Η κυβέρνηση αυτοδιαφημίζεται ως εκείνη που πέρασε τα περισσότερα μνημονιακά μέτρα, αποκομίζοντας εύσημα από όλους τους ιθύνοντες της Ε.Ε. Επειδή όμως έχει αριστερές καταβολές, δεν μπορεί να διατηρείται στην εξουσία χωρίς να χρησιμοποιεί το διαρκές ψέμα και τη γενικευμένη παραπλάνηση του λαού. Μια καθαρόαιμη αστική ή τεχνοκρατική διακυβέρνηση, δεν θα είχε ανάγκη να προσφεύγει τόσο συστηματικά στην εξαπάτηση και την προπαγάνδα. Αυτά για όσο καιρό έχει την ανοχή της Τρόικας, που προτιμά προσωρινά την κεντροαριστερή διαχείριση, ποντάροντας στην αποτελεσματικότητά της.
Η πραγματικότητα, όμως, μιας χώρας που περιθωριοποιείται, ταπεινώνεται και υποβάλλεται σε πολλαπλές επιτροπείες –μέσα στο γενικευμένο προπαγανδιστικό ψέμα– προσομοιάζει σε μια χώρα τύπου Ρουμανίας του Τσαουσέσκου, όχι σε κάτι πολύ διαφορετικό. Βαλκανοποιείται και τριτοκοσμοποιείται, ενώ μια τάση «αποαριστεροποίησης» έρχεται ως λογικό επακόλουθο.
Χθες ανακοινώθηκε ότι η Ελλάδα κατατάχθηκε στην τέταρτη θέση του παγκόσμιου δείκτη εξαθλίωσης, που διαμορφώνεται με βάση την ανεργία και τις τιμές των προϊόντων, ενώ γερμανικό ίδρυμα μελετών εκτιμά ότι η φτώχεια εκτοξεύθηκε κατά 40% στα χρόνια 2008-2015 δίνοντας στη χώρα την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Πρωταθλητές Ευρώπης είμαστε όμως και στην ανεργία με 1.600.000 άνεργους, χωρίς να προσθέσουμε και τους περίπου 450.000 νέους επιστήμονες που μετανάστευσαν.
Τώρα στα σαλόνια και τις σουίτες του Χίλτον, η Τρόικα διατάζει περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο, καθώς και άλλες ρυθμίσεις που θα βυθίσουν την κοινωνία σε μεγαλύτερη απόγνωση. Τα «καλόπαιδα» του Μαξίμου κάνουν παραπλανητικά λόγο για διαπραγμάτευση και «αντίμετρα», τη στιγμή που ξέρουν ότι εκείνοι που θα πληγούν είναι οι φτωχοί, ενώ ολοκληρώνεται η καταστροφή των μικρομεσαίων. Έχουν πλήρη επίγνωση ότι επιβάλλουν καταστροφικά μέτρα που τα βαφτίζουν «αναπτυξιακά», και προσπαθούν να τα περιτυλίξουν σε προνομοθετήματα για μετά το 2019, όταν και τυπικά θα έχουν σχολάσει, αφού δεν περιμένουν να έχουν «δεύτερο γύρο». Γιατί ξέρουν ότι θα σχολάσουν πανηγυρικά όποτε γίνουν εκλογές και, από ό,τι φαίνεται, με μεγάλα ποσοστά διαφοράς. Το μόνο που θα τους ενδιαφέρει τότε είναι να αποφύγουν ποινικές κυρώσεις, αλλά ελπίζουν ότι θα ισχύσει η ασυλία που είχαν όλοι όσοι υπηρέτησαν τα Μνημόνια και το καθεστώς ημιαποικίας.
Το πρόβλημα για τη χώρα πολλαπλασιάζεται όταν ο γενικευμένος πολιτικός τυχοδιωκτισμός συναντιέται με επικίνδυνα παιχνίδια πολέμου στο Αιγαίο, έμπρακτη αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από τον τουρκικό επεκτατισμό και σχέδια διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι όροι για μια πανεθνική κρίση αυξάνουν και σε τέτοιες συνθήκες όλα τροποποιούνται ραγδαίως.
Προϋπόθεση άλλης πορείας θα ήταν ένας λαός με φρόνημα και μια κυβέρνηση ελληνική. Λείπουν σήμερα και οι δύο όροι. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παράξει «ελληνική κυβέρνηση» και ο λαός δεν μπορεί να αποκτήσει φρόνημα χωρίς αναγκαίες υπερβάσεις της παθητικότητας και της μοιρολατρίας που έχουν επισωρευτεί. Πουθενά όμως δεν είναι γραμμένο ότι δεν μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση, και μάλιστα σε τόσο ταραγμένες και απρόβλεπτες συνθήκες.
