Ο ψύχραιμος αριστερός, ο σκεπτόμενος μη αριστερός, σε ποια γλώσσα μπορεί να απευθυνθεί στον ψηφοφόρο του κ. Ψινάκη; Και, κατ’ αρχάς, μπορεί να του απευθυνθεί; Ο γυιος, η κόρη ενός εξόριστου, ενός πεισματάρη λενινιστή, έστω ενός παλιού εδαΐτη, ένας σημερινός αριστερός -οποιασδήποτε από τις πολλές αριστερές- ένας ήπιος πασόκος, ο συντηρητικός πολίτης που διαβάζει λογοτεχνία, μπορεί να συνεννοηθεί με τον απλό ψηφοφόρο, τον αθώο οπαδό του τηλεοπτικού «ψινακισμού»;
Πιθανόν να μην έχουν θέση τέτοια ερωτήματα, γιατί μπορεί να δοθούν ή να ακουστούν απαντήσεις: όχι μόνο μπορεί ο αριστερός, ο σκεπτόμενος, να απευθυνθεί, αλλά μπορεί να γίνει ο ίδιος ψηφοφόρος του κ. Ψινάκη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να μεταβληθεί και ο ίδιος σε «κ. Ψινάκη».
Τα όρια χαλαρώνουν και αποδυναμώνονται. Είτε κάποιος ψηφίσει τον κ. Ψινάκη είτε όχι, σίγουρα και ασφαλέστερα μπορεί να τον πιστέψει, να αποδεχτεί την αισθητική του, να υιοθετήσει την κοσμοθέασή του. Και, μάλιστα, μιμητικά. Γιατί αυτά τα στοιχεία, αυτά τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, αυτή η πολιτική γλώσσα, κυριαρχεί.
Οι εκλογές μπόρεσαν να ενσωματώσουν όλες τις ανεπάρκειες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και των κομματικών σχηματισμών και του λαϊκού ακροατηρίου. Τηλεοπτικοί και παρακαλλιτεχνικοί αστέρες πρώτευσαν. Ο πολιτιστικός πνιγμός και η ασφυξία τροποποιούν όλα τα πρωτόκολλα. Ο λαός μας αγαπάει την πολιτική φρίκη. Συχνά επιλέγει για δήμαρχο τη χειρότερη περίπτωση δεξιού, την πιο ωμή εκδοχή της αυτοδιοικητικής αδιαφορίας και επιθετικότητας. Είναι λογικό. Ο λαός αγαπάει την αιματηρή αγραμματοσύνη, την καθήλωση και το αποφασιστικό μίσος για τη χαρά, για το πράσινο στην πόλη, για τη συλλογικότητα. Και οι αριστεροί δικαιώνουμε την κουτοπονηριά του, τη φοβική σχέση του με την εξουσία, την αμάσητη κατάποση του τηλεοπτικού κουτόχορτου. Πάσχουμε από μια εξαιρετικά επιεική σχέση με τα λαϊκά αμαρτήματα. Σωστά! Ο λαός, η πιο μεταφυσική, αόριστη και αφηρημένη ιδεολογική και ηθική κατασκευή, έχει πλαστεί από ένα περίεργο πολιτικό υλικό, ένα κράμα ελαττωμάτων που, όμως, πρέπει να το συγχωρούμε.
Τι πολιτική θα παραγάγει, λοιπόν, ο κ. Κακλαμάνης με τον κ. Ψινάκη; Αυτήν της προηγούμενης δεκαπενταετίας; Ή, αλλιώς, πείστηκε ο δήμαρχος κ. Κακλαμάνης από τον αρχηγό κ. Καρατζαφέρη για το μεγάλο οικονομικό ταλέντο του Ψινάκη; Ο τελευταίος θα ρυθμίσει την πολιτιστική πολιτική του Δήμου; Κι αυτό το στοιχείο βάρυνε στη μαζική ψήφο του λαού; Κι αυτό εμποδίζει την Αριστερά να ψελλίσει κάτι, έστω λίγο επικριτικό, τιμωρητικό, αυστηρό γι’ αυτή την ψήφο;
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ.
