Μια επιτυχία που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη… Του Γιώργου Μητραλιά.
Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη του Λονδίνου ενάντια στη Λιτότητα επιβεβαίωσε αυτό που αρχίζει να γίνεται ευρύτερα αισθητό: Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες ρωμαϊκών θριάμβων του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού, το εργατικό και ριζοσπαστικό κίνημα ξανασηκώνει κεφάλι, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και εισβάλλει στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Βρετανίας! Τρανή απόδειξη τα γεγονότα που σημάδεψαν το πρώτο σαββατοκύριακο αυτού του Οκτώβρη: 15.000 διαδηλωτές στη Γλασκώβη με πρωτοβουλία των σκωτσέζικων συνδικάτων, 35.000 στο Μάντσεστερ έξω από το συνέδριο των Συντηρητικών, και στην καρδιά του Λονδίνου, ασφυκτικά γεμάτη η μεγάλη αίθουσα συνεδρίων Camden Center που φιλοξένησε τους πάνω από 700 συνέδρους της Ευρωπαϊκής Διάσκεψης ενάντια στη Λιτότητα που οργάνωσε ο νέος ριζοσπαστικός σχηματισμός Coalition of Resistance (Συνασπισμός Αντίστασης – www.coalitionofresistance.org.uk).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία της διάσκεψης αντάμειψε τις προσπάθειες των οργανωτών της που σίγουρα ενίσχυσαν τη θέση τους στο τοπίο της βρετανικής ριζοσπαστικής Αριστεράς: Μεγάλη προσέλευση του κόσμου, σημαντική –και σημαδιακή− συμμετοχή ντόπιων και ξένων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων (Die Linke από τη Γερμανία, NPA από τη Γαλλία, Bloco από την Πορτογαλία, Sin Fein από την Ιρλανδία, Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς, Green Party από τη Βρετανία), συνδικάτων (Unite, CWU, NUT και RMT από τη Βρετανία, Solidaires από τη Γαλλία, LAB από τη χώρα των Βάσκων, ΟΛΜΕ από την Ελλάδα, αντιπροσωπείες της πορτογαλικής CGTP, των ιταλικών COBAS, του πολωνικού Αύγουστου ’80) και κινημάτων και δικτυώσεων όπως η CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου), η Attac, το Stop the War, το Transform, κ.λπ.
Απουσία συγκεκριμένων αιχμών
Η ανταπόκριση των ξένων (τουλάχιστον 150 σύνεδροι) ήταν ενδεικτική της ανάγκης που έχουν τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα αλλά και η ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης να συναντηθούν και να ανταλλάξουν εμπειρίες με στόχο το συντονισμό και την ποιοτική αναβάθμιση των αγώνων τους. Σε αυτό όμως το επίπεδο, η Διάσκεψη του Λονδίνου αποδείχτηκε τελικά κατώτερη των προσδοκιών μας. Αν και στην τελική διακήρυξή της τονίζεται η ανάγκη της ευρωπαϊκής δικτύωσης των αντιστάσεων («Όχι στις περικοπές! Όλοι μαζί ενάντια στο χρέος και στη λιτότητα!») καθώς και της προετοιμασίας μιας πανευρωπαϊκής ημέρας εργατικής κινητοποίησης και δράσης, λείπουν οι πιο συγκεκριμένες αιχμές που θα περιμέναμε από τη μοναδική διάσκεψη ριζοσπαστικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων της ηπείρου μας. Αυτή η αδυναμία οφείλεται –κατά τη γνώμη μας− στο γεγονός ότι απουσίασε από τη Διάσκεψη του Λονδίνου όχι μόνο η προβληματική της σύνδεσης με τις ζωντανές κοινωνικές κινηματικές δυνάμεις της περιόδου, δηλαδή τους Αγανακτισμένους των πλατειών τόσων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά κυρίως οι ίδιοι οι Αγανακτισμένοι!
