Πλέον κανείς στην Ελλάδα δεν πέφτει από τα σύννεφα με την επιθετικότητα της Τουρκίας του Ερντογάν. Η γειτονική μας χώρα, η αναθεωρητική και επεκτατική ηγεσία της, έχει κάνει ξεκάθαρο πως το όραμα της αναβίωσης της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας και της «Γαλάζιας Πατρίδα» περνάει μέσα από την ανατροπή του στάτους κβο στην περιοχή και την αρπαγή στοιχείων της κυριαρχίας της χώρας μας.
Το καθεστώς Ερντογάν έχει κάνει ξεκάθαρο πως υλοποιεί κατά γράμμα τις εξαγγελίες του με την ισχύ των όπλων και τη διπλωματία των εκβιασμών. Μόνο τα όσα έχουν συμβεί το τελευταίο εξάμηνο είναι ενδεικτικά αυτής της πραγματικότητας. Από την απειλή κατάρρευσης των συνόρων στον Έβρο και την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού στις παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, και από το προκλητικό τουρκολιβυκό μνημόνιο στην απόφαση για μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, που προσβάλει την ταυτότητα του ελληνισμού και τον οικουμενικό χαρακτήρα του πολιτισμού μας, σήμερα φτάνουμε στην ανοιχτή αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας στην Ν.Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, με την Τουρκία να σβήνει το Καστελόριζο από τον χάρτη.
Συμπτώσεις στη σκακιέρα της Ν.Α. Μεσογείου
Η κίνηση αυτή της Τουρκίας δεν γίνεται σε κενό χρόνο. Συμπίπτει χρονικά με μια σειρά γεωπολιτικών εξελίξεων οι οποίες, ακόμη και αν είναι δύσκολο να προεξοφλήσει κανείς αν υπάρχει άμεση σχέση αιτίας-αιτιατού, περιγράφουν την σκακιέρα της Ν.Α. Μεσογείου. Η τουρκική Navtex που δεσμεύει για έρευνες περιοχή ανοιχτά της Κρήτης και του Καστελόριζου, αμφισβητώντας δικαιώματα της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου, εκδίδεται την Τρίτη 21 Ιουλίου και αμέσως προς την περιοχή κινούνται πλοία του τουρκικού πολεμικού ναυτικού.
Όπως έχουν τα πράγματα η Ελλάδα και η Κύπρος είναι αναγκασμένες να αμυνθούν και να στήσουν αναχώματα στις βλέψεις της Τουρκίας. Με αναζήτηση συμμαχιών έξω από το σχήμα των νατοϊκών προστατών, με μια συνολικά πιο ενεργητική στάση σε ένα όλο και πιο ταραγμένο γεωπολιτικά περιβάλλον
Το διήμερο 18-19 Ιουλίου, διεξήχθη η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε., η οποία παρά την τελική κατάληξη σε ένα σχέδιο ανάκαμψης των χωρών της Ε.Ε., έκανε για ακόμη μια φορά φανερά την κρίση και τα αδιέξοδα της Ένωσης, αδιέξοδα που υποβαθμίζουν και τη γεωπολιτική της ισχύ. Στις 19 Ιουλίου, η βουλή του Ισραήλ, κυρώνει την συμφωνία του East-Med, ακολουθώντας τα κοινοβούλια Ελλάδας και Κύπρου. Η περιοχή που δεσμεύει τώρα η Τουρκία, όπως επίσης και όλη η λογική του τουρκολιβυκού μνημονίου, κόβει το δρόμο στον East-Med και καθιστά σαφές σε όλους τους ενδιαφερόμενους ότι κανένας ενεργειακός σχεδιασμός δεν πρόκειται να προχωρήσει στην περιοχή αν δεν τη συμπεριλαμβάνει. Στις 20 Ιουλίου ο Αιγύπτιος πρόεδρος Σίσι, λαμβάνει το «πράσινο φως» απ’ το κοινοβούλιο της χώρας του να επέμβει αν χρειαστεί στρατιωτικά στη Λιβύη, απέναντι στις δυνάμεις του Σάρατζ και τον τούρκικο κατοχικό στρατό. Στις 20 Ιουλίου και πάλι, γαλλικά Μέσα κάνουν λόγο για ναυάγιο στη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας-Γαλλίας και την αγορά των φρεγατών Belharra, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, και υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς με πρόσχημα το υψηλό κόστος της συμφωνίας. Στις 21 Ιουλίου, καταφθάνει στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, τεράστια στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ με τελικό προορισμό την Ρουμανία, παρακάμπτοντας την Τουρκία και τη διέλευση από τα στενά του Βοσπόρου, για τη συμμετοχή της σε νατοϊκή άσκηση περικύκλωσης της Ρωσίας.
Εντός αυτού του περιβάλλοντος η Τουρκία ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο, πλάι σ’ αυτό της Σύρτης στη Λιβύη, εκμεταλλευόμενη τη στάση Πόντιου Πιλάτου της διεθνούς κοινότητας, τα αδιέξοδα της Ε.Ε. και επιβάλει τετελεσμένα στη Ν.Α. Μεσόγειο, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αναγκασμένη να αμυνθεί η Ελλάδα
Όπως έχουν τα πράγματα η Ελλάδα και η Κύπρος είναι αναγκασμένες να αμυνθούν και να στήσουν αναχώματα στις βλέψεις της Τουρκίας. Όσο και αν για χρόνια οι ελίτ ζύμωναν την ιδέα της ελληνοτουρκικής φιλίας κλείνοντας τα μάτια στις προκλήσεις της γείτονος. Όσο και αν πολλοί πολιτικοί στη χώρα μας θα ήθελαν μια συνεννόηση με τη βοήθεια των συμμάχων (ΗΠΑ, Γερμανίας), και ήδη παίρνουν μέρος σε κρυφές και φανερές συζητήσεις. Όσο και αν ο πρόεδρος της Κύπρου κ. Αναστασιάδης προεξοφλεί ότι σε περίπτωση πολέμου είμαστε χαμένοι, ανοίγοντας τον δρόμο για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων προς τον Σουλτάνο για να αποφύγουμε τον πόλεμο.
Η διαρκώς και πιο προκλητική στάση της Τουρκίας που ολοένα και επεκτείνει τις διεκδικήσεις της, αλλά και η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνισμού να μην υπάρξουν άλλες υποχωρήσεις, δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου μοιάζει μονόδρομος για τις ηγεσίες (όποιες και αν είναι αυτές) να κρατήσουν μια στάση άμυνας, να κάνουν κινήσεις που ίσως χωρίς να το θέλουν, ανοίγουν το ζήτημα μια άλλης στρατηγικής για τη χώρα μας, με αξιοποίηση της αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος, με αναζήτηση συμμαχιών έξω από το σχήμα των νατοϊκών προστατών, με μια συνολικά πιο ενεργητική στάση για να επιβιώσει αυτός ο τόπος σε ένα όλο και πιο ταραγμένο γεωπολιτικά περιβάλλον.
