Αφού γιορτάσαμε την εκδίωξη του κακού Νετανιάχου και την αντικατάστασή του από μια «οικουμενική» σιωνιστική κυβέρνηση με επικεφαλής τον… χειρότερο Μπένετ[1], χαλαρώσαμε. Ο Μπένετ, όμως, όχι. Η ολομέτωπη και πολύμορφη επίθεση κατά του παλαιστινιακού λαού (για την ακρίβεια, ακόμη και κατά του δικαιώματός του να υπάρχει ως τέτοιος) συνεχίζεται ακάθεκτη, με τις πλάτες των ΗΠΑ και όχι μόνο: σύμπασα η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων αραβικών κρατών αλλά και της Ρωσίας, κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Σαν να μην είναι το κατοχικό κράτος ένα καθεστώς απαρτχάιντ, και με τη βούλα πλέον ακόμη και «υπεράνω υποψίας» διεθνών οργανισμών[2], διαχρονικά ένοχο για εγκλήματα πολέμου και για το κουρέλιασμα του Διεθνούς Δικαίου.
Όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι εκδιώκονται από τα σπίτια τους για να εγκατασταθούν έποικοι. Όλο και περισσότεροι συλλαμβάνονται και φυλακίζονται επ’ αόριστον χωρίς δίκη. Όλο και περισσότεροι δολοφονούνται εν ψυχρώ. Συνεχίζεται η εθνοκάθαρση και η αργή εξόντωση όσων δεν ανήκουν στην εκλεκτή φυλή. Αλλά δεν τρέχει τίποτα. Λίγους μήνες πριν ο Τζάρεντ Κούσνερ, γαμπρός του Τραμπ, μπίζνεσμαν και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, εξέφρασε αυτό που άρρητα εύχεται η διεθνής κοινότητα: το Παλαιστινιακό Ζήτημα απλώς να πάψει να υφίσταται. Θριαμβολογούσε ο Κούσνερ: «Το λεγόμενο Παλαιστινιακό Ζήτημα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια κτηματική διαφορά, ένας μύθος». Βασικά, και οι Παλαιστίνιοι μύθος δεν είναι; Πρόκειται για Αραβοϊσραηλινούς ή Ιορδανούς ή οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή την ενοχλητική, απαγορευμένη λέξη: Παλαιστίνιοι!
Μια μοναδική ιδιότητα
Κι όμως. Παρ’ όλο που οι Παλαιστίνιοι ζουν αποκλεισμένοι σε λωρίδες, μπαντουστάν, θύλακες και στρατόπεδα προσφύγων, αποκομμένοι μεταξύ τους, τρομακτικά αδύναμοι… εξακολουθούν να υπάρχουν. Και μάλιστα με τη συλλογική συνείδηση ότι αποτελούν ένα διασκορπισμένο μεν, αλλά ενιαίο έθνος. Τους ενώνει το ίδιο το Ισραήλ με τις εξοντωτικές πολιτικές του. Τους ενώνει η Ιστορία, που η γνώση της μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Τους ενώνει ένα συλλογικό πείσμα, που συμβολίζεται από το πώς οι παππούδες φυλάνε ευλαβικά και κληροδοτούν στα παιδιά τους, κι αυτά στα δικά τους παιδιά, τα κλειδιά των σπιτιών από τα οποία εκδιώχθηκαν: «Θα γυρίσουμε». Κάπως έτσι το Παλαιστινιακό Ζήτημα υφίσταται, κι ας μην αρέσει σε κανέναν.
