Καταλαγιάζει ο απόηχος της διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, γνωστής ως COP26[1]. Όμως οι παγκόσμιες ελίτ και το πολιτικό προσωπικό τους επιταχύνουν τις «πράσινες» μπίζνες, πάντα σε βάρος των φτωχότερων χωρών του πλανήτη, αλλά και των φτωχότερων στρωμάτων και στο εσωτερικό των πλούσιων και ισχυρών κρατών. Έτσι το οικολογικό πρόβλημα μετατρέπεται σε ένα ακόμη πρόσχημα για τις κερδοσκοπικές πολιτικές της λεγόμενης Πράσινης Μετάβασης, μιας μεγάλης αναδιάρθρωσης με καύσιμη ύλη τη ζωντανή εργασία και τους λαούς. Και ταυτόχρονα γίνεται όχημα για προπαγανδιστικό βομβαρδισμό των ανθρώπων με το μήνυμα «κάποιες καταστροφές είναι αναπόφευκτες»…
Σχεδόν όλες οι ομιλίες όσων πήραν το λόγο στη διάσκεψη COP26 δεν αμφισβητούσαν αυτό το σχήμα. Το πολύ-πολύ να διανθίζονταν με ανώδυνες και γενικόλογες κριτικές που, τσουβαλιάζοντας θύτες και θύματα, απευθύνονταν κυρίως στην κοινή γνώμη του πλούσιου Βορρά και λειτουργούσαν κατευναστικά, υποσχόμενες ασπιρίνες για τον καρκίνο. Ή, ακόμη χειρότερα, σκέτο καρκίνο με πράσινο περιτύλιγμα: στην κατηγορία αυτή εντάσσεται το πλασάρισμα της πυρηνικής ενέργειας ως… καθαρής και πράσινης. Ελάχιστες τοποθετήσεις βρέθηκαν στον αντίποδα, επιχειρώντας μια ειλικρινή και συνάμα ρεαλιστική προσέγγιση του προβλήματος. Ανάμεσα σε αυτές τις ελάχιστες μία μόνο ξεχώρισε για την τόλμη της: αυτή του Λούις Άρσε, προέδρου της Βολιβίας, αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε δίπλα.
Ο αιφνιδιασμός του αντιπάλου
Ας σημειωθεί ότι η κατάρρευση του πραξικοπηματικού καθεστώτος της ντόπιας ολιγαρχίας, που επιβλήθηκε από την ηγεσία του στρατού με την ενθουσιώδη υποστήριξη της Δύσης, εκδιώκοντας το προεδρικό δίδυμο Μοράλες-Λινέρα και καταστέλλοντας βάρβαρα τη λαϊκή πλειοψηφία, «πάγωσε» για κάποιο διάστημα την ντόπια ολιγαρχία και τα δυτικά κέντρα. Η θριαμβευτική επιστροφή του ιθαγενικού κινήματος MAS-IPSP στην εξουσία μέσα από τις κάλπες πριν ένα χρόνο[2] αιφνιδίασε εχθρούς και φίλους, ακόμη κι αν για να επιτευχθεί χρειάστηκε να υπάρξει ο συμβιβαστικός παραμερισμός των Μοράλες-Λινέρα.
Το νέο προεδρικό δίδυμο, με πρόεδρο τον Λούις Άρσε και αντιπρόεδρο τον ιθαγενή Νταβίντ Τσοκεχουάνκα, ανέτρεψε πολλά από τα αντιδραστικά μέτρα της ντε φάκτο κυβέρνησης των πραξικοπηματιών και αποκατέστησε –μέσα στις δύσκολες συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας– τα δικαιώματα της ιθαγενικής και λαϊκής πλειοψηφίας. Όμως η ανοχή που αναγκάστηκαν να δείξουν σε μια πρώτη περίοδο τα δυτικά και ολιγαρχικά επιτελεία, τα οποία δεν περίμεναν τόσο γρήγορη αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, έχει πλέον εξαντληθεί.
Σχέδια «φυσικής εξάλειψης» όσων ενοχλούν
Αυτές τις μέρες οι ακροδεξιές συμμορίες και η «μετριοπαθής» κεντροδεξιά αντιπολίτευση ξαναβγήκαν μαζί στους δρόμους, με στόχο την ανατροπή της… ιθαγενικής δικτατορίας. Κι ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη συγκρούσεις των αντιπολιτευόμενων με την αστυνομία αλλά και υποστηρικτές της βολιβιάνικης κυβέρνησης (που δεν είναι διατεθειμένοι να ξαναβιώσουν την επικράτηση ενός νέου πραξικοπήματος), αποκαλύφθηκε μια ακόμη δολοφονική συνωμοσία με στόχο τη «φυσική εξουδετέρωση» των ενοχλητικών ηγετών της Βολιβίας.
Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα η κυβέρνηση της χώρας επιβεβαίωσε την αποκάλυψη μιας σειράς λατινοαμερικάνικων ΜΜΕ, ότι οι ξένοι (υπήκοοι Κολομβίας και ΗΠΑ) μισθοφόροι που δολοφόνησαν τον πρόεδρο της Αϊτής Ζοβενέλ Μοΐζ[3] είχαν προηγουμένως περάσει και από τη Βολιβία! Εκεί συναντήθηκαν με τον «υπουργό Άμυνας» της πραξικοπηματικής κυβέρνησης, τον απόστρατο στρατηγό Φερνάντο Λόπεζ, και διαπραγματεύθηκαν την «εξουδετέρωση» του Λούις Άρσε και άλλων ηγετών του MAS-IPSP.
Συμπέρασμα: η δημοκρατία και οι κάλπες είναι καλές μόνο στο βαθμό που βγάζουν το «σωστό» αποτέλεσμα. Εάν βγάζουν, όμως, κάποιον που θα τολμήσει να χαλάσει την «ωραία ατμόσφαιρα» των διεθνών διασκέψεων με τα πολλά κούφια λόγια, λέγοντάς τους κατάμουτρα ότι ο τάχα πράσινος καπιταλισμός είναι πράσιν’ άλογα… ε τότε πρέπει να υπάρχουν άλλες «διευθετήσεις»… Φυσικά, πέφτει από τα σύννεφα μόνο όποιος αρέσκεται να πιστεύει ότι «σε τελευταία ανάλυση» το δυτικό μπλοκ είναι το μικρότερο κακό.
[1] Μία από τα ίδια, για 26η φορά; (φύλλο 564).
[2] Χαστούκι από τη Βολιβία (φύλλο 516).
[3] Ποιος κινεί τα νήματα; (φύλλο 552) και Μαγειρέματα στην Αϊτή (φύλλο 553).
Τι είπε ο Λούις Άρσε στη Διάσκεψη COP26
«Παρατηρούμε με απογοήτευση το γεγονός ότι οι παγκόσμιοι θεσμοί δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν σε μια παγκόσμια λύση για την κλιματική κρίση, η οποία έχει αναδειχθεί σε κεντρικό πρόβλημα προς αντιμετώπιση – εάν θέλουμε να υπερασπίσουμε την ανθρωπότητα και την επιβίωση της Μητέρας Γης. Αντίθετα, το μόνο που κάνουν οι ανεπτυγμένες χώρες είναι απλώς να αγοράζουν χρόνο, επιδεικνύοντας πλήρη απουσία οποιασδήποτε συναίσθησης ευθύνης προς την ανθρωπότητα.
Οι ανεπτυγμένες χώρες προμοτάρουν μια νέα παγκόσμια διαδικασία επαναποικιοποίησης, την οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε “νέα αποικιοκρατία του άνθρακα”. Επιχειρούν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στο παιχνίδι των διαπραγματεύσεων για το κλίμα, έτσι ώστε να συνεχίζουν να τροφοδοτούν το νέο “πράσινο” καπιταλιστικό σύστημα. Και την ίδια στιγμή εξακολουθούν να ασκούν πιέσεις στα αναπτυσσόμενα έθνη ώστε να υποταχθούμε στους δικούς τους κανόνες του παιχνιδιού, μην επιτρέποντάς μας οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Η πραγματική λύση στην πλανητικών διαστάσεων επείγουσα κατάσταση είναι να υπερβούμε το σημερινό πολιτισμικό μοντέλο και να βαδίσουμε προς ένα άλλο, εναλλακτικό του καπιταλισμού, που στο επίκεντρό του θα βάζει την κοινή διαβίωση όλων μας σε αρμονία με τη Μητέρα Γη. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν ένα πράγμα είναι σίγουρο, είναι ότι δεν αποτελεί λύση η νέα “αποικιοκρατία του άνθρακα” και ο περισσότερος “πράσινος” καπιταλισμός.
Εάν τα έθνη του παγκόσμιου Βορρά επιθυμούν πραγματικά, όπως δηλώνουν, να ηγηθούν της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, τότε πρέπει να μειώσουν τις εκπομπές αερίων εντός των πλαισίων που ορίζει η Συμφωνία του Παρισιού, να προωθήσουν μια δίκαιη κατανομή του “ατμοσφαιρικού χώρου” και να παράσχουν οικονομικές και άλλες πηγές στα αναπτυσσόμενα έθνη. Ας επισημάνω εδώ ότι η χώρα μας προσχώρησε από το 2015 κιόλας στη Συμφωνία του Παρισιού, διότι ελπίζαμε ότι θα υπάρξει κάποια ουσιαστική αλλαγή…
Σε ότι αφορά τη χώρα μας, προχωράμε την επεξεργασία της δικής μας πρότασης για το ορόσημο του 2030, μιας πρότασης που θα αποφασιστεί σε εθνικό επίπεδο. Αυτή θα επικυρώνει τη δέσμευση που έχουμε αναλάβει για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης στο βαθμό που μας αναλογεί, με πολιτικές προστασίας των κοινών αγαθών: του νερού, της ενέργειας, των δασών και της γεωργίας.
Εάν οι σημερινές γενιές δεν επιλύσουν την κλιματική κρίση, θα κληροδοτήσουν στις μελλοντικές γενιές ένα τεράστιο βάρος, που θα είναι πλέον αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Η υπεράσπιση της Μητέρας Γης ισοδυναμεί με την υπεράσπιση της ζωής.»
