Του Δημήτρη Γεωργόπουλου
Την οργανική ενότητα της επίθεσης κατά, και του προγράμματος καταστροφής/υποδούλωσης του ελληνικού λαού και στην Ελλάδα (με οικονομικά μέσα) και στην Κύπρο (με γεωπολιτικά), επιχειρεί να αναδείξει το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου «Η Κύπρος στο Στόχαστρο» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ινφογνώμων.
Ο συγγραφέας υπογραμμίζει μάλιστα ότι, τόσο το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο (βάση των συνομιλιών της Γενεύης για το Κυπριακό), όσο και η Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδας συνετάγησαν από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου! Κάνει,δε, λόγο για «κυπριακό γεωπολιτικό πείραμα» που έρχεται ως συνέχεια και ολοκλήρωση του «ελληνικού οικονομικού πειράματος».
Το βιβλίο προλογίζουν ο Μίκης Θεοδωράκης (που κάνει και μια δραματική, προσωπική έκκληση στον Τσίπρα να μην κάνει πράξεις που κινδυνεύουν να θεωρηθούν προδοτικές) και ο πρέσβης Θέμος Στοφορόπουλος. Το βιβλίο αρχίζει με μια γνωμάτευση του διαπρεπούς συνταγματολόγου Γιώργου Κασιμάτη για τον παράνομο και πραξικοπηματικό χαρακτήρα της Διάσκεψης της Γενεύης που δεν τερματίσθηκε οριστικά, αλλά μόνο προσωρινά (και με «απώλειες» για την κρατική υπόσταση της Κύπρου), και παραμένει ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κυπριακό κράτος.
Η πρωτοτυπία της ανάλυσης του συγγραφέα έγκειται στο ότι αντιμετωπίζει το Κυπριακό όχι μόνο ως ελληνοτουρκική διένεξη, αλλά και ως «κρυμμένο», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, «αποικιακό πρόβλημα».
Δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, η Δυτική Αυτοκρατορία να επιτρέψει την μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο, λόγω της παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας του νησιού. Ο διεθνής, δυτικός παράγων θέλει το νησί αποικία, αλλά το θέλει δική του αποικία, δυτικό προτεκτοράτο, και για να το πετύχει αυτό έβαλε την Τουρκία στην κυπριακή εξίσωση το 1955 και την ενεθάρρυνε να εισβάλει στην Κύπρο το 1974, απαγορεύοντάς της όμως να καταλάβει όλο το νησί.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η τωρινή πολιτική της Αθήνας στο Κυπριακό έρχεται ως φυσιολογικό συμπλήρωμα και αποτέλεσμα της πολιτικής της στο θέμα των δανειακών και των μνημονίων, δηλαδή της απόφασής της να μην προετοιμαστεί και να μην δώσει τον αγώνα αποκατάστασης της ελληνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας, όπως υποσχέθηκαν τα κυβερνώντα κόμματα.
Η ελληνική κυβέρνηση, υπενθυμίζει ο συγγραφέας, προσπάθησε να στηριχτεί στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, για να «μαλακώσει» κάπως την επιθετικότητα του Βερολίνου και των πιστωτών, με αποτέλεσμα το φιάσκο και την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του Ιουλίου 2015, για την οποία, μας θυμίζει, ευχαρίστησε δημοσίως την αμερικανική κυβέρνηση ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης, όπως είχε πράξει και ο Σημίτης στην κρίση των Ιμίων. Όπως παρατηρεί σαρκαστικά ο συγγραφέας, «χρειαζόμαστε βοήθεια ακόμα και για να παραδοθούμε».
Σήμερα, η Αθήνα, έχοντας ήδη παραιτηθεί από την προσπάθεια ανατροπής του νεοαποικιακού καθεστώτος, στηρίζεται πάλι στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για να «απαλύνει» κάπως τη στάση των «πιστωτών» και ιδίως του Βερολίνου απέναντί της και να αποσπάσει κάποια ρύθμιση για το χρέος, υπενθυμίζει ο συγγραφέας. Για τον λόγο αυτό, τονίζει, Ουάσιγκτον και Λονδίνο θεωρούν ότι η κατάσταση αυτή προσφέρει μια «χρυσή ευκαιρία», για να αποσπάσουν τη συγκατάθεση της Αθήνας στην ουσιαστική κατάργηση του κυπριακού κράτους και την απόσπαση εκ νέου του πλήρους ελέγχου του νησιού, κάτι που επιχειρούν αδιαλείπτως από το 1960.