Η εξήγηση για αυτή την –από πρώτη άποψη- παράδοξη απουσία δεν είναι δυστυχώς δύσκολη. Πράγματι, πώς να καλέσεις τους Αγανακτισμένους και να συζητήσεις εποικοδομητικά μαζί τους όταν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και οι επιρροές του, με τη δυσανάλογα μεγάλη συμμετοχή τους στα πάνελ της έναρξης και του κλεισίματος της Διάσκεψης, προκάλεσαν αίσθηση με τις ομιλίες τους που διακρίνονταν για την ελάχιστη εκτίμηση που τρέφουν προς το κίνημα των απανταχού Ευρώπης Αγανακτισμένων;
Ανάμεικτα συναισθήματα
Πέρα από το ότι έτσι χάθηκε μια σπάνια ευκαιρία πολιτικής συνεννόησης ευρωπαϊκής εμβέλειας με στόχο τη σύγκλιση πλατιών συνδικαλιστικών, πολιτικών και κινηματικών δυνάμεων, άμεση συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν ότι οι περισσότερες ομιλίες περιορίστηκαν σε ευχολόγια χωρίς πρακτικό αντίκρισμα («πρέπει να αγωνιστούμε», «πρέπει να αντισταθούμε», κ.λπ.), με αποτέλεσμα να προκαλούν μόνο κάποια χλιαρά «ευγενικά» χειροκροτήματα. Όταν όμως κάποιοι πιο μαχητικοί ομιλητές με συγκεκριμένες αγωνιστικές προτάσεις πήραν το λόγο, το κοινό που είχε κατακλύσει την αίθουσα συνεδρίων ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό κάνοντας επίδειξη… μεσογειακού ταμπεραμέντου. Αυτό συνέβη με τις ομιλίες του Lee Jasper του αντιρατσιστικού κινήματος που κάλεσε την Αριστερά να δείξει έμπρακτα και στους δρόμους την αλληλεγγύη της στην εξεγερμένη νεολαία των λονδρέζικων συνοικιών, και του Ολιβιέ Μπεζανσενό του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ) που εκθείασε τον αντικαπιταλισμό ως μόνη αποτελεσματική απάντηση στο μνημονιακό νεοφιλελευθερισμό και επέμεινε στην ανάγκη προετοιμασίας μιας πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας.
Συνέβη, όμως, κυρίως με την ομιλία της Σόνιας Μητραλιά που, αφού διεκτραγώδησε με συγκεκριμένα παραδείγματα την κατάσταση του ελληνικού λαού και τόνισε την ανάγκη συντονισμού των κινημάτων για το λογιστικό έλεγχο του χρέους, κατέληξε υπογραμμίζοντας τη σημασία της δημιουργίας αυτόνομου μαζικού ευρωπαϊκού κινήματος γυναικών ενάντια στο χρέος και τη λιτότητα. Πέρα από τα χειροκροτήματα που διέκοψαν αρκετές φορές την ομιλία, το τέλος της έτυχε αυτού που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν Standing Ovation, καθώς όρθιοι οι σύνεδροι χειροκροτούσαν επί τρία λεπτά, δείχνοντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη τους στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό!
Το τελικό συμπέρασμα χαρακτηρίζεται από αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε… «ανάμεικτα συναισθήματα». Σαν καθαρά βρετανικό γεγονός, η Διάσκεψη του Λονδίνου μπορεί να κριθεί απόλυτα πετυχημένη. Όμως, σαν ευρωπαϊκό –που ήταν− δημιούργησε την αίσθηση ότι δεν ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες όλων εκείνων που την προετοίμαζαν εδώ και τουλάχιστον έξι μήνες. Με άλλα λόγια, παραμένει και μάλιστα ακόμα πιο έντονη η κατεπείγουσα ανάγκη συνάντησης και συντονισμού των κάθε λογής ριζοσπαστικών και αντικαπιταλιστικών, νέων και παλιότερων κινηματικών δυνάμεων που γεμίζουν τους δρόμους και τις πλατείες αυτής της άλλης Ευρώπης των «από κάτω» που μάχεται και αντιστέκεται…
