Σκηνοθεσία σύγκρουσης και ελαφρότητα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες
Η αίσθηση της επανάληψης όσων ζήσαμε πέρυσι με τους λεονταρισμούς και τις σκηνοθετημένες «σκληρές διαπραγματεύσεις» που κατέληξαν στην επονείδιστη πολυκομματική υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου, είναι εντελώς παραπλανητική.
Δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο, γιατί απλούστατα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Για την ακρίβεια, είναι χειρότερες από πέρυσι το καλοκαίρι, γιατί η χώρα σήμερα, βρίσκεται στην πλέον αδύναμη στιγμή, πιο κοντά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και την ιλαρή αισιοδοξία των υπουργών και του ίδιου του Τσίπρα ότι μπαίνουμε σε φάση ανάπτυξης, αμέσως μετά το Πάσχα…
Το τρικ που λάνσαρε το Μαξίμου, περί «διαχωρισμού» ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, τρικ γιατί λειτουργεί κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και δίνει εικόνα «μάχης» με φόντο το εθνικό συμφέρον, κουδουνίζει παράφωνα σε σχέση με όσα διακηρύσσονται και από τους Ευρωπαίους και από το ΔΝΤ, που, παρά τις αντιθέσεις τους, ουδόλως τα χαλάνε μεταξύ τους για το ελληνικό πρόβλημα.
Μάλιστα, η κυβέρνηση δηλώνει ότι προτίθεται να φέρει προς ψήφιση στην Βουλή το 95% περίπου όσων έχουν συμφωνηθεί με όλους τους θεσμούς. Δεν οδηγείται δηλαδή σε μια μονομερή ενέργεια με φιλολαϊκό περιεχόμενο αλλά τάχα εκβιάζει τους «θεσμούς». Ότι θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Ότι θα το κάνει Κούγκι; Ότι ο ΦΠΑ δεν πρόκειται να αυξηθεί στα νησιά; Ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις; Ότι θα βάλει βέτο; Όχι βέβαια, δεν έχουμε επανάληψη των περσινών λεονταρισμών, αλλά και η κατάσταση είναι πιο κρίσιμη σε σχέση με πέρυσι:
Πρώτον γιατί ύφεση και κρίση καλά κρατούν σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον, γιατί έχει προκύψει ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα συνοχής της ίδιας της Ε.Ε. (κλειστά σύνορα, νέο «όχι» σε δημοψήφισμα, των Ολλανδών αυτή τη φορά, επικείμενο δημοψήφισμα για Brexit κ.λπ.). Τρίτον, γιατί η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας προσθέτει και νέες αντιθέσεις. Τέταρτον, γιατί η τάση για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και πολεμικές εμπλοκές γίνεται ολοένα πιο συχνή (Συρία και τώρα Λιβύη, αλλά και Παρίσι και Βρυξέλλες).
Όλα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε στρατηγικούς επανασχεδιασμούς σε όλα τα αποφασιστικά επιτελεία που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιφανειακές κινήσεις και τακτικισμούς ελλείψει οποιασδήποτε στρατηγικής. Σε τέτοιες συνθήκες, ο στόχος της παραμονής στο Μαξίμου με κάθε κόστος, οδηγεί τον λαό σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί τα προβλήματα και η βύθιση της χώρας δεν αντιμετωπίζονται με στολές εκστρατείας του Π. Καμμένου στο… γραφείο του ή με τζούφιες «μπαλωθιές» του Π. Πολάκη σε κομματικές συγκεντρώσεις. Ούτε βέβαια με ταξίδια και τηλεφωνήματα του Αλέξη Τσίπρα.
Ο εκθετικός βαθμός της ελαφρότητας…
Όταν με τη συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. (που η ελληνική κυβέρνηση την ψήφισε) κλείνουν τα σύνορα και παραχωρούνται κυριαρχία και έδαφος, όταν δηλώνεται προς τις ΗΠΑ ότι η Κρήτη είναι το νέο αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους στην περιοχή και όλα ποντάρονται σε ένα τρικ «διαχωρισμού» των θεσμών, εσωτερικό ανέβασμα των τόνων και αναμονή της όποιας «βοήθειας» από Ολάντ, Ομπάμα και λοιπούς «φίλους», τότε ο τυχοδιωκτισμός παίρνει νέες διαστάσεις.
Αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαίους ή ανάμεσα και στους ίδιους τους Ευρωπαίους, υπάρχουν. Το θέμα είναι πως έχουν κοινή στάση απέναντι στο κοινωνικό ζήτημα (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Η πολιτική τους είναι επιθετική απέναντι στην κοινωνία και ειδικά τα κατώτερα στρώματα, είναι πολιτική λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό το αποκρύπτουν οι Τσακαλώτοι, Σταθάκηδες, Χουλιαράκηδες, Δραγασάκηδες και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας, που κινείται πλέον στο χώρο της ευρωπαϊκής συστημικής σοσιαλδημοκρατίας αναλαμβάνοντας και ειδικούς ρόλους (βλέπε Podemos). Στο Χίλτον δεν αποφασίζεται καμιά φιλολαϊκή πολιτική, μπαίνουν νέα δεσμά. Το 95% που επιτεύχθηκε και οι δηλώσεις περί εφαρμογής στο ακέραιο όσων συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι, δείχνουν την πραγματική φύση της κυβερνητικής πολιτικής.
Οι μαγκιές τύπου Πολάκη είναι για εγχώρια κατανάλωση, δεν πιάνουν σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα όταν έχουν «σκανάρει» τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση από όλες τις πλευρές. Το ποντάρισμα στην αντίθεση ΔΝΤ-Ε.Ε., χωρίς σχέδιο, χωρίς στήριξη κάπου, με γονατισμένη την κοινωνία, με καλόπιασμα της Τουρκίας του «φίλου Αχμέτ», οδηγούν σε νέες, ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις.
Η εικόνα από την Ειδομένη είναι χαρακτηριστική μέχρι στιγμής. Κατάσταση διάλυσης και απουσία του κρατικού μηχανισμού (ή παρουσία κατασταλτικού τύπου για τα κανάλια), προκλήσεις από τα Σκόπια, εισδοχή σε φάση συνοριακών επεισοδίων. Αν κανείς προσθέσει και τις εμπλοκές στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, αναδεικνύονται οι υπαρκτοί κίνδυνοι για το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση.
Τώρα, όλα μετατίθενται στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και για εκεί ετοιμάζουν βαλίτσες οι οικονομικοί υπουργοί. Αλλά και στην μόλις αναγγελθείσα συνάντηση Ομπάμα-Μέρκελ στο Ανόβερο το επόμενο Σάββατο. Η «λύση» θα έρθει απέξω, από τους προστάτες…
Γιατί τόσος θόρυβος για εκλογές;
Όλα τα παραπάνω συν ένας ακόμα λόγος συνηγορούν πως μπαίνουμε σε κινητικότητα που θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις και θα αγκαλιάσει ολόκληρη την πολιτική σφαίρα. Ανασχηματισμός (που δεν προσθέτει τίποτα), άλλη κυβέρνηση (οικουμενική) από την παρούσα βουλή, ξανά εκλογές σαν αποτέλεσμα εμπλοκής στην Βουλή ή και επιλογή Τσίπρα για «έξοδο».
Ο «συν ένας» λόγος, είναι η βαθιά παγιωμένη αντίθεση της κοινωνίας προς όλες τις μνημονιακές συνταγές και η έντονη αίσθηση που έχει ότι είναι θύμα των ψεμάτων ενός ένοχου πολιτικού συστήματος. Ακόμα και η εμπιστοσύνη και ανοχή που έδειξε σε έναν «νέο πολιτικό» μετατράπηκε γρήγορα σε θυμό γιατί αποδείχθηκε στα μάτια της μεγάλος ψεύτης και τα ψέματά που ειπώθηκαν είναι πολύ φρέσκα…
Η αντιπολίτευση ζητά είτε προσφυγή σε εκλογές είτε οικουμενική συνεννόηση μέσα από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για εξάντληση της τετραετίας και διαψεύδει τέτοια σενάρια, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σκαρώνονται πολλοί σχεδιασμοί. Οι λέξεις «δημοψήφισμα», «οικουμενική», «εκλογές» διανθίζουν την έρπουσα πολιτική κρίση, αφού με 153 κυβερνάς πολύ δύσκολα σε τέτοιες συνθήκες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πάψει η έξωθεν στήριξη. Άλλα όλα ποντάρονται σε αυτήν, στη στήριξη ή την ανοχή απ’ έξω, ελλείψει άλλων καταλληλότερων λύσεων.