Πολύ περισσότερο όταν, σημειώνει ο συγγραφέας, υπάρχει και η ταυτόχρονη ευνοϊκή συγκυρία της παρουσίας Αναστασιάδη στη Λευκωσία, που συχνά και δικαιολογημένα κατηγορείται για όσα κάνει, μόνο που δεν τα κάνει μόνος του. Ο γνωστός ρόλος του Αναστασιάδη τον καθιστά και χρήσιμο «αλεξικέραυνο» για να συγκαλύπτονται οι ευθύνες της Αθήνας και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, χωρίς τη συνεργασία των οποίων θα ήταν απλώς αδύνατο στον Κύπριο Πρόεδρο να κάνει οτιδήποτε.
Η «Αυτοκρατορία», υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, αφού απέσπασε την ελληνική κρατική κυριαρχία σε θέματα οικονομικής πολιτικής, αφού δημιούργησε έναν μηχανισμό υφαρπαγής της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αφού άρπαξε τις κυπριακές τράπεζες, τα οικονομικά μέσα της κυπριακής Εκκλησίας και κατέφερε βαρύ πλήγμα στο συνεργατικό κίνημα του νησιού, επιχειρεί τώρα να αποσπάσει τον σκληρό πυρήνα των στοιχείων εθνικής ισχύος και κρατικής κυριαρχίας του ελληνικού λαού. Και ιδίως το τεράστιο, κολοσσιαίας σημασίας «χαρτί» της παρουσίας των Ελλήνων στην Κύπρο και του κράτους που νόμιμα διαθέτουν σε ένα νησί ανυπέρβλητης, παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας!
Στη γνωμάτευση του, ο εγκυρότερος, εν ζωή σήμερα, Έλληνας συνταγματολόγος, ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης, επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, τονίζει τον παράνομο χαρακτήρα της Διάσκεψης της Γενεύης και της συμμετοχής σε αυτήν της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, που δεν είναι, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, παρά πραξικοπηματική υφαρπαγή της ύψιστης συντακτικής εξουσίας από τον κυπριακό λαό και απόδοσή της σε ξένες δυνάμεις, με τη συνδρομή των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου. Στο βιβλίο παρατίθεται και η γνώμη του εν ενεργεία εφέτη Νικόλαου Σταυριανίδη που απευθύνει έκκληση στους Κυπρίους συναδέλφους του να εξετάσουν επειγόντως, όσο δηλαδή υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία, τη νομιμότητα των ενεργειών του Προέδρου Αναστασιάδη.
Σημειωτέον ότι αυτά είναι τα μόνα δύο δημοσιευμένα νομικά κείμενα για τη Διάσκεψη της Γενεύης, καθώς ούτε η κυβέρνηση της Αθήνας, ούτε αυτή της Λευκωσίας έχουν δώσει οποιαδήποτε εξήγηση γιατί αποδέχτηκαν αυτή τη Διάσκεψη ως μέθοδο «επίλυσης του Κυπριακού».
Στην πραγματικότητα είναι η Τουρκία που, υπερασπιζόμενη τις δικές της βλέψεις στην Κύπρο, όπως και η σύγκρουση Ερντογάν, Νετανιάχου και Τραμπ, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, που απέτρεψαν, μέχρι στιγμής, τον «αιφνίδιο θάνατο» της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν είχε π.χ. πετύχει το πραξικόπημα κατά του Ερντογάν πέρυσι και είχε πάρει τη θέση του ένα ανδρείκελο τύπου Σίσι, δεν θα υπήρχε πιθανότατα σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία!
Ο γνωστός και πολύ μαχητικός Κύπριος δημοσιογράφος και σχολιαστής Λάζαρος Μαύρος, διαχρονική «συνείδηση» των Ελλήνων της Κύπρου, χαρακτήρισε το βιβλίο του Κωνσταντακόπουλου «ισοδύναμο» προς το «Ξύπνα Καημένε μου Ρωμιέ», τον ύμνο της κυπριακής αντιαποικιακής Επανάστασης του 1955-59.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι μοναδικός σκοπός για τον οποίο συγκλήθηκε η διάσκεψη της Γενεύης είναι η προκαταβολική ακύρωση της όποιας δυνατότητας του κυπριακού λαού να αποδοκιμάσει ξανά σε δημοψήφισμα ένα τερατώδες σχέδιο λύσης, όπως αυτό που απέρριψε το 2004, αλλά και να απομειωθούν έτι περαιτέρω τα υφιστάμενα σήμερα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας διεθνώς δια των υπογραφών Αναστασιάδη και Τσίπρα.
