Καλημέρα, πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου. Είναι βράδυ Τετάρτης, 23 Φλεβάρη, μέρα απεργίας και μετά από μία μεγαλειώδη πορεία του λαού της Αθήνας στο Σύνταγμα. (Ήταν όλοι εκεί: από την Κερατέα, το κίνημα Δεν πληρώνω, τα συνδικάτα, τα κόμματα της Αριστεράς κ.λπ.) Και εγώ πρέπει να σας γράψω (όχι εκεί που σας έγραψε ένα κομμάτι του κινήματος και της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το Σύνταγμα. Είδε κανείς κάποιο βουλευτή που ψηφίσαμε, όταν μείναμε στο Σύνταγμα Όχι! (Μαύρο στην κάλπη!).
Να ευχαριστήσω τους πελάτες του ταξιτζή, που παρά τις δυσκολίες, έμειναν στο Σύνταγμα. Να πω ότι με εξέπληξαν εκατό περίπου μικροί διαδηλωτές που το βράδυ της Τετάρτης, σταμάτησαν την κυκλοφορία και καλούσαν τους οδηγούς να διαμαρτυρηθούν μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, όπως και έγινε.
Συμπέρασμα; Ή ο λαός μαζί με τη νεολαία παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και διώχνουμε κυβέρνηση και τρόικα ή μας πετάνε όλους σαν σκουπίδια. Ο ταξιτζής του Δρόμου, στην προσπάθεια να πείσει κομμάτια της πορείας να κάνουν κατάληψη, δέχτηκε φραστική επίθεση -και όχι μόνο. Αλλά ο ταξιτζής δεν μασάει και έχει υποχρέωση απέναντι στους πελάτες του και στις εικόνες που σας περιγράφει.
Πάμε, λοιπόν. Είναι μεσάνυχτα, στη Δημοσθένους (Καλλιθέα). Η γριούλα έχει κυριολεκτικά βουτήξει στον κάδο με τα σκουπίδια και πετάει έξω κουτάκια από αναψυκτικά. Βγαίνει, αρχίζει να τα πατάει και να τα ρίχνει στο καρότσι της! Κατεβαίνω, τη ζυγώνω και τη ρωτάω: «Πώς μπορείτε να μπαίνετε μέσα στον κάδο; Πόσο χρονών είστε;» Αυτή μου ρίχνει ένα πικρό χαμόγελο και λέει: «Πολύ μεγάλη, αλλά τι να κάνω, αγόρι μου; Συμπληρώνω τη σύνταξη. «Τι μπορώ να κάνω;» τη ρωτάω. «Ό,τι θέλεις», μου λέει. «Ευχαριστώ που με κάνετε πιο άνθρωπο!» της λέω. Είμαι Πατησίων και Πανεπιστημίου, σε φανάρι, και βλέπω έναν ηλικιωμένο με αρκετά καλό κοστούμι να μαζεύει «γόπες» από κάτω και να τις βάζει στο ανοιχτό του πακέτο! «Να πώς κατάντησε ο λαός. Από αφέντης ζητιάνος και να μαζεύει “γόπες”», επισημαίνω στον πελάτη μου, και αυτός συμφωνεί. «Και μη χειρότερα», μου λέει.
Χρειάζεται να προσθέσω κάτι;
Συμπέρασμα; Ή ο λαός μαζί με τη νεολαία παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και διώχνουμε κυβέρνηση και τρόικα ή μας πετάνε όλους σαν σκουπίδια. Ο ταξιτζής του Δρόμου, στην προσπάθεια να πείσει κομμάτια της πορείας να κάνουν κατάληψη, δέχτηκε φραστική επίθεση -και όχι μόνο. Αλλά ο ταξιτζής δεν μασάει και έχει υποχρέωση απέναντι στους πελάτες του και στις εικόνες που σας περιγράφει.
Πάμε, λοιπόν. Είναι μεσάνυχτα, στη Δημοσθένους (Καλλιθέα). Η γριούλα έχει κυριολεκτικά βουτήξει στον κάδο με τα σκουπίδια και πετάει έξω κουτάκια από αναψυκτικά. Βγαίνει, αρχίζει να τα πατάει και να τα ρίχνει στο καρότσι της! Κατεβαίνω, τη ζυγώνω και τη ρωτάω: «Πώς μπορείτε να μπαίνετε μέσα στον κάδο; Πόσο χρονών είστε;» Αυτή μου ρίχνει ένα πικρό χαμόγελο και λέει: «Πολύ μεγάλη, αλλά τι να κάνω, αγόρι μου; Συμπληρώνω τη σύνταξη. «Τι μπορώ να κάνω;» τη ρωτάω. «Ό,τι θέλεις», μου λέει. «Ευχαριστώ που με κάνετε πιο άνθρωπο!» της λέω. Είμαι Πατησίων και Πανεπιστημίου, σε φανάρι, και βλέπω έναν ηλικιωμένο με αρκετά καλό κοστούμι να μαζεύει «γόπες» από κάτω και να τις βάζει στο ανοιχτό του πακέτο! «Να πώς κατάντησε ο λαός. Από αφέντης ζητιάνος και να μαζεύει “γόπες”», επισημαίνω στον πελάτη μου, και αυτός συμφωνεί. «Και μη χειρότερα», μου λέει.
Χρειάζεται να προσθέσω κάτι;
Φιλάκια πολλά,
Ο Ταξιτζής του Δρόμου της Αριστεράς
Σχόλια
