Χρέη τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Εδώ και μήνες έχει φωλιάσει μέσα μου μια μελαγχολία πολύ ιδιαίτερη για την οποία όλο αποφεύγω να μιλήσω. Στα χρόνια που πέρασαν έχω γνωρίσει αρκετό αξιόλογο κόσμο, οι πιο πολύ από αυτούς θα αυτοπροσδιορίζονταν «αριστεροί». Με τη μια ή την άλλη ένταση όλοι τους προσδοκούσαν πράγματα από το ΣΥΡΙΖΑ. Στήριξαν μια ελπίδα αλλαγής. Φάνηκε με τον καιρό πως η Αριστερά που στηρίξαμε δεν ήταν αυτό που περιμέναμε: δεν μπόρεσε, δεν ήταν έτοιμη, δεν την αφήνουν, δεν ήθελε ποτέ… Είμαι σίγουρος όλοι μας ξέραμε πως ψηφίζαμε κάτι το καλύτερο, αν λάβουμε υπόψη μάλιστα και τι επιλογές είχαμε. Από τότε που ξεκαθάρισε το τοπίο και ειδικά από τις τελευταίες εκλογές, οι άνθρωποι που γνώρισα πολώθηκαν είτε υπέρ, είτε κατά του ΣΥΡΙΖΑ (είτε κράτησαν μια σιωπηλή στάση). Τους τελευταίους μήνες η πόλωση αυτή έχει φτάσει σε εξαιρετικά όρια. Βλέπω ανθρώπους που έκαναν μαζί αγώνες να αλληλοκατηγορούνται μέσω f/b και μάλιστα πολλές φορές με τρόπο που ξεπερνά μια σταθερά την οποία, νομίζω, η αριστερά μπορεί να καυχάται πως έχει στηρίξει: τη σταθερά της αξιοπρέπειας της άλλης πλευράς. Ειλικρινά, τόσο μένος δεν έχω δει ούτε την εποχή που ως αντιτιθέμενοι πολεμούσαμε από κοινού τις απόψεις της δεξιάς…
…Κοιτάζω πίσω τα ιστορικά λάθη της Αριστεράς και ένα είναι το χειρότερο: η έριδα. Καλή είναι η πολυδιάσπαση. Η φύση ξεδιπλώνεται σε μια ατέλειωτη ποικιλία πραγμάτων. Όταν όμως θέλει να δημιουργήσει μόνο συνθετικά το μπορεί. Δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη ή το δικαίωμα να το ξεχάσω αυτό. Ξέρετε πως πλέον δεν μπορώ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Οι αρχές μου το απαγορεύουν. Όμως οι πέτρες του αναθέματος που έχω στις τσέπες μου, δεν βγαίνουν εύκολα…
…Δεν ξέρω αν ποτέ τα βρείτε μεταξύ σας. Μέσα σας όμως υπάρχει πολύ έντονο αυτό το στοιχείο που έχουμε ανάγκη να ορθοποδήσουμε. Αθροιστικά, αυτό μπορεί να φέρει την αλλαγή. Το σημείο σύγκλισης αυτό δεν υπολογίζει κυβερνήσεις και κόμματα, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ. Είναι ένας κοινός τόπος βαθιά ανθρώπινος και αιώνιος. Σας παρακαλώ ας μην το απομακρύνουμε από ανάμεσά μας. Υπάρχει άραγε μόνο μια οδός και αυτή την ξέρουμε μόνο εμείς; Κι αν δεν υπάρχει ας τον εφεύρουμε αυτόν τον κοινό τόπο, κι αν δεν το μπορούμε αυτό τουλάχιστον μη δηλητηριάζουμε με άσκοπα λόγια την πιθανότητά του. Αν νομίζετε πως όλα ετούτα είναι ιδεαλιστικά, παρακαλώ κρατήστε την τελευταία μου κουβέντα – πέρα για πέρα ιδεαλιστική, αλλά για μένα ατόφια. Σας θεωρώ σπουδαίους και σας αγαπώ. Με αυτό στην καρδιά μου αντιπαλεύω τη μελαγχολία που σας έλεγα. Και θέλω να πιστέψω ότι θα αντιπαλέψει και άλλα πράγματα σε μια εποχή που έρχεται και που η δεξιά -ό,τι και να σημαίνει αυτό και ξέρουμε τι σημαίνει- θα προβάλλει ενιαία και αδυσώπητη εντός και εκτός χώρας, όπως κάνουν τόσους αιώνες όλοι οι κόρακες και τα φίδια όταν συνασπιστούν.
Αποσπάσματα ανάρτησης του Γιώργου Τυρίκου Εργάς στο facebook