Εξετάζοντας λεπτομερώς τη δομή των προτάσεων για την Κύπρο τόσο της Αθήνας, όσο και της Λευκωσίας, ο Κωνσταντακόπουλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μετατρέπουν το νησί, από τυπικά ανεξάρτητο, κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος σε Δικτατορία Ξένων, δεύτερο «δυτικό προτεκτοράτο», μετά την Ελλάδα, εντός της Ε.Ε., με βαρύνοντα ρόλο των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» στη διοίκησή του, χωρίς δικό του στρατό και υπό κυριαρχία «Διεθνούς Αστυνομικής Δύναμης».
Αυτό ονομάζει κανονικό και φυσιολογικό κράτος, κατά τρόπο μάλλον εμπνευσμένο από τον Όργουελ, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, πρώην θεωρητικός και προπαγανδιστής του ΚΚΕ, πρώην θεωρητικός του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη και πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών.
‘Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, θα τρίζουν σήμερα τα κόκαλα των οπαδών της ελληνικής αριστεράς που έδωσαν τη ζωή τους διαδηλώνοντας για την Κύπρο στη δεκαετία του 1950 ή του Ηλία Ηλιού, του Προέδρου της ΕΔΑ, που χαρακτήρισε ως Ανταλκίδειο Ειρήνη τις συμφωνίες του 1960, συμφωνίες που, όπως υποστηρίζει, ανέστησε εκ νεκρών για να νομιμοποιήσει τη Γενεύη η ελληνική διπλωματία (και τις εγγυήσεις μαζί τους, δήθεν για να τις καταργήσει).
Ο συγγραφέας τονίζει τον ασταθή χαρακτήρα της νέας υπό εκκόλαψη αποικίας, που νομικά θα είναι μια νέα Βοσνία, πρακτικά όμως θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα όπως έγινε με τη Συρία.
Όλο αυτό γίνεται, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, με τη βοήθεια ενός ολόκληρου παραπλανητικού μηχανισμού που ελέγχει σχεδόν όλο το σύστημα «συμβατικής», αλλά συχνά και «εναλλακτικής» ενημέρωσης σε Ελλάδα και Κύπρο. Κατά τον συγγραφέα, το «Φτιάχνουμε κανονικό κράτος στην Κύπρο, διώχνουμε τα στρατεύματα και καταργούμε τις εγγυήσεις» είναι η τρίτη μεγάλη απάτη εις βάρος του ελληνικού λαού, μετά το «Λεφτά Υπάρχουν» και το «Σκίζουμε τα Μνημόνια».
Ο συγγραφέας εξετάζει στο βιβλίο του τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου, της Κρήτης και της μητροπολιτικής Ελλάδας, για να εξηγήσει γιατί το κυπριακό κράτος βρίσκεται στο στόχαστρο όχι μόνο τώρα, αλλά ακόμα και προτού δημιουργηθεί. Εντάσσει το Κυπριακό στην προετοιμασία ενός νέου μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή (μαζί με το βιαστικό πραξικόπημα στην Τουρκία και τις πρόωρες εκλογές στη Βρετανία, αποτυχημένη προσπάθεια να ανατραπεί ο Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος) και το συνδέει με τη νεοφιλελεύθερη, αντιευρωπαϊκή πολιτική της διαρκούς διεύρυνσης της Ε.Ε. και την εμφάνιση ισχυρών ολοκληρωτικών τάσεων στην Ένωση.
Το βιβλίο κάνει επίσης μια αναδρομή στον ρόλο που έπαιξε το Κυπριακό στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, στην επιβολή και στην πτώση της δικτατορίας του 1967 και στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό μετά το 1974, υπογραμμίζοντας ότι, γεωπολιτική συμπύκνωση του ελληνικού ζητήματος ανεξαρτησίας στο σύνολό του, η Κύπρος και το Κυπριακό, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Ο συγγραφέας απευθύνει έκκληση προς την ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει άρδην πολιτική και να κόψει με το μαχαίρι τους παραλογισμούς στο Κυπριακό και την υποτέλεια που τη διακρίνει. Προειδοποιεί ότι, αν δεν γίνει αυτό, ή αν δεν υπάρξει εγκαίρως ικανή αντίσταση σε αυτά τα σχέδια, σε Ελλάδα και Κύπρο, εάν αύριο η Άγκυρα, με αυτή ή μια διαφορετική ηγεσία, συμφωνήσει και εφαρμοσθεί τελικά η κυοφορούμενη «λύση», τα ίδια μεν τα κυβερνώντα κόμματα στην Ελλάδα θα εξαφανιστούν, αλλά η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Στην κατάσταση που είναι σήμερα η Δημοκρατία στην Ελλάδα και η ίδια η χώρα, μια καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού κινδυνεύει να αποβεί ένα «1974 από την ανάποδη», όπως υπογραμμίζει, δηλαδή μια χαριστική βολή για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του.
