Στην πρώιμη ηλικία των επτά με εννέα ετών αρχίζει ένα παιδί να πετάει μερικά ονόματα γνωστών συγκροτημάτων ή επώνυμων τραγουδιστών.
Μετά, στο γυμνάσιο, σιγά-σιγά εμβαθύνει και αρχίζει να ψάχνεται λίγο περισσότερο. Στο λύκειο πλέον έχει κατασταλάξει στο είδος μουσικής που του αρέσει (αν βέβαια του αρέσει η μουσική). Κάποια είδη είναι η pop, η rock, η rap που ακούγονται περισσότερο και ακολουθούν τα λαϊκά. Δεν πρέπει να παραλείπονται και τα είδη όπως η punk, η trance, η r’n b’, η dance, η latin, η metal, η jazz και άλλα…

Άλλοι νέοι ακούν κομμάτια με ελληνικό στίχο και άλλοι ξενόγλωσσα. Κάποιοι και τα δύο, έχοντας κριτήριο τη μουσική που ακούν, παραμελώντας τους στίχους.
Εγώ χωρίζω τη μουσική σε τρεις κατηγορίες:
Πρώτον, τη μουσική που γράφτηκε για να εξυπηρετήσει την τέχνη η λεγόμενη έντεχνη, με ωραία αλληλουχία ακόρντων και μελωδίας.
Δεύτερον, τη μουσική που γράφτηκε για ένα σκοπό, με νόημα και ουσία. Δηλαδή, αυτή που αφυπνίζει συνειδήσεις και μορφώνει τον αποδέκτη της.
Τρίτον, τα εμποροτράγουδα που έχουν ως στόχο το κέρδος των δισκογραφικών και την αποχαύνωση του πλήθους που δεν ζει αλλά νομίζει πως ζει, αφού η τακτική της ρωμαϊκής αρένας καλά κρατεί με άρτο και θεάματα, με έμφαση κυρίως στο δεύτερο της σκέλος.
Εγώ είμαι ένθερμος θαυμαστής της μουσικής που σε μορφώνει, που σου μαθαίνει γεγονότα και ιστορία μέσα από κομμάτια. Και, για αυτή τη περίοδο της ζωής μου, το καταλληλότερο είδος μουσικής για αυτό τo στόχο είναι η punk.
Η μουσική μορφώνει και σε κάνει να σκέφτεσαι, πολιτικά, ανθρωπιστικά και ερωτικά. Αυτό δεν πρέπει να χαθεί…

Έφηβος
https://efhbos.wordpress.com/

 

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!