Την Δευτέρα 8/10, στις 12 μ.μ., έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών ο ποιητής Λάμπρος Σπυριούνης, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του ’70 και από τα παλιότερα μέλη της συντακτικής ομάδας του Μανδραγόρα, σχεδόν από το ξεκίνημα του εγχειρήματος πριν από 25 χρόνια.
Μετά από μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία του πνοή στον Ευαγγελισμό όπου νοσηλευόταν από τον περασμένο Μάιο.
* * *
O Λάμπρος Σπυριούνης, γεννήθηκε στην Aρεόπολη Λακωνίας στις 6 Aπριλίου 1952. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε κι εργάστηκε ως δικηγόρος στην Aθήνα. Δέκα ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του: «Φιλιρίκ» (Θεσσαλονίκη, 1972, Aθήνα 1977), «Iάννης» (Aθήνα, 1978), «Πλάγιον ανάλογον μαθήματος γυμναστικής, ή επταλογάκια», σε συλλογική έκδοση με τους Αγγελή Δίπλα και Στέφανο Κατή, «ιδιότροπον Συμείον», (εκδ. Συμείον, 1986), «Λινό σεντόνι», δίφυλλο ποίημα (εκδ. Συμείον, 1992), «Tα Mυστικά ποιήματα 1-7» (εκδ. Μανδραγόρας, 1996), «Πολύτροπον», (εκδ. Mανδραγόρας, 2008), «Mινιατούρες α΄», (εκδ. Μανδραγόρας, 2008), «Τα Μυστικά ποιήματα 8-14», (εκδ. Μανδραγόρας, Μάρτιος 2017), ενώ υπό έκδοση από τον Μανδραγόρα βρίσκεται η δέκατη και τελευταία ποιητική του συλλογή «Η εκ φύσεως».
Tου «Φιλιρίκ» προηγήθηκαν οκτώ ποιήματα που κυκλοφόρησαν σε μονόφυλλα τη διετία 1968-69 και τα οποία ανήκουν στην ενότητα «ειλητό μοίημα».
Έχει επιμεληθεί τον συγκεντρωτικό τόμο: «Ελένη Βακαλό, Πριν από το Λυρισμό», (εκδ. Συμείον 1981).
Το 1986 συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού «Φωνη-εν», ενώ συμμετείχε τακτικά με εισηγήσεις του στο Συμπόσιο Ποίησης στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών. Είχε στο ενεργητικό του ένα σημαντικό δοκιμιακό έργο με μελέτες γύρω από την ποίηση.
Δὲν εἴμαστε ποιητές
Δὲν εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνάς.
έχω ανάγκη ένα μα-χαίρι αυτό το ποίημα
υψώθηκε βωμός
Λάμπρος Σπυριούνης,
«Πλάγιον ανάλογον μαθύματος γυμναστικής, ή επταλογάκια»
Mια ποίηση καθαρή, εικονοπλαστική, βεβαίας αποδοχής στην αβεβαιότητα ενός τελικού εγχειρήματος, μια ποίηση-αρρώστια που ενώ προειδοποιεί για το μάταιο του βίου, δεν αποτρέπει την ελπίδα για ίαση σε κάποιο μέλλον αβέβαιο, μακρινό και άγνωστο. Ποίηση με λυρισμό αλλά και εμφανή γλωσσοκεντρικά σχήματα, με κοινωνική ευαισθησία και απόλυτη συναίσθηση του στίχου, της στροφής, της τελικής φόρμας του ποιήματος. Ποίηση σε βάθος και με ουσία που βγαίνει αβίαστα από το σύνολο του έργου του.
