Ο πρώτος στόχος του ουκρανικού πολέμου ήταν και παραμένει η Ενωμένη Ευρώπη, ειδικά η Γερμανία. Να μην ξεχνάμε ότι προπολεμικά η Σοβιετική Ένωση και οι Αγγλογάλλοι ανταγωνίστηκαν σκληρά για να κερδίσουν τη Γερμανία του Χίτλερ στην πλευρά τους. Αυτή τη φορά οι ΗΠΑ πρόλαβαν τις όποιες αντιδράσεις, κέρδισαν κατά κράτος και η Γερμανία έμεινε στη Δύση, «πατημένη στο χώμα» όπως ορίζει επί λέξει στην ιδρυτική του διακήρυξη το ΝΑΤΟ. Έχω επανειλημμένα χαρακτηρίσει τη Γερμανία ως «γεωπολιτικό νάνο». Ο Σολτς τώρα τρέχει στην καρδιά του αντίπαλου, στο Πεκίνο, αναζητώντας φάρμακο σωτηρίας από το φαρμάκι που του έριξαν οι ΗΠΑ. Αυτά στον πρώτο, προ-χειμώνα, γύρο του πολέμου.
Το πέταγμα της νίκης
Οι αναλύσεις στη Δύση υποστηρίζουν ότι ο Πούτιν ήθελε ένα κεραυνοβόλο πόλεμο αλλά απότυχε – οι Ρώσοι ξεκίνησαν μάλλον τεμπέλικα, ίσως πρόχειρα, και ποτέ δεν μίλησαν για «νίκη-αστραπή». Τώρα διαφαίνεται ότι ο πόλεμος διαρκείας δεν ωφελεί τη Δύση, όχι πάντως την Ευρώπη. Για παράδειγμα η ομοψυχία στον πόλεμο είναι προϋπόθεση νίκης ενώ η διχόνοια πρόλογος δυστυχίας. Οι ΗΠΑ έχουν κάνει το ανθρωπίνως δυνατόν για να εξασφαλίσουν τη συνοχή του δυτικού χώρου. Πλην όμως δεν επιζητήθηκε η συναίνεση με δέλεαρ το κοινό συμφέρον. Η συστράτευση είναι αποτέλεσμα καταναγκασμού παρά κίνητρο για αμοιβαίο όφελος. Με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται ήδη ρωγμές. Λες και το μοναδικό μάθημα από την Ιστορία που συγκράτησε η ηγεσία των ΗΠΑ –που επικαλούνται την αρχαία Αθήνα ως πρότυπο– είναι μόνο η τυραννία που επέβαλλαν οι Αθηναίοι στους συμμάχους τους. Οι ΗΠΑ δεν διάβασαν, προφανώς, το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και την κατάρρευση της Αθήνας.
Η σχέση με τους Συμμάχους δεν είναι ιδανική αλλά η κατάσταση στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι χειρότερη. Οι Σύμμαχοι, ένας-ένας, παίρνουν αποστάσεις από το ρομπότ με το όνομα Ζελένσκι που έχει φάει τον άμπακο σε δολάρια και ζητάει κι άλλα. H διχόνοια στο εσωτερικό (των ΗΠΑ) απειλεί να καταστρέψει τη χώρα από τις κορυφές της ελίτ έως τους απλούς πολίτες. Να θυμηθούμε:
Πρώτον, έχει χαθεί κάθε ελπίδα ανατροπής του Πούτιν από τον λαό ή από τους μηχανισμούς της εξουσίας, όπως στην αρχή του πολέμου είχαν φανταστεί στη Δύση.
