Αρνούμαστε να είμαστε μια απλή ηχώ των μοχθηρών ψεμάτων που στηρίζουν ένα μη νομιμοποιημένο status quo. Η βαθιά δημοκρατική μας αφύπνιση παίρνει τη μορφή καθημερινών ανθρώπων που υψώνουν τις ατομικές και συλλογικές φωνές τους για να πουν τις επώδυνες αλήθειες για άδικα συστήματα και άνισες δομές που παράγουν περιττή κοινωνική μιζέρια. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, στα οποία διεξάγεται ένας μονομερής ταξικός πόλεμος των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων εναντίον της τόσο πολύτιμης φτωχής εργατικής τάξης –με τη μεγαλύτερη μετατόπιση πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία από τα κατώτερα προς τα ανώτερα στρώματα– μας έχουν διδάξει πως είτε θα παλέψουμε ενωμένοι στο όνομα της αλήθειας και της δικαιοσύνης είτε θα χάσουμε τα μέσα βιοπορισμού μας και την ανεκτίμητη τιμή μας. Σε αυτό το πλαίσιο, το κίνημα είναι ήδη νικηφόρο: η οργάνωση και η κινητοποίησή μας έχει ήδη μετατοπίσει τον δημόσιο διάλογο υπέρ της αλήθειας και της δικαιοσύνης, θέτοντας στο επίκεντρο την επιχειρηματική απληστία, την ανισότητα του πλούτου, την κλιμακούμενη ανέχεια, τα επαίσχυντα ποσοστά ανεργίας, τον ρόλο του κεφαλαίου στην πολιτική, καθώς και την υπέρμετρη χρήση βίας από τις στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις. Ωστόσο, έχουμε ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά μας.
Η ολοκληρωτική χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης τάξης –των απορυθμισμένων αγορών, των ολιγαρχών που δεν λογοδοτούν, των δωροδοκούμενων πολιτικών– αποτελεί σήμερα παγιωμένη αλήθεια της ζωής και της ιστορίας μας. Όμως, η εποχή της βαίνει προς το τέλος. Ο βαθύς δημοκρατικός διαφωτισμός που ζούμε πρέπει να μας οδηγήσει έξω από τα στενά διανοητικά πλαίσια και την περιχαρακωμένη πολιτισμική ιδιοσυγκρασία μας. Όπως αυτοί που επινόησαν την τζαζ, πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, ευέλικτοι, ρευστοί, περιεκτικοί, διαφανείς, θαρραλέοι, να ασκούμε αυτοκριτική, να είμαστε φιλεύσπλαχνοι και οραματιστές. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις παλιές ιδέες της αυτοκρατορίας, της τάξης, της φυλής, του φύλου, της θρησκείας, του σεξουαλικού προσανατολισμού και της φύσης σε νέα πλαίσια σκέψης και ύπαρξης. Το κίνημά μας είναι ένα πολύτιμο, ευγενές, άτακτο και αντισυμβατικό σχήμα κοινωνικής επώασης. Και πάλι όπως η τζαζ, πρέπει να γίνουμε έμπρακτα όλοι μια αγκαλιά αγάπης για την τέχνη των συλλογικών δημιουργημάτων μας. Όπως ακριβώς η δικαιοσύνη είναι η έκφραση της αγάπης στη δημόσια σφαίρα, και η τρυφερότητα μοιάζει με την αγάπη όπως αυτή εκφράζεται στην ιδιωτική σφαίρα, έτσι και η βαθιά δημοκρατική επανάσταση είναι η εξωτερίκευση της δικαιοσύνης στην πράξη.
Η επανάσταση μπορεί να φοβίζει κάποιους λόγω των συνειρμών με τη βία. Αυτό είναι κατανοητό όταν κοιτάξει κανείς πολλές από τις επαναστάσεις του παρελθόντος, όπως η Αμερικανική Επανάσταση κατά της μοναρχίας το 1776, ή εκείνη κατά της δουλείας το 1861. Όμως, η επανάσταση στις μέρες μας –εναντίον της ολιγαρχίας και της πλουτοκρατίας– δεν χρειάζεται να είναι ειδεχθής και βίαιη. Η πλούσια κληρονομιά του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Νέλσον Μαντέλα, καθώς και οι πρόσφατες επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, μας έχουν διδάξει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις κοινωνικές μας καταστροφές με κοινωνική φιλευσπλαχνία, και ότι μπορούμε να μεταμορφώσουμε άδικες κοινωνίες απλώς με γενναία οράματα και μη βίαιες στρατηγικές.
Είμαστε δεσμώτες μιας ελπίδας ποτισμένης στο αίμα και τα δάκρυα. Αυτό σημαίνει πως είμαστε ελεύθεροι να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε ένα βαθύτερα δημοκρατικό κόσμο, περισσότερο από όσο έχουμε δει στο παρελθόν.
