Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Υποψιάζομαι πως πολύς κόσμος παρά το άχτι που έχει στους κυβερνώντες θα μειδίασε χαιρέκακα τις τελευταίες μέρες με το πολιτικο-δημοσιογραφικό ριάλιτο-θέαμα που παίχθηκε στην οθόνη του Mega.
Υποψιάζομαι πως πολύς κόσμος παρά το άχτι που έχει στους κυβερνώντες θα μειδίασε χαιρέκακα τις τελευταίες μέρες με το πολιτικο-δημοσιογραφικό ριάλιτο-θέαμα που παίχθηκε στην οθόνη του Mega.
Το δελτίο του ενός εκατομμυρίου και βάλε τηλεθεατών, το μόνο δελτίο που άξια λογίζεται ως προπαγανδιστικό, ηγέτης της χειραγώγησης, μετατράπηκε σε αρένα εξαιτίας των κυβερνητικών επιθέσεων. Χρήστος Παπουτσής, Γιώργος Πεταλωτής, Δημήτρης Ρέππας, ως γνήσιοι και εκπαιδευμένοι χρόνια παίχτες σε πολιτικό ριαλιτο-σόου, έβαζαν χέρι on air στους σχολιαστές της τηλεοπτικής ενημέρωσης.
Ένας καυγάς που αφορά στην αυλή τους και στις μεταξύ τους σχέσεις; Δεν νομίζω. Παρά το γεγονός ότι είναι χαρακτηριστικός των ημερών, δεν είναι ο μόνος. Μια ματιά στα σχόλια αναγνωστών σε άρθρα διασήμων δημοσιολόγων εφημερίδων και ιντερνετικών σελίδων, μια ματιά σε σχόλια τηλεφωνικών κέντρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών αρκεί. Οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι πάσχουν ολοσχερώς από κρίση αξιοπιστίας.
Τα παραδοσιακά Μέσα, έντυπα και τηλεοπτικά, βρίσκονται σε πανικό, καθώς οι βασικοί πυλώνες λειτουργίας τους καταρρέουν. Οι παραδοσιακοί εκδότες, ιδιοκτήτες ή τουλάχιστον οι περισσότεροι και ισχυρότεροι εξ΄ αυτών, ενεργούν επίσης σε πανικό, διακρινόμενοι σε πράξεις παλαιών κόλπων, των οποίων η επιτυχία κρίνεται αμφίβολη. Πιέζουν και αναζητάνε ανταλλάγματα, χωρίς, όμως, την ισχύ των Μέσων τους πια και χτυπάνε λυσσαλέα τους εργαζόμενους στο εσωτερικό των επιχειρήσεών τους Καταστροφική τακτική -για τους ίδιους. Γκρεμίζουν συθέμελα την όποια εγκυρότητα ή αξιοπιστία είχε απομείνει στα έντυπά τους.
Είναι ενδεικτική της παραζάλης η στάση των στελεχών της «ελίτ» της δημοσιολογίας, των πλέον αναγνωρίσιμων, αυτών που κρατούν τα ηνία της ενημέρωσης σε γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο στη δημοσιογραφία. Δέχονται επανωτά χτυπήματα. Από τα αφεντικά τους, στα οποία πρέπει να υπακούν με πολύ λιγότερα προνόμια, αλλά και από τους πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες -όσοι έπαιζαν το ρόλο του διαμεσολαβητή, υποχείριου στη μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων από «κύκλους».
Έχουν όλα τα παραπάνω σχέση με τα όσα συμβαίνουν αυτό ακριβώς το διάστημα σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς; Με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και περικοπές; Με τις ατομικές συμβάσεις και τους εκβιασμούς; Προφανώς και έχουν. Η λειτουργία της ενημέρωσης είναι ανεξάρτητη από τους συγκεκριμένους εκδότες και μιντιάρχες. Όσο ισχυροί κι αν είναι, η ενημέρωση και η δημοσιογραφία συνεχίζουν να διαθέτουν τους δικούς τους κανόνες και όρια.
Η σχέση είναι απλή. Την ενημέρωση την παράγουν οι πολλοί, οι δημοσιογράφοι, οι εργαζόμενοι. Σε συνθήκες ανεξαρτησίας και με όρους την έρευνα, αναζήτηση, σύνδεση με την κοινωνία, καχυποψία απέναντι σε όποιον διαθέτει εξουσία, προς όφελος των αδυνάτων. Και πάντα με ερωτήματα.
Χωρίς αυτή τη δουλειά, οι διάφοροι σχολιαστές-ηγήτορες σε πρώτα άρθρα εντύπων, δελτία ειδήσεων ή εκπομπές απλώς γράφουν και εκφωνούν αρλούμπες. Ό,τι προλάβουν στα γρήγορα να διαβάσουν στο Internet και τα blog. Ή ό,τι προλάβουν να λάβουν σε sms από τους καθοδηγητές τους. Ή ό,τι προλάβουν να σχολιάσουν με τους όμοιούς τους σε καφέ και ταβέρνες. Πέφτουν έτσι στη γνωστή -και σε αυτούς- παγίδα της χειραγώγησης.
