Διαμαρτυρία για τη στάση του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ στο Ουκρανικό

Για περισσότερο από έναν μήνα ο ελληνικός λαός, μαζί με όλη τη Δύση, δέχεται έναν ορυμαγδό προπαγάνδας και έναν καταιγισμό πρωτόγνωρων κυβερνητικών αντιδράσεων με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Παρότι τα προηγούμενα οκτώ κυρίως χρόνια η κατάσταση στην εμπόλεμη περιοχή προϊδέαζε για όσα σήμερα ζούμε, παρότι υπήρξαμε μάρτυρες επιθέσεων συμμαχικών μας μάλιστα χωρών σε διάφορα μέτωπα (Κύπρος, Σερβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία…), είναι η πρώτη φορά που η καταδίκη του επιτιθέμενου έχει λάβει διαστάσεις στα όρια του επίσημου ρατσισμού. Η ιδεολογική τρομοκρατία στα καθεστωτικά ΜΜΕ θυμίζει μακαρθισμό στα χειρότερά του, αφού όποιος προσπαθήσει να κατανοήσει – όχι να δικαιολογήσει – τα τεκταινόμενα στιγματίζεται ως “πουτινικός”.  Ταυτόχρονα, απίστευτες ειδήσεις από τον χώρο της αγοράς και του πολιτισμού έρχονται να επιβεβαιώσουν έναν ελαύνοντα βαρβαρισμό που μεταξύ άλλων δαιμονοποιεί την ρωσική ηγεσία και φτάνει να την προσεγγίζει με όρους ψυχιατρικούς. Κάπως έτσι οδηγούμαστε σε έναν ενεργειακό αυτοχειριασμό της Ευρώπης, στην πλήρη υποταγή της στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, ενώ έρχεται κοντύτερα και το αδιανόητο ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πυρηνικού ολέθρου.

Στην Ελλάδα προτάσσεται το επιχείρημα πως είμαστε ανέκαθεν υπέρ του Διεθνούς Δικαίου και πως η Κυπριακή τραγωδία επιβάλλει την αντιμετώπιση των ρωσικών ενεργειών αντίστοιχα με τις τουρκικές στη Μεγαλόνησο. Όμως το σύστημα εξουσίας ξεκινάει από την αυτονόητη καταδίκη της ρωσικής επέμβασης ή την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, και φτάνει να υπερθεματίσει τις πιο ακραίες αντιρωσικές ενέργειες, μεταξύ των οποίων αποστολή όπλων στην Ουκρανία, λογοκρισία των ρωσικών ΜΜΕ και των μη αρεστών φωνών, επιβολή των ευρωπαϊκών κυρώσεων χωρίς την προϋπόθεση επιβολής ανάλογων μέτρων στην Τουρκία, απαγόρευση κάθε πολιτιστικής εκδήλωσης που αφορά Ρώσο δημιουργό και άρνηση ανανέωσης αδειών παραμονής στη χώρα μας Ρώσων πολιτών . Το τουρκικό αντιπαράδειγμα μιας ισορροπημένης στάσης, παρότι είναι δίπλα μας και χαίρει διεθνούς επιδοκιμασίας, δεν φαίνεται να προβληματίζει κανέναν από τους ημέτερους αρμόδιους. Κάποιοι αποφάσισαν να καταστρέψουν τις μακραίωνες ελληνορωσικές σχέσεις, να αδιαφορήσουν για την άδηλη μοίρα του μαυροθαλασσίτικου ελληνισμού, να θέσουν εν κινδύνω την ενεργειακή και αμυντική ασφάλεια της πατρίδας μας, να υπονομεύσουν ακόμα και την ειρήνη στον τόπο μας – όχι για την Κύπρο ή για το Αιγαίο αλλά για μια επαρχία της Ουκρανίας, το Ντονμπάς, υπερασπιζόμενοι πάση θυσία μια χώρα που ποτέ δεν μας έχει συνδράμει!

Η αλληλεγγύη στους αμάχους και στους πρόσφυγες είναι δεδομένη (πόσω μάλλον σε πόλεμο μεταξύ δύο αδελφών λαών), όμως το πολιτικό ζήτημα είναι άλλης τάξης. Όσοι αντιλαμβάνονται το εθνικό συμφέρον με όρους ελληνικούς κι όχι ευρωατλαντικούς, όσοι μάθανε τον πόλεμο από τον Θουκυδίδη κι όχι από τα κανάλια και όσοι γνωρίζουν ποιοί είναι οι πραγματικοί εχθροί της Ελλάδας, αισθάνονται πως αυτή η Κυβέρνηση με τη στάση της στο ζήτημα τους προσβάλλει, τους θέτει σε τεράστιο κίνδυνο και σίγουρα δεν τους εκπροσωπεί.

Υπογράφουν: