Μια κινητοποίηση “από τα κάτω” δημιουργεί νέα δεδομένα.
Ρεπορτάζ: Έλενα Κατσαρού.
Υπό κατάληψη τελεί από την περασμένη Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου το υπουργείο Υγείας με μια απόφαση – καρπό μαζικής γενικής συνέλευσης. Οι εργαζόμενοι στο υπουργείο, σε μια «εκτός προγράμματος» πρόταση που υποστήριξε η πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης (180 υπέρ έναντι 50 κατά) προχώρησαν σε αυτή την κινητοποίηση αντιδρώντας στο καθεστώς εφεδρείας – απολύσεων, ζητώντας, επίσης, ανάκληση των περικοπών των μισθών τους (και «όχι απλά καμία μείωση») και δίκαιο, ενιαίο μισθολόγιο σε όλο το δημόσιο, καθώς και δημόσια και δωρεάν υγεία.
Για πολλούς από τους εργαζόμενους με τη δραματική μείωση των μισθών τους τίθεται πλέον ζήτημα επιβίωσης, όπως δήλωσε στο Δρόμο ο πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων του υπουργείου Υγείας, Δημήτρης Θωμάς. «Η κατάληψη ξεκίνησε εναντίον των βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης. Μέτρα τα οποία όχι μόνο εξαθλιώνουν, αλλά πλέον εξοντώνουν τους εργαζόμενους. Υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι το αμέσως επόμενο διάστημα θα παίρνουν το δεκαπενθήμερο 20 ευρώ και η ερώτηση που τέθηκε χθες σε συνάντηση που είχαμε με την πολιτική ηγεσία ήταν να μας πουν έναν τρόπο με τον οποίο ένας τέτοιος συνάδελφος μπορεί να ζήσει. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν αγώνα για ζωή».
Το νέο εργασιακό καθεστώς πέρα από το ζήτημα της επιβίωσης δημιουργεί και ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα: «Οι συνάδελφοι με σύμβαση αορίστου χρόνου ακούνε από τους κυβερνητικούς παράγοντες, τα λεγόμενα ‘‘παπαγαλάκια’’, ότι έρχεται η σειρά τους να απολυθούν. Και το ερώτημα είναι: Πόσο εύκολα μπορεί να στείλει κάποιος έναν εργαζόμενο στην ανεργία; Και μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους να στείλει και τις οικογένειες τους, αφού είναι σίγουρο πλέον ότι σε κάθε οικογένεια ελάχιστοι δουλεύουν».
Πέρα από τα αιτήματά τους, το μήνυμα που αποσκοπούν να στείλουν στην κυβέρνηση και τους υπουργούς – υπαλλήλους της τρόικας μέσα από την κατάληψη είναι ότι είναι ανεπιθύμητοι και πρέπει «να φύγουν». «Εδώ στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αυτοί οι άνθρωποι που παίρνουν αυτά τα μέτρα, αύριο δε θα βρίσκουν τις πόρτες των γραφείων τους ανοιχτές για να μπαίνουν και να διοικούν όπως διοικούν. Παίρνουν μέτρα; Θα τα πάρουν από αλλού. Αν διοικούν υπό το κράτος ξένων καθεστώτων να πάνε εκεί και να διοικήσουν εκεί. Σε αυτούς τους χώρους δε θα έρχονται σε επαφή με τον εργαζόμενο. Ούτε από μακριά».
Πολλοί εργαζόμενοι τονίζουν την αναγκαιότητα του αγώνα για μια πολιτική διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση, όπως ο Δημήτρης Βλαχονικολέας: «Θεωρούμε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος και μια άλλη πολιτική. Θα μας βρίσκουν πλέον μπροστά τους. Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν και λύσεις πιο ακραίες, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη κατάλυση της διακυβέρνησης της χώρας μέσω πραξικοπήματος και θεωρώ ότι τα πραξικοπήματα ανατρέπονται μόνο με αγώνες». Και ο Παναγιώτης γενικεύει: «Θέλουμε να ανατρέψουμε την κυβερνητική πολιτική. Είμαστε ενάντια στις εργασιακές εφεδρείες – απολύσεις, είμαστε ενάντια στα χαράτσια, είμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που δυσκολεύει τη ζωή μας, όχι μόνο τη δική μας ως υπάλληλοι, αλλά όλου του ελληνικού λαού. Το βασικότερο, δε χρωστάμε σε κανέναν. Αυτοί που χρωστάνε, αυτοί να τα πληρώσουν».
Για πολλούς από τους εργαζόμενους με τη δραματική μείωση των μισθών τους τίθεται πλέον ζήτημα επιβίωσης, όπως δήλωσε στο Δρόμο ο πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων του υπουργείου Υγείας, Δημήτρης Θωμάς. «Η κατάληψη ξεκίνησε εναντίον των βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης. Μέτρα τα οποία όχι μόνο εξαθλιώνουν, αλλά πλέον εξοντώνουν τους εργαζόμενους. Υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι το αμέσως επόμενο διάστημα θα παίρνουν το δεκαπενθήμερο 20 ευρώ και η ερώτηση που τέθηκε χθες σε συνάντηση που είχαμε με την πολιτική ηγεσία ήταν να μας πουν έναν τρόπο με τον οποίο ένας τέτοιος συνάδελφος μπορεί να ζήσει. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν αγώνα για ζωή».
Το νέο εργασιακό καθεστώς πέρα από το ζήτημα της επιβίωσης δημιουργεί και ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα: «Οι συνάδελφοι με σύμβαση αορίστου χρόνου ακούνε από τους κυβερνητικούς παράγοντες, τα λεγόμενα ‘‘παπαγαλάκια’’, ότι έρχεται η σειρά τους να απολυθούν. Και το ερώτημα είναι: Πόσο εύκολα μπορεί να στείλει κάποιος έναν εργαζόμενο στην ανεργία; Και μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους να στείλει και τις οικογένειες τους, αφού είναι σίγουρο πλέον ότι σε κάθε οικογένεια ελάχιστοι δουλεύουν».
Πέρα από τα αιτήματά τους, το μήνυμα που αποσκοπούν να στείλουν στην κυβέρνηση και τους υπουργούς – υπαλλήλους της τρόικας μέσα από την κατάληψη είναι ότι είναι ανεπιθύμητοι και πρέπει «να φύγουν». «Εδώ στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αυτοί οι άνθρωποι που παίρνουν αυτά τα μέτρα, αύριο δε θα βρίσκουν τις πόρτες των γραφείων τους ανοιχτές για να μπαίνουν και να διοικούν όπως διοικούν. Παίρνουν μέτρα; Θα τα πάρουν από αλλού. Αν διοικούν υπό το κράτος ξένων καθεστώτων να πάνε εκεί και να διοικήσουν εκεί. Σε αυτούς τους χώρους δε θα έρχονται σε επαφή με τον εργαζόμενο. Ούτε από μακριά».
Πολλοί εργαζόμενοι τονίζουν την αναγκαιότητα του αγώνα για μια πολιτική διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση, όπως ο Δημήτρης Βλαχονικολέας: «Θεωρούμε ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος και μια άλλη πολιτική. Θα μας βρίσκουν πλέον μπροστά τους. Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν και λύσεις πιο ακραίες, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη κατάλυση της διακυβέρνησης της χώρας μέσω πραξικοπήματος και θεωρώ ότι τα πραξικοπήματα ανατρέπονται μόνο με αγώνες». Και ο Παναγιώτης γενικεύει: «Θέλουμε να ανατρέψουμε την κυβερνητική πολιτική. Είμαστε ενάντια στις εργασιακές εφεδρείες – απολύσεις, είμαστε ενάντια στα χαράτσια, είμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που δυσκολεύει τη ζωή μας, όχι μόνο τη δική μας ως υπάλληλοι, αλλά όλου του ελληνικού λαού. Το βασικότερο, δε χρωστάμε σε κανέναν. Αυτοί που χρωστάνε, αυτοί να τα πληρώσουν».
Σχόλια
