Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο 17/6
Το σοκαριστικό και αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ σωστά περιγράφηκε τότε, ακριβώς δύο χρόνια πριν, σαν «μαύρο» όχι μόνο στην ενημέρωση αλλά στην ίδια τη δημοκρατία.
Δεν ήταν μόνο οι χιλιάδες απολυμένοι που αντέδρασαν, αλλά κυρίως η ίδια η κοινωνία, οι πολίτες, οι Έλληνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Όλοι αυτοί που το βίωσαν σαν μια βίαιη, ακραία, αυταρχική ενέργεια που καταρράκωνε την ίδια τη χώρα και την ανεξαρτησία της, έπνιγε τη δημόσια φωνή της, καταργούσε τη δημοκρατία.
Εκείνο που έφερε στο προσκήνιο η αντίδραση στο «μαύρο», μέσα από τις κινητοποιήσεις, τις διαμαρτυρίες, αλλά και τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα των απολυμένων, δεν ήταν η πρόθεση για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Αλλά η συνείδηση ότι μπορεί να υπάρξει διαφορετική ενημέρωση που να μην εκπορεύεται από τους διαδρόμους της εξουσίας αλλά από τους ίδιους τους πολίτες, να μην παραπληροφορεί, να μην αποτελεί κυβερνητικό φερέφωνο.
Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, σε δηλώσεις που έκανε έξω από το Ραδιομέγαρο, τόνισε ότι δεν ήταν η κυβέρνηση που άνοιξε την ΕΡΤ, αλλά ο ίδιος ο αγώνας που έγινε. Πράγματι, όσα συμβόλισε η οργή για το κλείσιμο της ΕΡΤ και ο αγώνας που ακολούθησε, ήταν τόσο ισχυρά που δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθούν.
Βεβαίως, το άνοιγμα της ΕΡΤ δεν φέρνει από μόνο του τη Δημοκρατία. Δεν είναι λίγοι όσοι επισημαίνουν ότι ο τρόπος, οι χειρισμοί και η στελέχωση που συνοδεύουν το «άνοιγμα», δεν φέρνουν καλά μαντάτα για μια δημόσια ραδιοτηλεόραση διαφορετική, απαλλαγμένη από το άχθος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Αυτό, βέβαια, ανοίγει μια συζήτηση που ξεφεύγει από τα όρια αυτού του σημειώματος.
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο που αξίζει να αναλογιστεί κανείς. Αν πράγματι ήταν η ίδια η κοινωνία και η κινητοποίησή της που επέβαλε μια εξέλιξη που διαφορετικά δεν θα ήταν καθόλου δεδομένη, σε τι συμπεράσματα οδηγούμαστε, ξεφεύγοντας πλέον από το θέμα της ΕΡΤ και βλέποντας τη συνολική εικόνα; Αν πράγματι δεν ήταν, δεν θα μπορούσε να είναι, μια κυβέρνηση που δρομολόγησε τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αλλά το φορτίο της ίδιας της θέλησης των πολιτών, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια κυβέρνηση αρκεί για να επιλύσει αρκετά πιο δύσκολα προβλήματα και συγκρούσεις;
Γιατί είναι γεγονός ότι η διαπραγμάτευση, στην οποία φαίνεται να έχουν επενδυθεί τα πάντα, εξελίσσεται σε σίριαλ με την κοινωνία θεατή. Οι πρωταγωνιστές είναι άλλοι, οι δικές της ανάγκες δεν ακούγονται, κανείς δεν δίνει χώρο στη δική της ενεργοποίηση. Με αυτούς τους όρους, το σίριαλ δεν μπορεί να έχει ευχάριστο τέλος. Μόνο η κοινωνία στο προσκήνιο, σε κίνηση, μπορεί να δώσει πραγματικές λύσεις, μακριά από αυτές που σήμερα δρομολογούνται εντός του γνώριμου πλαισίου.
