Πάει κι αυτό! Στενοχωρηθήκαμε, εξαντλήσαμε τον τηλεοπτικό χρόνο με τις πλημμύρες, τη δυστυχία των ανθρώπων και τα πνιγμένα ζώα, δείξαμε την αλληλεγγύη μας με μια σακούλα τρόφιμα, ρίξαμε στα social και μερικά μπινελίκια στην κυβέρνηση που δεν προνόησε, στον Μπέο που είναι τζάμπα μάγκας, στον Αγοραστό που η διαφθορά είναι δεύτερη φύση του και τώρα ήρθαμε στα ίσα μας… Μια φορά το καθήκον μας το κάναμε…
Στο κάτω-κάτω τίποτα δεν κρατάει πολύ σ’ αυτόν τον τόπο, ούτε οι δυστυχίες ούτε οι χαρές. Οι πυρκαγιές στην Εύβοια, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η ολοσχερής καταστροφή της Θράκης και το κάψιμο της Ρόδου, η δολοφονία του Ζακ και του Αντώνη… όλα κάνουν τον κύκλο τους, μηδενίζουν το κοντέρ και αρχίζουμε ξανά – θυμάστε, άλλωστε, κι εκείνο το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Το εντυπωσιακό, βεβαίως, δεν είναι πως αρχίζουμε από την αρχή, αλλά από εκεί που το αφήσαμε λίγο πριν από το διάλειμμα. Εξ ου και ο Μπέος είναι δήμαρχος για δευτερη τετραετία, ο Αγοραστός σύμφωνα με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο παίρνει επίδομα για τέσσερις τριετίες, ο Καραμανλής ξαναψηφίστηκε και με το παραπάνω στις Σέρρες.
…Κι εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό που ζούμε, που δεν βρισκόμαστε στη θέση των θυμάτων, που το σπίτι μας είναι στον τρίτο όροφο και δεν κινδυνεύει από τη βροχή, που ακόμα έχουμε δουλειά, που τα παιδιά μας δεν είναι στρατιωτικοί να τα στέλνουν απροστάτευτα σε εμπόλεμες ζώνες. Είμαστε αυτάρκεις και δεν διεκδικούμε τίποτα περισσότερο από το ελάχιστο που μας δίνουν, αισθανόμαστε ασφαλείς με την καθεστηκυία τάξη και της δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης γιατί μας αφήνει να αναπνέουμε.
Επιβιώνουμε περιμετρικά του βάλτου και βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Δεν είναι που δεν το βλέπουμε, είναι που αναζητούμε άλλους να τους αναθέσουμε τη σωτηρία μας… απ’ όπου κι αν προέρχονται…
