23/10, Κέρκυρα: 49χρονος οικοδόμος με καταγωγή από το Πακιστάν καταπλακώθηκε από τοίχο κτιρίου που μέχρι πέρσι φιλοξενούσε το 4ο Λύκειο Κέρκυρας στα Παγκρατέικα. Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Οικοδόμων, ο συνάδελφος τους φέρεται να εργαζόταν χωρίς κάποιο μέσο προστασίας και ασφάλειας.
23/10, Βάρη: 54χρονος εργολαβικός εργαζόμενος βρήκε φριχτό θάνατο όταν διαμελίστηκε από μηχάνημα έργου, που πέρασε πάνω από το φρεάτιο στο οποίο εργαζόταν, τοποθετώντας οπτικές ίνες. Σύμφωνα με πληροφορίες εργαζόταν σε υπεργολάβο της Ιντρακάτ.
Ο τραγικός απολογισμός μόλις σε μία εβδομάδα. Σε μια χρονιά στην οποία καταγράφεται ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων, 140 νεκροί έως και σήμερα, με τα θανατηφόρα ατυχήματα να αυξάνονται τόσο ως απόλυτος αριθμός όσο και ως ποσοστό επί των ατυχημάτων, όντας μέσα στο πρώτο 10μηνο του 2023, διπλάσια από όσα είχαν καταγραφεί σε ολόκληρο το 2022. Εργοδοτικά εγκλήματα με τη συνενοχή της κυβέρνησης που νομοθετεί την εργασία λάστιχο και όλες τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, την ίδια στιγμή που αποδυναμώνει και απαξιώνει όλους τους θεσμούς ελέγχου όπως το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο κλάδος των κατασκευών, ένας κλάδος έντασης εργασίας, αποτελεί τον «πρωταθλητή» στα εργατικά ατυχήματα, με τν ναυπηγοεπισκευή και τις ταχυμεταφορές να ακολουθούν. Εργαζόμενοι που δουλεύουν σε συνθήκες μηδενικής ασφάλειας, συνήθως σε υπεργολαβικές εταιρείες που βλέπουν τους εργαζόμενους ως αναλώσιμους. Πολλοί μετανάστες που εργάζονται με ακόμη χειρότερους όρους, με ακόμη λιγότερη ασφάλεια, με μεγαλύτερη εντατικοποίηση και εκμετάλλευση.
Πολύ σωστά το Συνδικάτο Οικοδόμων Αττικής σημειώνει ότι οι εταιρείες έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτες με τις πλάτες της κυβέρνησης, και απευθύνει ρητορικά το ερώτημα: «Εκατοντάδες χαντάκια ανοίγονται για την εγκατάσταση οπτικών ινών στην Αττική, τίθεται το ερώτημα: Υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας για αυτά τα έργα τα οποία από τη φύση τους έχουν ειδικές απαιτήσεις, που επιβλέπονται και εκτελούνται από κράτος και εργοδοσία;».
Το κοινωνικό ζήτημα είναι παρόν. Το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας 2.0 που επιβάλλεται στη χώρα απαιτεί φθηνούς και αναλώσιμους εργαζόμενους – στον τουρισμό, τις κατασκευές, την αγροτική παραγωγή. Μπροστά στα «έργα» των εργολάβων, στα «χρονοδιαγράμματα» που απαιτούν δεκάωρη εργασία, η ασφάλεια και η προστασία των εργαζομένων είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Τόσο που σωστά αναρωτιόμαστε όλο και συχνότερα, «πόσο αξίζουν οι ζωές μας;», σε μια χώρα ξεχαρβαλωμένη συνειδητά σε όλους τους τομείς, μέσα σε ένα σύστημα που κοιτά μόνο το κέρδος.
Μ.Α.