Οι Παλαιστίνιοι έχουν μια μοναδική ιδιότητα: να ξεσηκώνονται όταν όλα φαίνονται (και είναι) μαύρα, όταν η ελπίδα μοιάζει τρέλα, όταν η Γάζα ισοπεδώνεται ξανά και η Ιερουσαλήμ «εκκαθαρίζεται» μεθοδικά από τους γηγενείς κατοίκους της
Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι έχουν μια μοναδική ιδιότητα: να ξεσηκώνονται όταν όλα φαίνονται (και είναι) μαύρα, όταν η ελπίδα μοιάζει τρέλα, όταν η Γάζα ισοπεδώνεται ξανά και η Ιερουσαλήμ «εκκαθαρίζεται» μεθοδικά από τους γηγενείς κατοίκους της. Τότε ακριβώς, όταν ο υπόλοιπος κόσμος κοιτά αλλού και η κατάσταση είναι απελπιστική, βγαίνουν στους δρόμους ενωμένοι κάτω από τη σημαία τους. Αυτό συνέβη –εξακολουθεί να συμβαίνει– και τώρα. Οι προετοιμασίες για τη σύγκληση της Συνδιάσκεψης για τον Εναλλακτικό Παλαιστινιακό Δρόμο[3], που οργανώνεται από μαζικές συλλογικότητες αρνούμενη οποιαδήποτε χρηματοδότηση από «επίσημους» φορείς, είναι ενδεικτικές της δυνατότητας του παλαιστινιακού λαού να χωνεύει τη θετική και αρνητική πείρα του αγώνα του, να διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ενότητά του, υπερβαίνοντας ιδεολογικές και θρησκευτικές διαφορές, και να ανιχνεύει νέους δρόμους για την απελευθέρωση της πατρίδας του.
Στρατιωτική Διαταγή υπ’ αριθ. 101
Αυτή η διαταγή των δυνάμεων κατοχής, που εκδόθηκε το… 1967 αλλά παραμένει πάντα σε ισχύ, δίνει την εξουσία και στον τελευταίο ισραηλινό στρατιώτη να συλλάβει (ή και να σκοτώσει σε περίπτωση «αντίστασης κατά της αρχής») όποιον, κατά την κρίση του, πραγματοποιεί χωρίς άδεια οποιαδήποτε δραστηριότητα πολιτικής μορφής ή που «θα μπορούσε να εξελιχθεί σε δραστηριότητα πολιτικής μορφής»: συγκέντρωση, δημοσίευση, συζήτηση – όλα απαγορεύονται. Ακόμη και σε ιδιωτικό χώρο: π.χ. μια δεκαμελής οικογένεια που συζητά «πολιτικά» στο σπίτι της παραβιάζει αυτή τη διαταγή, και μπορεί να υποστεί τις συνέπειες. Πού αλλού στον κόσμο ισχύουν επί δεκαετίες τέτοιες διαταγές; Να μην φανταστούμε πόση επιλεκτική οργή θα συντάραζε τις δυτικές χώρες-εργολάβους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αν ένα μη φιλικό προς αυτές καθεστώς υιοθετούσε έστω και κλάσμα τέτοιων «κανόνων»…
Όποιος τα επισημαίνει αυτά είναι βέβαια αντισημίτης. Η ρετσέτα κολλάει σε οποιονδήποτε ασκήσει κριτική στο «έθνος-κράτος των Εβραίων, και μόνο των Εβραίων» (τάδε έφη Νετανιάχου – πιο απαρτχάιντ, δεν γίνεται). Εννοείται ότι οι πλέον αντισημίτες είναι όσοι Εβραίοι τολμούν να επικρίνουν το Ισραήλ[4]. Και βέβαια όσοι υποστηρίζουν το διεθνές κίνημα BDS (Μποϊκοτάζ-Αποπένδυση-Κυρώσεις), που εξοργίζει τους σιωνιστές. Τελευταίο παράδειγμα, η απόφαση της εταιρίας Ben & Jerry’s να πάψει να πουλάει τα παγωτά της στους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς των Κατεχομένων Εδαφών. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ακόμη και οι «αριστεροί» υπουργοί της κυβέρνησης Μπένετ –όπως ο υπουργός Υγείας Χόροβιτζ, επικεφαλής του Μέρετζ, και η υπουργός Μεταφορών Μικαέλι, ηγέτιδα του Εργατικού Κόμματος– κατήγγειλαν το μποϊκοτάζ. Ο δε πρωθυπουργός Μπένετ πλειοδότησε, ζητώντας από τους Εβραίους απανταχού της γης να μποϊκοτάρουν παντού το «αντιισραηλινό παγωτό»!
[1] Απίθανη συγκυβέρνηση στο Ισραήλ (φύλλο 549).
[2] Επιτέλους είπαν τα πράγματα με το όνομά τους (φύλλο 542).
[3] Βλ. masarbadil.org
[4] Στο πλάι των Παλαιστινίων, τώρα! (φύλλο 551).
