Ο λαός μας είχε το αισθητήριο από την πρώτη στιγμή να καταλάβει ότι «εποπτεία» ίσον «απώλεια της εθνικής κυριαρχίας». Φώναξε με στεντόρεια φωνή και πάθος ενάντια σε αυτήν την εξέλιξη. Κατάγγειλε και έδιωξε αυτούς που ευθύνονται για αυτήν την ταπείνωση από τις εξέδρες της παρέλασης. Η Αριστερά; Δυστυχώς η Αριστερά, σε επίπεδο ηγεσίας, δεν έχει ακόμη καταλάβει πόσο σημαντικό ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία. Οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν έχουν καταλάβει ότι μόνο ο λαός μπορεί να υπερασπίσει τη χώρα, την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της, την πραγματική Δημοκρατία, απέναντι σε μια μεγαλοστική τάξη που παραδίδει τα κλειδιά της χώρας στους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Δεν έχουν καταλάβει οι ηγεσίες της Αριστεράς ότι η πιο αποτελεσματική αντιπαράθεση με τον αστισμό, η πιο αποτελεσματική αμφισβήτηση και η ανατροπή της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας του αστισμού, γίνεται ακριβώς σε αυτό το επίπεδο: αντίσταση στη νέα κατοχή και διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Γιατί όταν αποδεικνύεις μπροστά στο λαό ότι ο αστισμός έχει μια εντελώς προδοτική πολιτική, ε, αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα στο αστισμό, κι αυτό είναι που «αφαιρεί» ηγεμονευόμενες λαϊκές μάζες από τον αστισμό σε μεγάλη κλίμακα, τις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα να κερδίσει η Αριστερά. Και να ανατρέψει έτσι την κυριαρχία του – αυτό είναι το ουσιαστικό επίδικο. Δεν σημαίνει αυτό ότι η Αριστερά υποστέλλει τη σημαία του αγώνα για την υπεράσπιση της ζωντανής εργασίας. Κάθε άλλο, μάλιστα, αυτά τα δύο μέτωπα συνδέονται οργανικά.
Ας δούμε, τώρα, ορισμένα παραδείγματα από τη στάση δυνάμεων της Αριστεράς:
ΚΚΕ: Παραπλάνηση τα περί εποπτείας
Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη Τύπου της Αλ. Παπαρήγα (Ριζοσπάστης 28/10):
«Θεωρούμε ψευδεπίγραφη και ανούσια την αντιπαράθεση αν στις τράπεζες θα έχουμε Έλληνα διευθυντή ή ξένο. Για το λαό δεν έχει καμία σημασία… ούτε (σ.σ. ο λαός) να είναι υπέρ της ελληνικής κηδεμονίας από το κεφάλαιο εναντίον της ξενικής… Πρόκειται, καταρχήν, για τμήματα της μιας και ενιαίας αστικής τάξης που εχθρεύεται μονίμως το λαό…
Θεωρούμε, επίσης, ανούσια και παραπλανητική τη συζήτηση που ανέκυψε από την πρώτη στιγμή για το θέμα της εποπτείας. Γιατί λέμε ότι είναι ανούσια η αντιπαράθεση; Όχι, γιατί δεν είναι πρόβλημα υπαρκτό. Όχι, γιατί δεν έχουμε και ποσοτικά νέες εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά απ’ τη στιγμή που η Ελλάδα, η καπιταλιστική Ελλάδα, είναι ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ιστορικά και σήμερα, η αστική τάξη εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Βεβαίως, άλλοτε τα εκχωρεί με καλύτερους ή χειρότερους όρους γι’ αυτήν, όμως είναι επιλογή της και δεν έχει να κάνει με την υποτελή στάση».
