Η κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο συνεχίζεται. Δεν είναι η μόνη ενέργεια που έγινε τελευταία και προέρχεται από τον αναρχικό χώρο, αφού έχουν προηγηθεί καταλήψεις στα κεντρικά αλλά και σε τοπικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστό ότι για αιτήματα που προβάλλονται από όσους συμμετέχουν σε αυτές τις ενέργειες, όπως αυτό της κατάργησης των φυλακών τύπου Γ και της αντιμετώπισης κρατούμενων με σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι σε εξέλιξη νομοθετικές πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί από τη μεριά της κυβέρνησης.
Άσχετα από το πώς βλέπει κανείς τις λεπτομέρειες ή ενδεχομένως τα κενά όσων προτείνονται σε νομικό επίπεδο, φαίνεται ότι τους καταληψίες δεν απασχολεί σοβαρά η εξέλιξη των συγκεκριμένων θεμάτων.
Η λογική που φαίνεται να κυριαρχεί σε παρόμοιες ενέργειες είναι αυτή της «πρόκλησης». Επιδιώκεται, δηλαδή, κυρίως να προκληθεί με κάθε μέσο η κυβέρνηση, ώστε να φανεί το κατασταλτικό πρόσωπο του κράτους και να «δικαιωθεί» έτσι ή να αποκτήσει ρόλο ο συγκεκριμένος χώρος.
Λογική που δεν προμηνύει φυσικά τίποτα θετικό, αλλά και αφαιρεί από το πεδίο του ενδιαφέροντός της όσα σημαντικά διακυβεύονται στις μέρες μας και έχουν να κάνουν με τη γενικότερη πορεία της κοινωνίας που βρίσκεται στη μέγγενη ενός κορυφαίου εκβιασμού από «εταίρους» και δανειστές.
Αυτά φαίνονται «ψιλά γράμματα» για το συγκεκριμένο χώρο που επιλέγει να κινείται για τα θέματα του αποκλειστικού του ενδιαφέροντος, επιδεικνύοντας αδιαφορία για όσα άλλα συμβαίνουν.
Την ίδια στιγμή, είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός που συχνά συνεργεί παρατείνοντας τα προβλήματα. Μόλις προχθές αναβλήθηκε, για δεύτερη φορά και για άγνωστους λόγους, η απόφαση για την απαράδεκτη συνεχιζόμενη προφυλάκιση της μητέρας που κατηγορείται για υπόθαλψη – υπόθεση στην οποία θα έπρεπε να έχει ήδη δοθεί λύση.
Πάντως, δεν είναι μόνο ομάδες του αυτοπροσδιοριζόμενου ως αναρχικού χώρου που έχουν επιλέξει να αξιοποιήσουν τη νέα πολιτική κατάσταση, απλώς για να προωθήσουν τους ιδιαίτερους στόχους τους. Αρκετοί άλλοι, όπως για παράδειγμα τμήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αδιαφορούν επίσης για τα κεντρικά και μείζονα προβλήματα, δείχνοντας να επιδιώκουν αποκλειστικά να νοηματοδοτήσουν ξανά τη δική τους παρουσία στα πράγματα.
Η συγκεκριμένη υπόθεση αναδεικνύει, λοιπόν, ουσιαστικά ένα ευρύτερο ζήτημα. Θα υπάρξουν κινήσεις που να στοχεύουν στη χειραφέτηση της ίδιας της κοινωνίας, που θα ξαναβάζουν τους πολλούς στο παιχνίδι; Ή θα παραταθεί η κατάσταση της ανάθεσης και οι μόνες κινήσεις που θα αντιπροτείνεται θα έχουν χαρακτηριστικά «πραξικοπηματισμού», συντεχνιασμού ή παρωχημένου διεκδικητισμού;
Οι λόγοι που υπάρχουν σήμερα για να κινητοποιηθεί και πάλι χιλιάδες κόσμος δεν είναι καθόλου λίγοι. Για να παραφράσουμε μια γνωστή έκφραση, η υπόθεση της κοινωνικής σωτηρίας είναι πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια μιας κυβέρνησης. Αυτό θα σήμαινε μαζικές κινήσεις και κινήματα για να πάρει ο κόσμος τη δική του υπόθεση στα χέρια του. Και όχι κινήσεις «πεφωτισμένων» διαφόρων αποχρώσεων, με τα γνωστά αποτελέσματα…
