοί ηγέτες του ποδοσφαίρου προσπαθούν να οικειοποιηθούν. Μια ιστορία που χρησιμοποιούν άθλιες συμμορίες για να χτίσουν το δικό τους μύθο.
Ο κόμπος στο λαιμό μου έγινε λυγμός και ο λυγμός δάκρυα στη συγκινητική και τόσο πραγματική ιστορία για την τραγωδία της Θύρας 7. Μέσα από τον έρωτα δυο νέων παιδιών που τους χώριζαν πολλά αλλά τους ένωνε η αγάπη για την ομάδα, ο συγγραφέας καταφέρνει αν μας δώσει το πνεύμα του τι σήμαινε κάποτε να είσαι «γαύρος».
Και η ιστορία που έδωσε τον τίτλο της στο βιβλίο, Ο Φονέας και ο φονιάς, θυμίζει ταινία του Ιταλικού Νεορεαλισμού. Ο Φωστήρας -η ομάδα των Σφαγείων- και ο Λάκης ο Τίποτας που η ζωή του δένεται με την ομάδα μέσα από ένα φονικό… Θα μπορούσαν όλες οι ιστορίες εδώ που τα λέμε, να γίνουν μικρού μήκους ταινίες. Και δεν λείπουν και οι πολιτικές αναφορές.
Είτε αγαπάτε το ποδόσφαιρο, είτε όχι αξίζει να διατρέξετε τις σελίδες αυτού του βιβλίου…. Η μπάλα δεν πηγαίνει ποτέ εκεί που περιμένεις, σύμφωνα με τη ρήση του Καμί που μεταφέρει ο συγγραφέας, όμως τα κείμενα είναι εύστοχα, σαν καλοχτυπημένο πέναλτι.
2ο Αντάμωμα Παραμυθιού και Αφήγησης
Μερικοί αντιμετωπίζουν τον τουρισμό ως «άρπα κόλλα». Ό,τι αρπάξουμε από τους χαζο-τουρίστες το καλοκαίρι και μετά ο καθένας τον δρόμο του. Ο τόπος έχει πληγεί βάναυσα από αυτό τον τουρισμό της αρπαχτής.
Είκοσι επαγγελματίες από την περιοχή της Αμανής στη Βορειοδυτική Χίο, δημιούργησαν την κίνηση Λύνουμε τα Χέρια και διοργανώνουν μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις όπως είναι το 2ο Αντάμωμα Παραμυθιού και Αφήγησης και ο Κύκλος ξεναγήσεων στην Αμανή
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν στη Βολισσό στις 15 Ιουλίου και συνεχίζονται μέχρι τις 19 Ιουλίου, οπότε ολοκληρώνεται ο κύκλος με τα παραμύθια και θα συνεχιστούν με δωρεάν ξεναγήσεις σε ιστορικά μνημεία της περιοχής μέχρι το τέλος Αυγούστου.
Για το πρόγραμμα μπορείτε να πληροφορηθείτε από τις τοπικές ιστοσελίδες, όπως «Η φωνή της Αμανής» https://www.amanivoice-chios.gr
