Τι να σας λέω τώρα… το σκέφτομαι και δακρύζω· Θυμάμαι κείνα τα λόγια της γιαγιά μου «οι Έλληνες, όταν θέλουν, γίνονται μια γροθιά και πολεμάνε το θεριό».
Ξέρετε, στη συγκέντρωση στο Εφετείο δεν πήγα… Είχα δει τις προηγούμενες μέρες έγκριτους δημοσιογράφους που, χρόνια τώρα, μάχονται το ναζισμό με σθένος και αυταπάρνηση να δηλώνουν μια ανησυχία για την κινητοποίηση, κι έτσι την απέφυγα. Άγιο είχα…
Όμως, βρε παιδιά, είδα τα πάντα από την τηλεόραση και θαύμασα την ομοψυχία, την αγωνιστικότητα και τον παλμό των ανθρώπων της. Γιατί, μη νομίζετε, εάν δεν έδιναν αυτοί τον αγώνα τους τα τελευταία χρόνια, δεν θα είχαμε τώρα τη γενναία απόφαση της Δικαιοσύνης.
Οι ίδιοι είναι σεμνοί και μετριόφρονες και δεν θέλουν να πάρουν επάνω τους το βάρος του μεγαλύτερου αγώνα για τη Δημοκρατία, μεταπολιτευτικά. Θα ήθελα όμως να τους μνημονεύσω εγώ απ’ αυτή τη μικρή και ταπεινή στήλη και να αναδείξω την προσπάθειά τους για την πάταξη του φασισμού.
Θα ξεχάσω τον κ. Ευαγγελάτο που μόλις πριν από λίγες μέρες κάλεσε στο κανάλι του μία υποψήφια βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης της Χρυσής Αυγής δίνοντας γροθιά στην εγκληματική οργάνωση;
Δεν θα εξάρω την προσπάθεια του κ. Μπογδάνου που γκρεμίζει κάστρα από μέσα, συμφωνώντας με το μοίρασμα φυλλαδίων σε παιδιά, όταν επισκέφτηκαν τη Βουλή;
Μη μιλήσω για το σώφρονα κ. Χατζηνικολάου που, διπλωμάτης όπως πάντα, πρότεινε να καθίσουν όλα τα πολιτικά κόμματα στο ίδιο τραπέζι με τη Χ.Α. για να λύσουν τα προβλήματά τους και τα κανάλια να καλούν τα στελέχη του μορφώματος για να τους ξεμπροστιάσουν προφανώς. Τι άλλο;
Μακρύς ο κατάλογος των αγωνιστών εργαζομένων στα ΜΜΕ, τι να πρωτοθυμηθώ… Και με κόστος· ρίσκαραν τη ζωή τους, τη δουλειά τους, την υπόληψή τους. Ο ορισμός της ανιδιοτέλειας και της μάχιμης δημοσιογραφίας!
