Δεν είναι που η κυρία Τριανταφύλλου πάει όλο και πιο δεξιά –άλλωστε γιατί να μας νοιάζει. Ο καθένας τοποθετείται αναλόγως εάν είναι και influencer ταυτόχρονα έχει και το αντίστοιχο κοινό του. Εκείνο, όμως, που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι μήπως μέσα από όσα εκείνη λέει, υπάρχει και καμιά πικρή αλήθεια που θέλουμε να τη θάψουμε είτε γιατί δεν θέλουμε να παραδεχτούμε τη σύγχρονη ήττα μας είτε γιατί έχουμε λανθάνουσα άποψη για τα πράγματα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί με τα χρόνια και μέσα από διάφορες παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις που έγιναν από τυχάρπαστους, εντέλει, τύπους που χρίστηκαν σωτήρες, αναμορφωτές, επαναστάτες, σοσιαλιστές, προοδευτικοί –τρέχα γύρευε τι έχουμε ακούσει… και σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Μια χώρα που άλλαξε, που ασχήμυνε και που παρήκμασε. Αυτό περιγράφει η κυρία Τριανταφύλλου και δεν έχει άδικο. Δεν έχει άδικο για την εικόνα που έχουμε μπροστά μας και βλέπουμε καθημερινά, σε κτίρια, σε δρόμους, σε συμπεριφορές.
Βεβαίως, όπως κάθε celebrity διανοούμενη πασπαλισμένη με χρυσόσκονη που σέβεται τον εαυτό της και υπερασπίζεται την τάξη της, πετάει την μπάλα στην εξέδρα με κοσμοπολίτικο αέρα και ένα touch πολιτικής επιθεώρησης σε καλοκαιρινό προαστιακό θέατρο.
Τσουβαλιάζει την Αριστερά και ξεπλένει τους κατσαπλιάδες του παρελθόντος που μεταλλάχθηκαν σε σύγχρονα τζάκια που μας κυβερνούν, απ’ όποιο πόστο κι αν έχουν. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, καναλάρχες, εκδότες, εργολάβοι… Βρόμικο παρελθόν και λαμπρό μέλλον. Η μετακατοχική Ελλάδα ανέδειξε οικογένειες μαυραγοριτών και δωσίλογων που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να σχεδιάζουν και να πραγματώνουν την πορεία της χώρας, καμώνοντας τους υπερασπιστές της αριστείας, της δημοκρατίας, του καθωπρεπισμού, του νόμου και της τάξης. Δίνοντας στις λέξεις την ερμηνεία που τους βολεύει, φυσικά.
Βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα: αποδεχόμαστε τη συντριβή κατά κράτος (ΜΜΕ, πολιτικά πόστα, μηχανισμοί) ή ανασυντασσόμαστε χωρίς περιστροφές και μνημόσυνα για χαμένες ευκαιρίες;
