από τον Δημήτρη Ουλή
Παραμονές των πιο άχρωμων, άοσμων και άγευστων εκλογών που έχω να θυμηθώ τα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια της ζωής μου και, μα τα χίλια μνημόνια, είναι η πρώτη φορά που με κατακλύζει μια αυθόρμητη συμπάθεια για όλους όσοι έχουν αποφασίσει να απέχουν από την εντεταλμένη και κακοστημένη τούτη μασκαράτα. Μπορεί να μην συμφωνώ μαζί τους, όμως τους κατανοώ βαθύτατα, υπό την έννοια ότι η αποχή από ένα πουλημένο παιχνίδι ίσως να αποτελεί την έσχατη χειρονομία απονομιμοποίησής του. Το επίπεδο υποκρισίας και κρετινισμού των επτά υπέροχων κομματικών αρχηγών έχει πράγματι ξεπεράσει κάθε όριο, η δε κουτοπονηριά και ανεπάρκειά τους έχει καταστεί πλέον τόσο προφανής, ώστε ακόμα και οι πέτρες κράζουν για το πραγματικό ποιόν αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για τριτοκλασάτα υπαλληλάκια των Βρυξελλών, το δίχως άλλο, που όταν δεν πρακτορεύουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους, ηδονίζονται να παφλάζουν μέσα στα αηδιαστικά κομματικά τους σάλια. Αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα: το περίφημο σύνθημα των πλατειών διατηρεί στο ακέραιο την επικαιρότητά του, και δεν το κρύβω ότι το μοναδικό θετικό στοιχείο που ανιχνεύω στις επικείμενες εκλογές βίας και παρωδίας, είναι ότι έδωσαν αφορμή για μια καινούργια συσπείρωση των κομμάτων της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς.
Η συσπείρωση είναι αδέξια σαν το βάδισμα του πιγκουίνου –το γνωρίζω καλά. Έχοντας πλήρη συναίσθηση της γραφικότητάς μου, θα ήθελα ωστόσο να πιστεύω ότι η συσπείρωση αυτή δεν εκφράζει απλώς κάποια σπασμωδική και «ανακλαστική» απόφαση της στιγμής, αλλά θα μπορούσε επίσης να ιδωθεί και ως μαγιά ενός καινούργιου επαναστατικού φυράματος, ως πρόπλασμα ενός ευρύτερου εξωκοινοβουλευτικού αριστερού μετώπου, ικανού να επαναστατικοποιήσει εκ νέου την κοινωνία και να επιτύχει εκεί ακριβώς όπου η κοινοβουλευτική κεντρο-δεξιο-αριστερά τα έκανε θάλασσα. Εξ ου και η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω στους αναποφάσιστους και απογοητευμένους των αυριανών εκλογών, είναι η εξής: στηρίξτε με οποιονδήποτε τρόπο την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στις πιο ριζοσπαστικές και ασυμβίβαστες εκδοχές της. Ανεβάστε τα ποσοστά της, σε βαθμό που να κάνει τους απανταχού κήνσορες και θεράποντες των μνημονίων να ανησυχούν. Και δείξτε τους ότι οι πραγματικές «κόκκινες γραμμές» δεν χαράσσονται στις ρητορικές παρλαπίπες των λαϊκών συνδέσμων, των λαϊκών ενοτήτων και των αριστερών πλατφορμών, αλλά στο δρόμο. Είναι καιρός να τελειώνουμε πια με τις κομματικές εφεδρείες παντός ιδεολογικής αποχρώσεως, που συντηρούν την ψευδαίσθηση μιας κοινοβουλευτικής τάχα λύσης στην οικονομική αποικιοκρατία της Ευρώπης. Και είναι επίσης καιρός να αντιληφθούμε ότι οι συγκεκριμένες εφεδρείες λειτουργούν απλώς ως κυματοθραύστης της λαϊκής αγανάκτησης και ως ανάχωμα απέναντι στο ενδεχόμενο μιας αποφασιστικότερης μετακίνησης της κοινωνίας προς τα αριστερά. Τα επτά κομματικά μαγαζάκια της Βουλής νοιάζονται μονάχα για το δικό τους μέλλον, όχι για το δικό μας. Ας τους δείξουμε, με την μεθαυριανή μας ψήφο, ότι η προοπτική αυτή μπορεί κάλλιστα να αντιστραφεί.
