Τώρα ξαφνικά, πέρασε στην άλλη όχθη. Μέρες νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του… Από την ώρα που το άκουσα, δεν παύει να στριφογυρνά στο μυαλό μου ένα τραγούδι που είχε πει ο Σαββόπουλος:
Αν ο ήλιος ανατείλει
απ’ τη δύση για να βγει
πάλι εσένανε θα στείλει
φως μου να ’ρθεις να με βρεις
Μετανάστης στην αγκάλη σου
κι έπεσε πολλή δουλειά
Ξενιτιά είναι το κορμάκι σου
γυρισμό από δω δε βλέπω πια
…Στο σάουντρακ της εφηβείας μας, της νεανικής μας ζωής η Εκδίκηση της γυφτιάς και τα Δήθεν, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν τα ακούσαμε απλά… Τα τραγουδήσαμε, τα αγαπήσαμε, τα ζήσαμε. Τα κάναμε διαλόγους μας:
«Μη μ’ αποκαλείς τεμπέλη και μου σπας το ηθικό»
«Εγώ είμαι εργατόπαιδο κι εσύ της Νομικής»
«τρελή κι αδέσποτη παρ’ όλη την αγάπη-έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά»
Καθώς μεγαλώνουμε, καθώς ένας-ένας φεύγουν οι άνθρωποι που οι δημιουργίες τους μας συνόδευαν, έκαναν τη συγκίνηση μας να εκφραστεί, τον έρωτα να τραγουδηθεί τόσο κι εμείς νιώθουμε πως χάνουμε δικά μας κομμάτια. Νεκρά κύτταρα που χάνονται για πάντα!
…και δεν τραγουδάμε πια… Ξυδάκης, Νικολόπουλος, Λοΐζος, Μάλαμας… Έντυσαν τους στίχους του με μουσική. Η κοινωνία αναζητά τους νέους Ρασούληδες: Εμπνευσμένους, ενοχλητικούς, απρόβλεπτους, φωτεινούς, με κότσια, γκρινιάρηδες, αληθινούς!
22 CDs, 8 βιβλία, ένα περιοδικό, εκπομπές, συναυλίες, άρθρα… Τι μένει τελικά; Η εκκωφαντική σιωπή ενός σπιτιού με τον καλλιτέχνη νεκρό μέσα για μέρες. Σύμβολο της εποχής;
Ο ίδιος με χειμαρρώδη και σκωπτικό λόγο, έγραφε σε αυτή εδώ την εφημερίδα: «… η Αριστερά έχει χάσει τον μπούσουλα, δηλαδή τον πολιτισμό που είναι η πεμπτουσία μας και λανσάρεται ως σκορδαλιά χωρίς σκόρδο και, κατά συνέπεια, φούντο και η Ελλάς αυτό το υπέροχο ζαμαφουτιστάν και υποχρεώνομαι τώρα εγώ του πολιτισμικού πολιτισμού, να τρέχω και να μην προλαβαίνω και να επωμίζομαι τους χαρακτηρισμούς: απατεώνας, οκνηρός, άσωτος και ούτω καθεξής….».
Κρητικός από τη γέννα, Ισπανός στο τέλος από επιλογή, ένας λαϊκός Γκρέκο της μουσικής, της σύγχρονης εποχής…