Δεύτερον, οι Δυτικοί εναπόθεσαν μετά τις ελπίδες τους στον Θεό, ότι ο Πούτιν είναι σοβαρά άρρωστος. Ίσως είναι. Αλλά δεν δείχνει έτοιμος να αποδημήσει αρκετά σύντομα ώστε να επωφεληθεί η δική μας, η σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Τι θα μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον, με όποιο πρόεδρο, αν –ή όταν– στην Ευρώπη ξεσηκωθεί ο κόσμος ή αν –ή όταν– οι ευρωπαϊκές ελίτ κλείσουν την κάνουλα με τα ευρώ στον Ζελένσκι –όπως έκαναν ήδη Άγγλοι και Ιταλοί;
Τρίτον, το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ δείχνει μια βαθιά διχασμένη Αμερική που διστάζει ποιο δρόμο να ακολουθήσει. Αν τελικά το φάντασμα του Τραμπ ξαναπάρει σάρκα και οστά, κανείς δεν ξέρει πόσο θα βαθύνει και πόσο θα αγριέψει η εσωτερική διαμάχη στις ΗΠΑ. Και πώς θα επηρεαστεί ο συμμαχικός χώρος.
Τέταρτον. Οι εξελίξεις υπερκαθορίζονται πλέον από τις μυστικές συνομιλίες του κ. Σάλιβαν (σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας) με τη Μόσχα. Η πορεία του πολέμου δεν ανήκει πλέον αποκλειστικά στους στρατηγούς αλλά υπερκαθορίζεται από την επιδίωξη πολιτικών λύσεων που θα περιλαμβάνει το σύνολο των προβληματικών σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ με την Ευρώπη να μπορεί να θεωρηθεί «αμερικανικό κεκτημένο». Η αμερικανική κυβέρνηση, λένε τα ΜΜΕ, συνιστά στο ρομπότ με το όνομα Ζελένσκι να ανοίξει παράθυρο για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία με συγκεκριμένη αιτιολόγηση: Να ηρεμήσουν οι Σύμμαχοι που ανησυχούν για την παράταση του πολέμου. Ενώ η Αγγλία και η Ιταλία έκοψαν ήδη την αποστολή χρημάτων. Ποιον, λοιπόν, ζημιώνει η παράταση του πολέμου; Με λόγια απλά: οι κυρώσεις, μέτρο αμερικανικής έμπνευσης και ευρωπαϊκής εφαρμογής, μάλλον ενίσχυσαν αντί να βλάψουν οικονομικά τη Ρωσία. Έβλαψαν, όμως, πολύ την ανεγκέφαλη Ευρώπη που ξεμένει από λεφτά. Ακόμα και η Ελλάδα του «ναι σε όλα», δεν στάθηκε τόσο ηλίθια όσο οι πρωτευουσιάνοι των Βρυξελών, του Βερολίνου και του Παρισιού.
Η ερώτηση
Η ερώτηση αν οι Ρώσοι παρατείνουν τον πόλεμο ως αποτέλεσμα στρατηγικής ή από στρατιωτική αδυναμία θα μείνει αναπάντητη έως ότου συμφωνηθεί η τελική λύση με τις μυστικές (και εν συνεχεία επίσημες;) διαπραγματεύσεις. Ή, αν αποτύχουν, σε ένα πόλεμο «ή ταν ή επί τας», πιθανόν πυρηνικό. Έτσι κι αλλιώς τώρα στη Μόσχα, στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες (Βερολίνο-Παρίσι) βλέπουν ποιον ωφελεί η παράταση του πολέμου.
Υπενθύμιση: Η μάχη για την Εξουσία εντός Δυτικής Συμμαχίας παίζεται αποκλειστικά στη διχασμένη Μητρόπολη, στην Ουάσιγκτον. Και το ερώτημα είναι: Τι θα μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον, με όποιο πρόεδρο, αν –ή όταν– στην Ευρώπη ξεσηκωθεί ο κόσμος ή αν –ή όταν– οι ευρωπαϊκές ελίτ κλείσουν την κάνουλα με τα ευρώ στον Ζελένσκι –όπως έκαναν ήδη Άγγλοι και Ιταλοί; Παλιότερα οι κομμουνιστές ήταν ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος. Τώρα ποιος;
Η Ευρώπη ταλανίζεται και φτωχαίνει, η Ουκρανία έχει την τύχη της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο, είναι για τη χωματερή. Από το 1914 ο Σπέγκλερ είχε μιλήσει για την «παρακμή της Δύσης». Δεν είναι, ίσως, μοιραία και αναπόφευκτη. Αλλά, πλέον, δεν είναι διόλου απίθανη.