Όλα αυτά δεν είναι σενάρια που ενδιαφέρουν ή απασχολούν μόνο εσωτερικές πηγές. Ήδη λόγος για εκλογές, Grexit ή χρεοκοπία γίνεται από διεθνή ΜΜΕ και «υπεύθυνους παράγοντες» θεσμών και κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, η Bank of America Merrill Lynch, καταγράφει δύο «αρνητικά σενάρια»:
Στο πρώτο, η συμφωνία καταψηφίζεται στη Βουλή, οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές και νέα κυβέρνηση που αναλαμβάνει να προωθήσει άμεσα την αξιολόγηση.
Στο δεύτερο, οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν κι άλλο και η Ελλάδα κινδυνεύει να μην είναι σε θέση να πληρώσει τα ομόλογα της ΕΚΤ που λήγουν τον Ιούλιο. «Ωστόσο, κάποια από τα κόμματα της αντιπολίτευσης -βάζοντας πρώτα το συμφέρον της χώρας και για να αποφευχθεί η χρεοκοπία- ψηφίζουν υπέρ του πακέτου ή σχηματίζουν έναν προσωρινό κυβερνητικό συνασπισμό και κάνουν αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πριν από νέες εκλογές»…
Από τη μεριά της η Deutsche Bank εκτιμά πώς οι συνεχιζόμενες διαφωνίες Ελλάδας, ΔΝΤ και Ευρωπαίων πιστωτών, καθυστερούν την κατάληξη σε συμφωνία. Ο Τσίπρας έχοντας μια μικρή μόνο κυβερνητική πλειοψηφία, πιέζεται ή αναγκάζεται να απαιτήσει διακομματική υποστήριξη για να περάσει στη Βουλή οποιαδήποτε συμφωνία, χωρίς να αποκλείονται νέες εκλογές ή νέος κυβερνητικός συνασπισμός.
Βοούν, λοιπόν, οι ενδείξεις πως έρχονται σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Τα μαγειρέματα δίνουν και παίρνουν. Εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλά από τα ταξίδια που γίνονται (όχι μόνο από τον Τσίπρα αλλά και από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων) βολιδοσκοπούν για εξεύρεση πολιτικής λύσης, εφεδρειών και φόρμουλας διακυβέρνησης και όχι τόσο για οικονομικές διευθετήσεις όπως όλοι δηλώνουν.
Το Μαξίμου επισπεύδει την επιχείρηση δημιουργίας ενός ΣΥΡΙΖικού κράτους, αντιγράφοντας σιγά-σιγά τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού που είναι σε όλους γνωστές και δοκιμασμένες: Αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, μηχανισμοί, υποκλοπές, μίζες, ρεμούλες, εκβιασμούς, απειλές… Αντιγράφει μαζί και την επίσης γνωστή από το παρελθόν, ανούσια αντιδεξιά ρητορική και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα στην οποία εντρύφησε ο ΠΑΣΟΚισμός. Με στόχο να ανακόψει τη φθορά και να αποφύγει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα και τα νέα κόμματα και κινήσεις που δημιουργούνται, έχουν φόντο τις επικείμενες πολιτικές ανακατατάξεις. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας που είναι απών. Ο λαϊκός, που δεν έχει κανάλια να εκφραστεί αυτόνομα και ουσιαστικά. Είναι, όμως, υπαρκτός και δημιουργεί δυσκολίες σε όλα τα κομματικά επιτελεία… Το ζήτημα δεν είναι η τιθάσευση και ποδηγέτησή του αλλά η γνήσια, αυθεντική, ακηδεμόνευτη έκφρασή του.
