Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Το βουνό Λιεουπάν
Ουρανός απέραντος,
σύννεφα σπάνια,
σκορπισμένα…
Μπορείς να βλέπης
τις αγριόχηνες, που πετούνε
κατά τα βορεινά, ίσαμε την ώρα
που θα χαθούνε
μες στο άπειρο.
Αυτός, που δε μπορεί
το Μέγα Τείχος να πετύχη
δεν είναι άντρας.
Στα δάχτυλά μας μετρούμε
την πορεία μας (τόσο είναι
εύκολο!): έχουμε κάνει
είκοσι χιλιάδες
χιλιόμετρα.
Στην κορφή του Λιεουπάν
κυματίζει η σημαία μας
στον δυτικόν άνεμο
αφημένη. Σήμερα πια
στο χέρι μας κρατούμε
το μακρύ δόρυ. Πότε
θα δέσουμε, χέρια και πόδια,
τον πράσινο Δράκοντα;
Πέι Ντα Χο
Πέφτει βαριά βροχή
στο Γεουγέν: λευκά
κύματα ορμούνε στον
ουρανό. Πέρ’ απ’ το
Τσινχουανγκτάο
ψαρόβαρκες… Κιόλας
τίποτα πια δε βλέπεις
παρά μόνο νερό.
που πήγαν οι βάρκες;
Χίλια και πιο πολλά
χρόνια πρωτύτερα, ο Βου
των Βέι, σείοντας ένα
μαστίγιον, ήρθε στην
Ανατολή ως το Κιέκιε,
όπως λέει και το ποίημά του.
Ο άνεμος ο θλιμμένος
του φθινοπώρου, ο ίδιος
είναι και σήμερα. Όμως
ο κόσμος έχει αλλάξει!
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
