Αυτές οι εκλογές δεν είχαν εκπλήξεις, λες και δεν έγιναν ποτέ ένα πράγμα.
Πότε παραιτήθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πότε προκηρύχθηκαν οι εκλογές, πότε κατέλαβε του Μαξίμου η Ν.Δ., ένας θεός ξέρει…
Δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και τα τέσσερα χρόνια που ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ αστραπή πέρασαν, χωρίς φωνές και φασαρίες αλλά και χωρίς να δούμε να αλλάζει κάτι που να κάνει τη διαφορά. Λαός και κυβέρνηση συμβιώναμε λες και ήμασταν 50 χρόνια παντρεμένοι. Γύριζε ο ένας την πλάτη στον άλλον και κοιμόμαστε, άοσμοι, άγευστοι και ανέραστοι.
Αλλά, να, τι σου είναι το μυαλό ώρες-ώρες, τι πάω και θυμάμαι τώρα κι εγώ, βρε παιδί μου, εκείνη τη χαρά που πήραμε το βράδυ των εκλογών του 2015. Τι «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και τι «Pantiera rossa» τραγουδούσαμε, τι αγαλλίαση και δικαίωση των αγώνων μας αισθανθήκαμε, τι ταυτιστήκαμε με το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ που μόλις κατέβηκε από το βουνό και πάει κατευθείαν στην πολιτική ορκωμοσία, τι τα θες τι τα γυρεύεις…
Εντάξει, κάποιο ψυχανέμισμα αμφιβολίας το είχαμε, βλέπαμε κάτι περίεργες κινησούλες, συσσώρευσης συντρόφων προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, κάτι σαν τα καρκινικά κύτταρα που φτιάχνουν ομάδες, αλλά λέγαμε «μπα… η ιδέα μας θα ΄ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία»! Τι ξεστόμισα τώρα μόλις; Dejavu ή DNA;
Πόσοι αγώνες χρειάστηκαν, πόσες ώρες ξεροστάλιασμα στην κατάληψη της ΕΡΤ, πόσα δακρυγόνα και κυνηγητά των ΜΑΤ στους δρόμους, πόσες ελπίδες κάηκαν για να δούμε μέσα από τους καπνούς να αναδύονται ο Σπίρτζης, η Τζάκρη, ο Κουρουμπλής στα υπουργεία της «Αριστεράς». Δεν είχαμε πάγκο; Δεν είχαμε επίγνωση της κατάστασης και βρεθήκαμε να κολυμπάμε σε άγνωστα νερά; Μήπως αυτή η Αριστερά είναι απλώς μια ουτοπία που καμώνεται με σοσιαλιστικές ιδέες και φτιασιδώνεται με ηθικά πλεονεκτήματα;
Τελικά ο λαός προτιμάει το αυθεντικό γιατί ξέρει τους μηχανισμούς. Το υβρίδιο τον μπερδεύει…
