Του Κώστα Γκιώνη
Σ’ αυτή την χώρα τίποτα δεν μένει κρυφό. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Καταγράφονται τα πάντα. Όλα είναι υπό τον έλεγχο του μεγάλου αρχηγού, διότι οι μεγάλες μπίζνες έχουν μεγάλους εχθρούς και τεράστια συμφέροντα. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του και κανένας δεν είναι φίλος αν δεν αποδειχθεί από τους κρυφακούοντες.
Ο μεγάλος αρχηγός δεν φέρει ποτέ καμία ευθύνη. Φταίνε πάντα οι από κάτω και οι απέναντι. Οι κατηγορίες εναντίον του είναι μια παγκόσμια συνωμοσία για να κτυπηθεί ο πιο σέξι, λαοπρόβλητος και πανέξυπνος πρωθυπουργός που έχει αναδείξει ο τουριστικός κλάδος. Ο ίδιος σε συνέντευξή του μιλάει για κατηγορίες που εκτοξεύονται χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Την ίδια ώρα η αδελφή του απειλεί ότι όποιος καταθέσει στοιχεία μπορεί να αντιμετωπίσει έως και 10 χρόνια φυλακή, αφού αυτά θα θεωρηθούν προϊόν υποκλοπής. Συνεπικουρείται μάλιστα από τον υπουργό-τσιρίδα, ο οποίος ανεβάζει τα χρόνια φυλάκισης στα 20, παραδεχόμενος μάλιστα δημόσια με καμάρι ότι ήταν υπό παρακολούθηση! Για να τελειώνουμε: αυτές οι διαρροές που βλέπουμε δεν είναι τίποτα άλλο από ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες συμφερόντων.
Ζούμε στα μαύρα σκοτάδια, έχοντας ένα καθεστώς ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, τη λεγόμενη και μονοήμερη δημοκρατία, αυτήν την μιας μέρας των εκλογών που μπορείς να αποφασίσεις εσύ για σένα. Επί της ουσίας ούτε αυτό ισχύει, διότι το κριτήριο με βάση το οποίο αποφασίζει ο καθένας πού θα δώσει την ψήφο του, του έχει φυτευθεί αριστοτεχνικά από τους κρατούντες – καθότι ζούμε στη χώρα των πιο κατά συνείδηση παραπληροφορημένων πολιτών.
Η δημοκρατία βάσει Συντάγματος στηρίζεται σε 4 ανεξάρτητους πυλώνες εξουσίας:
1) Τη νομοθετική (Βουλευτές),
2) Την εκτελεστική (Δημόσιες Υπηρεσίες, Αστυνομία κ.λπ.),
3) Τη δικαστική,
4) Τη δημοσιογραφική, που σκοπό έχει να ελέγχει τις άλλες τρεις.
Υπάρχει κάποιος νοήμων άνθρωπος που πιστεύει ότι έστω κι ένας απ’ αυτούς τους πυλώνες έχει κάποιο ψήγμα ανεξαρτησίας; Οι πυλώνες είναι τόσο βαθιά μπερδεμένοι μεταξύ τους, είναι ένας μεγάλος κόμπος – αυτό που θα λέγαμε μαλλιά κουβάρια, που όσο κι αν παλέψεις να τα ξεμπερδέψεις, τίποτα δεν θα καταφέρεις.
Το ξημέρωμα ούτε που φαίνεται στον ορίζοντα. Οι πολίτες το μόνο που κάνουν είναι να μετράνε και να ξαναμετράνε και οι λογαριασμοί τους να είναι ελλειμματικοί. Σωτηρία του οικογενειακού προϋπολογισμού δεν πρόκειται να υπάρξει, αν η επιχείρηση ΕΛΛΑΣ, της οποίας όλοι εμείς είμαστε ιδιοκτήτες, δεν πηγαίνει καλά. Και αφού αυτοί που μας κυβερνάνε θέλουν να μιλάμε με όρους αγοράς, όταν η επιχείρηση δεν πάει καλά, δεν φταίνε οι ιδιοκτήτες ή οι κατώτεροι υπάλληλοι, αλλά ο καλοπληρωμένος CEO που έβαλες για να σου την τρέξει. Άρα η λύση είναι μία: τον στέλνεις από εκεί που ήρθε μαζί με όλη του την ομάδα…