Άρα, έχουμε «ποσοτικά νέες εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων» και μάλιστα εθελοντικά! Προσοχή: μόνο ποσοτικά, όχι μια νέα ποιότητα, όχι κατοχή, όχι χούντα. Δεν υπάρχει ζήτημα υποτέλειας! Έχουμε απέναντί μας μια «ενιαία αστική τάξη», ελληνική και ξενική! Τελικά, δηλαδή, δεν έχει σημασία από ποιον ελέγχεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας! Δεν είναι δείγμα υποδούλωσης και καταβαράθρωσης μιας χώρας το να ελέγχεται ουσιαστικά από το ξένο κεφάλαιο! Προφανώς αν έτσι σκεφτόταν το ΚΚΕ το 1940, τότε δεν θα καλούσε σε αντίσταση στην ιταλική εισβολή. Γιατί, προεκτείνοντας τη σκέψη της Αλ. Παπαρήγα, τι σημασία θα είχε για τον ελληνικό λαό αν τον εκμεταλλευόταν ο Ιταλός ή ο Έλληνας καπιταλιστής;
Γι’ αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ αναφέρεται συχνά σε «ιδεολόγημα περί κατοχής, που υποστηρίζει ότι η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας. Πρόκειται για προπαγάνδα που αποπροσανατολίζει το λαό. «Βγάζει λάδι» την αστική τάξη της χώρας και τους πολιτικούς της εκφραστές κυβέρνηση, ΝΔ και κόμματα του ευρωμονόδρομου». Μάλιστα, λοιπόν, «ιδεολόγημα» και «προπαγάνδα» τα περί κατοχής. Αποπροσανατολισμένοι αυτοί που φωνάζουν ενάντια στη νέα κατοχή. Μόνο που αυτοί, αντί να «βγάζουν λάδι» την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, τους καταγγέλλουν, τους μουντζώνουν, τους κατεβάζουν από την εξέδρα, τους κυνηγούν. Κι αν η Αριστερά είχε μια σωστή πολιτική και αξιοποιούσε αυτήν τη διαθεσιμότητα, θα μπορούσαν να γίνουν πολλά και άλλα πράγματα παραπέρα. Μήπως, τελικά, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ πολύ λιγότερο ενοχλεί το σύστημα;
Αντικαπιταλιστική Αριστερά: Αναμάσημα τα περί «κατοχής»
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, στις περισσότερες εκδοχές της, κινείται σε ένα πλαίσιο ανάλογο με αυτό του ΚΚΕ. Για παράδειγμα, η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις παρελάσεις δεν αναφέρει τίποτα για τη «νέα κατοχή». Η μοναδική σχετική αναφορά είναι : «Έτσι τιμούμε τις ηρωικές παραδόσεις του λαού μας που στα μαύρα χρόνια του ‘40 σήκωσε το ανάστημα ενάντια στη χιτλερική κατοχή και τους ντόπιους υποστηρικτές τους, την κυβέρνηση δωσίλογων του Τσολάκογλου». Σωστά, αυτά έγιναν το ‘40. Σήμερα, όμως, έχουμε άραγε μια νέας μορφής κατοχή και κυβέρνηση δωσίλογων ή όχι; Για την απάντηση ας προστρέξουμε σε ένα λίγο παλιότερο άρθρο, που δείχνει ακριβώς την αντίληψη του πολιτικού αυτού χώρου. Γράφει ο Βασ. Μηνακάκης, στέλεχος του ΝΑΡ, στην εφημερίδα Πριν, 16 Μάρτη 2011: «Μπροστά μας δεν βρίσκεται μια νέα περίοδος “υποτέλειας”, “κατοχής” και “ξεπουλήματος των ασημικών της χώρας” στους Γερμανούς, αλλά μια περίοδος άγριας εκμετάλλευσης, έντασης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της ανισομετρίας τόσο σε κάθε εθνικό καπιταλισμό όσο και στην Ε.Ε. συνολικά… Δυνάμεις (από τη Σπίθα έως το μαοϊκό χώρο) “διαβάζουν” την αντεργατική επιδρομή ως εκδήλωση “εθελοδουλείας” και “υποτέλειας”, για να καταλήξουν σ’ ένα αναμάσημα των θεωριών της “εξάρτησης” και σε μια γραμμή νέου ΕΑΜ». Τα συμπεράσματα εύγλωττα.
Ανανεωτική Αριστερά: Λάθος οι παραλληλισμοί
Όσο κι αν προξενεί εντύπωση, ανάλογη τοποθέτηση έχει και ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η εφημερίδα Εποχή (29/10/2011) λέει ότι στις παρελάσεις ο λαός φώναζε «αντικυβερνητικά συνθήματα». Ούτε μια λέξη για την κατοχή. Αν ανατρέξουμε σε παλιότερες τοποθετήσεις θα καταλάβουμε την αντίληψη του χώρου αυτού. Γράφει ο Μπ. Γεωργούλας (Εποχή, 13/06/2010): «Σ’ όλη την Ε.Ε. σιγά σιγά, επιβάλλεται με γενική επίθεση ένα νομικό καθεστώς που τροποποιεί τους όρους άσκησης της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης επί των υποτελών τάξεων, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται στοιχεία θεμελιακά της δημοκρατίας δυτικού τύπου που γνωρίσαμε μεταπολεμικά… Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζει, με εξωτερική επιβολή μάλιστα, ο χαρακτήρας του πολιτικού ή πολύ περισσότερο του κοινωνικού καθεστώτος… Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι «σαν να έχουμε μια χούντα που πρέπει να γκρεμιστεί για να μιλήσουμε για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη»… Πρόκειται για πολύ μεγάλη διαφορά, που πιστεύω ότι δεν μας επιτρέπει παραλληλισμούς του τύπου χούντα – κατοχή – ΕΑΜ κ.λπ…Υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα σε μια χούντα ή μια κυβέρνηση Τσολάκογλου και σε μια κυβέρνηση που μόλις προέκυψε από εκλογές».
