Και ενώ τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα και τις πυραυλικές επιθέσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, ο πόλεμος στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, μαίνεται ανεξέλεγκτα για 2,5 χρόνια – και δίνει την εντύπωση ότι σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μην τελειώσει ποτέ! Αν η ουκρανική αντεπίθεση, την περασμένη άνοιξη, απέτυχε παταγωδώς (και μάλιστα σε μια εποχή που η συλλογική Δύση χρηματοδοτούσε αφειδώς το πόλεμο κατά της Ρωσίας), τώρα είναι φανερό ότι το μπλοκάρισμα της ενίσχυσης του καθεστώτος του Κιέβου με χρήματα και οπλικά συστήματα από το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχει δημιουργήσει ακόμη πιο σημαντικά προβλήματα στην Ουκρανία.
Ταυτόχρονα, η προσπάθεια αντικατάστασης των αμερικάνικων πόρων με αντίστοιχους ευρωπαϊκούς καθυστερεί πολύ στην υλοποίησή της, επιτρέποντας μια σημαντική ανατροπή στα πεδία των μαχών. Η αδυναμία της Ε.Ε. να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν οφείλεται βέβαια στην έλλειψη φιλοπόλεμων κραυγών και τάσεων τόσο στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όσο και σε ισχυρά πολιτικά και οικονομικά κέντρα – που δραστηριοποιούνται οριζόντια (μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε.) και κάθετα (μέσα σε κάθε χωριστή χώρα), πιέζοντας ασφυκτικά για την κλιμάκωση του πολέμου. Το παράδειγμα της υστερικής φιλοπόλεμης ρητορικής του Μακρόν και της συντροφίας των Βαλτικών χωρών και της Πολωνίας από την μια πλευρά, και οι «αποκαλύψεις» για τα σχέδια Γερμανών στρατηγών να καταρτίζουν πολεμικά σχέδια επίθεσης στην Κριμαία παρά την αντίθεση του Σολτς από την άλλη, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και μαρτυρούν βαθύτερες διεργασίες στο εσωτερικό της Γηραιάς Ηπείρου.
Ευρωπαϊκή στήριξη – Ρωσικές επιτυχίες
Οι δημόσιες αντιπαραθέσεις των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κέντρων για τις διαδικασίες κάλυψης των αναγκών της Ουκρανίας (ευρωπαϊκό ομόλογο, χωριστή εισφορά κάθε χώρας, χρηματοδότηση πολεμικής οικονομίας κ.ο.κ.) μαρτυρούν αναμφισβήτητα τον ασίγαστο πόλεμο συμφερόντων στο εσωτερικό της Ε.Ε. Μαρτυρούν παράλληλα σχεδιασμούς για μεγάλες οικονομικές αναδιαρθρώσεις, το κόστος των οποίων θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό, με ιδιαίτερη έμφαση στην κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας και ελευθερίας. Τα όσα «γνωρίσαμε» την περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας τώρα σχεδιάζεται να εφαρμοσθούν στον υπέρτατο βαθμό.
Την ίδια στιγμή, και όσο διαρκούν οι διαπραγματεύσεις για κέρδη και ζημιές μεταξύ των ισχυρών της Ε.Ε., δεν παραλείπεται κάθε προσπάθεια συντήρησης του πολέμου στην Ουκρανία. Την περασμένη εβδομάδα ο Γερμανός καγκελάριος αποφάσισε να διαθέσει μια ακόμα συστοιχία πυραύλων Patriot στην Ουκρανία για την ενίσχυση της αεράμυνάς της. Η Ολλανδία ανακοίνωσε πως έχει διαθέσει ήδη μία τέτοια συστοιχία στον ουκρανικό στρατό. Με τη σειρά του ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ κάλεσε, για αυτήν την εβδομάδα, νέα σύσκεψη των χωρών μελών για την ενίσχυση του Κιέβου με όπλα και χρήματα.
Όμως οι πρωτοβουλίες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεν φαίνεται, προς το παρόν, να έχουν τη δυνατότητα να ανατρέψουν τη δυσμενή τροπή που έχουν πάρει για την Ουκρανία οι εξελίξεις στο μέτωπο. Μετά την κατάληψη δύο στρατηγικής σημασίας πόλεων (Μπαχμούτ και Αβντίιβκα), ισχυρότατη πίεση δέχεται τώρα η πόλη του Τσάσιβ Γιαρ, η κατάληψη της οποίας θα επιτρέψει το ρωσικό έλεγχο σε ολόκληρη την περιφέρεια του Ντονέτσκ. Το ίδιο ισχυρή είναι πίεση που ασκείται στο Χάρκοβο και στην Ζαπορίζια, πόλεις που σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες θα αποτελέσουν του κύριους στόχους της επερχόμενης ρωσικής αντεπίθεσης. Την ίδια στιγμή οι ρωσικές δυνάμεις στοχοποιούν ως πρώτη προτεραιότητα τις ενεργειακές υποδομές της Ουκρανίας, αλλά και σημεία συγκέντρωσης μισθοφορικών δυνάμεων και ΝΑΤΟϊκών «συμβούλων» (ανάμεσά τους και εκατοντάδες στρατιώτες της γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, που έχουν αναπτυχθεί για να χειριστούν και να εκπαιδεύσουν τους Ουκρανούς στα γαλλικά όπλα).
Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να χάσει…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί η πορεία του πολέμου στην Ουκρανία, και το αν η ανάκτηση των πρωτοβουλιών από τα ρωσικά στρατεύματα θα διαρκέσει για καιρό και θα οδηγήσει τον πόλεμο σε ένα τέλος. Πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι οι ΗΠΑ και η «συλλογική Δύση» σχεδίασαν έναν πόλεμο στην Ουκρανία με στόχο να συντρίψουν τις δυνατότητες και την επιρροή της Ρωσίας. Σχεδίασαν δηλαδή και ξεκίνησαν έναν πόλεμο με κεντρικό στόχο να μην τον χάσουν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, ακόμα και να ακρωτηριαστεί ή και θυσιαστεί ολοκληρωτικά η Ουκρανία, ο πόλεμος δεν σχεδιάζεται να σταματήσει. Μένει να δειχθεί αν σειρά έχει η Μολδαβία ή κάποια από τις χώρες της Βαλτικής, που θα χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για τη συνέχισή του.
Από την πλευρά της η Ρωσία οργάνωσε την εισβολή στην Ουκρανία ως αναγκαστική άμυνα απέναντι στην απόπειρα επέκτασης του ΝΑΤΟ και στρατιωτικής περικύκλωσής της, αλλά και ως προσπάθεια επέκτασης των εδαφών της και ανάδειξής της ως ισχυρού παγκόσμιου πόλου, ανταγωνιστικού στις επιδιώξεις της Δύσης. Με μια έννοια, και για τη Ρωσία αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να χαθεί. Εκεί ακριβώς εγκυμονεί και ο τεράστιος κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Δύο πόλοι, πυρηνικές δυνάμεις, έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο που κανένας δεν είναι διατεθειμένος να χάσει. Και μάλιστα αυτή η στρατιωτική αντιπαράθεση επεκτείνεται επικίνδυνα στη Μέση Ανατολή και στη Σινική Θάλασσα. Τίποτα καλό δεν μπορεί να αναμένει κανείς από αυτή την προοπτική, ιδίως αν δεν ενεργοποιηθεί ένα παγκόσμιο φιλειρηνικό κίνημα προκειμένου να σταματήσει τον επερχόμενο όλεθρο.
