Του Τάκη Πολίτη.
Στόχος των διά θαλάσσης διεθνών αποστολών στη Λωρίδα της Γάζας είναι να σπάσει ο αποκλεισμός της, πρωτίστως για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, αφού ακόμα και αν οι διεθνείς ακτιβιστές μπορούν σποραδικά να φτάνουν με τα καράβια των αποστολών στη Γάζα, ο αποκλεισμός συνεχίζει να υφίσταται για τους Παλαιστίνιους που εξακολουθούν να μην μπορούν να απομακρυνθούν από τη γη τους, να μην μπορούν να ανοιχτούν στη θάλασσα και να ταξιδέψουν ελεύθερα.
Ο αποκλεισμός, αφού εφαρμόζεται τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα, μπορεί να σπάσει είτε από την μια, είτε από την άλλη πλευρά. Μέχρι και το 2010, με δεδομένες τις πολιτικές καταστάσεις σε Ισραήλ και Αίγυπτο, ο «αδύναμος» κρίκος για το σπάσιμο του αποκλεισμού ήταν η θάλασσα. Όμως, οι πολιτικές εξελίξεις στην Αίγυπτο επιβάλλεται να ληφθούν καθοριστικά υπ’ όψιν στο σχεδιασμό των επόμενων αποστολών. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν την εξουσία στην Αίγυπτο -μετά τις προγραμματισμένες για το Νοέμβριο εκλογές- άρουν ουσιαστικά τον αποκλεισμό της Γάζας από την αιγυπτιακή πλευρά, τότε ο στρατηγικός στόχος των αποστολών θα έχει, εν πολλοίς, επιτευχθεί: το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης θα αντιμετωπίζεται πλέον αποτελεσματικά. Βεβαίως, το ζήτημα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων θα εξακολουθεί να παραμένει ως επίδικο. Αν, όμως, σπάσει ο αιγυπτιακός χερσαίος αποκλεισμός -αποκλεισμός που τόσα χρόνια συντηρούσε το καθεστώς Μουμπάρακ και επί της ουσίας ακόμα συντηρεί το τρέχον καθεστώς των Αιγύπτιων στρατιωτικών- τότε πλέον το Ισραήλ δεν θα έχει τα ίδια κίνητρα για να συνεχίσει να συντηρεί με τον ίδιο ζήλο το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας.
Αν η πολιτική της επόμενης κυβέρνησης της Αιγύπτου δεν οδηγεί στην άνευ όρων αναστολή του αποκλεισμού της Γάζας -ως αποτέλεσμα, κυρίως, εξωτερικών πιέσεων και όχι βεβαίως ως αποτύπωμα της κοινωνικής βούλησης- τότε η επόμενη διεθνής αποστολή οφείλει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει στο σχεδιασμό της και την Αίγυπτο. Στην υποθετική αυτή περίπτωση αρνητικής στάσης της επόμενης αιγυπτιακής κυβέρνησης στο άνοιγμα της Ράφα, η διά θαλάσσης νέα αποστολή στη Γάζα δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό. Η Αίγυπτος θα είναι πλέον αυτή που θα συνιστά το νέο «αδύναμο» κρίκο για το σπάσιμο του αποκλεισμού και επομένως η αιγυπτιακή κυβέρνηση θα πρέπει να πιεστεί από αιγυπτιακά και διεθνή κοινωνικά κινήματα για να αλλάξει στάση. Η πίεση αυτή θα μπορέσει να προέλθει από την, με διάφορους τρόπους, εμπλοκή της Αιγύπτου: αιγυπτιακή συμμετοχή στην αποστολή, πλους μέχρι το Πορτ Σάιντ και εν συνεχεία διά ξηράς κονβόι μέχρι τη Ράφα.
Η προτεραιότητα στο σχεδιασμό των επόμενων διεθνών αποστολών στη Γάζα δεν μπορεί να δίνεται στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ, αλλά στην επίτευξη έμπρακτων αποτελεσμάτων που να σημάνουν το τέλος του αποκλεισμού της Γάζας για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους.
Ο αποκλεισμός, αφού εφαρμόζεται τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα, μπορεί να σπάσει είτε από την μια, είτε από την άλλη πλευρά. Μέχρι και το 2010, με δεδομένες τις πολιτικές καταστάσεις σε Ισραήλ και Αίγυπτο, ο «αδύναμος» κρίκος για το σπάσιμο του αποκλεισμού ήταν η θάλασσα. Όμως, οι πολιτικές εξελίξεις στην Αίγυπτο επιβάλλεται να ληφθούν καθοριστικά υπ’ όψιν στο σχεδιασμό των επόμενων αποστολών. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν την εξουσία στην Αίγυπτο -μετά τις προγραμματισμένες για το Νοέμβριο εκλογές- άρουν ουσιαστικά τον αποκλεισμό της Γάζας από την αιγυπτιακή πλευρά, τότε ο στρατηγικός στόχος των αποστολών θα έχει, εν πολλοίς, επιτευχθεί: το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης θα αντιμετωπίζεται πλέον αποτελεσματικά. Βεβαίως, το ζήτημα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων θα εξακολουθεί να παραμένει ως επίδικο. Αν, όμως, σπάσει ο αιγυπτιακός χερσαίος αποκλεισμός -αποκλεισμός που τόσα χρόνια συντηρούσε το καθεστώς Μουμπάρακ και επί της ουσίας ακόμα συντηρεί το τρέχον καθεστώς των Αιγύπτιων στρατιωτικών- τότε πλέον το Ισραήλ δεν θα έχει τα ίδια κίνητρα για να συνεχίσει να συντηρεί με τον ίδιο ζήλο το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας.
Αν η πολιτική της επόμενης κυβέρνησης της Αιγύπτου δεν οδηγεί στην άνευ όρων αναστολή του αποκλεισμού της Γάζας -ως αποτέλεσμα, κυρίως, εξωτερικών πιέσεων και όχι βεβαίως ως αποτύπωμα της κοινωνικής βούλησης- τότε η επόμενη διεθνής αποστολή οφείλει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει στο σχεδιασμό της και την Αίγυπτο. Στην υποθετική αυτή περίπτωση αρνητικής στάσης της επόμενης αιγυπτιακής κυβέρνησης στο άνοιγμα της Ράφα, η διά θαλάσσης νέα αποστολή στη Γάζα δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό. Η Αίγυπτος θα είναι πλέον αυτή που θα συνιστά το νέο «αδύναμο» κρίκο για το σπάσιμο του αποκλεισμού και επομένως η αιγυπτιακή κυβέρνηση θα πρέπει να πιεστεί από αιγυπτιακά και διεθνή κοινωνικά κινήματα για να αλλάξει στάση. Η πίεση αυτή θα μπορέσει να προέλθει από την, με διάφορους τρόπους, εμπλοκή της Αιγύπτου: αιγυπτιακή συμμετοχή στην αποστολή, πλους μέχρι το Πορτ Σάιντ και εν συνεχεία διά ξηράς κονβόι μέχρι τη Ράφα.
Η προτεραιότητα στο σχεδιασμό των επόμενων διεθνών αποστολών στη Γάζα δεν μπορεί να δίνεται στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ, αλλά στην επίτευξη έμπρακτων αποτελεσμάτων που να σημάνουν το τέλος του αποκλεισμού της Γάζας για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους.
Σχόλια