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματός τους. Η άλλη είναι ακόμη χειρότερη για αυτούς. Για την κοινωνία, για πολλούς πολίτες είναι πλέον «εχθρός», βρίσκονται απέναντι, ενάντια στα συμφέροντά τους. Η δημόσια παρουσία και λόγος τους, ακόμη κι όταν δεν είναι έτσι, λογίζεται και θεωρείται ως έκφραση πολιτικού ή οικονομικού συμφέροντος. Και αυτό είναι τόσο φανερό πια, που οι ίδιοι οι «συνεργάτες» τους, συνδημότες στη διαχείριση και διάχυση πληροφοριών, φημών, σεναρίων και ειδήσεων το χρησιμοποιούν ως ένα ακόμη όπλο στην αποκαθήλωσή τους.
Ένας καυγάς που αφορά στην αυλή τους και στις μεταξύ τους σχέσεις; Δεν νομίζω. Παρά το γεγονός ότι είναι χαρακτηριστικός των ημερών, δεν είναι ο μόνος. Μια ματιά στα σχόλια αναγνωστών σε άρθρα διασήμων δημοσιολόγων εφημερίδων και ιντερνετικών σελίδων, μια ματιά σε σχόλια τηλεφωνικών κέντρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών αρκεί. Οι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι πάσχουν ολοσχερώς από κρίση αξιοπιστίας.
Τα παραδοσιακά Μέσα, έντυπα και τηλεοπτικά, βρίσκονται σε πανικό, καθώς οι βασικοί πυλώνες λειτουργίας τους καταρρέουν. Οι παραδοσιακοί εκδότες, ιδιοκτήτες ή τουλάχιστον οι περισσότεροι και ισχυρότεροι εξ΄ αυτών, ενεργούν επίσης σε πανικό, διακρινόμενοι σε πράξεις παλαιών κόλπων, των οποίων η επιτυχία κρίνεται αμφίβολη. Πιέζουν και αναζητάνε ανταλλάγματα, χωρίς, όμως, την ισχύ των Μέσων τους πια και χτυπάνε λυσσαλέα τους εργαζόμενους στο εσωτερικό των επιχειρήσεών τους Καταστροφική τακτική -για τους ίδιους. Γκρεμίζουν συθέμελα την όποια εγκυρότητα ή αξιοπιστία είχε απομείνει στα έντυπά τους.
Είναι ενδεικτική της παραζάλης η στάση των στελεχών της «ελίτ» της δημοσιολογίας, των πλέον αναγνωρίσιμων, αυτών που κρατούν τα ηνία της ενημέρωσης σε γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο στη δημοσιογραφία. Δέχονται επανωτά χτυπήματα. Από τα αφεντικά τους, στα οποία πρέπει να υπακούν με πολύ λιγότερα προνόμια, αλλά και από τους πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες -όσοι έπαιζαν το ρόλο του διαμεσολαβητή, υποχείριου στη μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων από «κύκλους».
Έχουν όλα τα παραπάνω σχέση με τα όσα συμβαίνουν αυτό ακριβώς το διάστημα σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς; Με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και περικοπές; Με τις ατομικές συμβάσεις και τους εκβιασμούς; Προφανώς και έχουν. Η λειτουργία της ενημέρωσης είναι ανεξάρτητη από τους συγκεκριμένους εκδότες και μιντιάρχες. Όσο ισχυροί κι αν είναι, η ενημέρωση και η δημοσιογραφία συνεχίζουν να διαθέτουν τους δικούς τους κανόνες και όρια.
Η σχέση είναι απλή. Την ενημέρωση την παράγουν οι πολλοί, οι δημοσιογράφοι, οι εργαζόμενοι. Σε συνθήκες ανεξαρτησίας και με όρους την έρευνα, αναζήτηση, σύνδεση με την κοινωνία, καχυποψία απέναντι σε όποιον διαθέτει εξουσία, προς όφελος των αδυνάτων. Και πάντα με ερωτήματα.
Χωρίς αυτή τη δουλειά, οι διάφοροι σχολιαστές-ηγήτορες σε πρώτα άρθρα εντύπων, δελτία ειδήσεων ή εκπομπές απλώς γράφουν και εκφωνούν αρλούμπες. Ό,τι προλάβουν στα γρήγορα να διαβάσουν στο Internet και τα blog. Ή ό,τι προλάβουν να λάβουν σε sms από τους καθοδηγητές τους. Ή ό,τι προλάβουν να σχολιάσουν με τους όμοιούς τους σε καφέ και ταβέρνες. Πέφτουν έτσι στη γνωστή -και σε αυτούς- παγίδα της χειραγώγησης.
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματός τους. Η άλλη είναι ακόμη χειρότερη για αυτούς. Για την κοινωνία, για πολλούς πολίτες είναι πλέον «εχθρός», βρίσκονται απέναντι, ενάντια στα συμφέροντά τους. Η δημόσια παρουσία και λόγος τους, ακόμη κι όταν δεν είναι έτσι, λογίζεται και θεωρείται ως έκφραση πολιτικού ή οικονομικού συμφέροντος. Και αυτό είναι τόσο φανερό πια, που οι ίδιοι οι «συνεργάτες» τους, συνδημότες στη διαχείριση και διάχυση πληροφοριών, φημών, σεναρίων και ειδήσεων το χρησιμοποιούν ως ένα ακόμη όπλο στην αποκαθήλωσή τους.
Σχόλια
