Πρέπει κανείς να αναρωτιέται για τον περίγυρό του δίχως να στριφογυρνά γύρω από τον εαυτό του. Μπορεί λοιπόν η εποχή να σε αλλάξει έτσι ή αλλιώτικα, να σε ρουφήξει, μπορεί απλά να σε διαλύσει, σαν άτομο και σαν συλλογικότητα. Ασκήσεις δύσκολες και όχι μονάχα του μυαλού. Από τα 500 στα 600 φύλλα έχουμε και λέμε: Μια πανδημία με χιλιάδες νεκρούς και πολλές νέες συμμορφώσεις, έναν πόλεμο που μοιράζει τον κόσμο και ξαναβάζει τα πυρηνικά στο παιχνίδι –«έφυγε επιτέλους κι ο Τραμπ»–, ένα Αιγαίο που το θέλει διακαώς η Τουρκία, χιλιάδες ακόμα νέους εκτός χώρας και μια παιδεία που κυριολεκτικά εξοντώνεται. Κι αν ο Τσαρούχης έλεγε κάποτε «Ελλάδα, τέλειο σκηνικό, άθλια παράσταση», ας κοιτάξει κανείς σήμερα από ψηλά τη χώρα: τις θάλασσες, τα δάση, τις πόλεις της. Τις φωτιές που έχουν ανάψει και τις στάχτες που αφήνουν στους ανθρώπους, τις στάχτες από ανθρώπους. Καμιά διάθεση απαισιοδοξίας, τι σόι «Δρόμος» θα λεγόμαστε. Όμως πάνω-κάτω κάπου εδώ δεν είμαστε;
Και μαζί με αυτά, δύο ιστορικοί επέτειοι που εορτάστηκαν επισήμως, κρατικά και σιωπηλά: Διακόσια χρόνια από το 1821, εκατό από το μικρασιάτικο ’22. Ελλάδα και ελληνισμός που οργανώνεται, μεγαλώνει, μικραίνει. Μια Επανάσταση και μια Καταστροφή, κοίτες και δημιουργοί μιας μοίρας μεγάλης, συλλογικής, που σφραγίζει λαούς και τόπους, χωρίς να είναι πεπρωμένο. Παρούσες μέσα στη ζωή των ανθρώπων ακόμα και τώρα που «βλέπουμε» με τα μεγάλα μας τηλεσκόπια το σύμπαν και το χρόνο. «Πού καιρός για διδάγματα», θα έλεγε κανείς, μα ας σκεφτούμε τότε γιατί κλάψαμε τόσο για τον Μίκη. Γιατί τότε θα θυμόμαστε τον Γλέζο;
Μα «Δρόμος της Αριστεράς» και όχι σκέτο Δρόμος; Κι αυτή άσκηση δύσκολη. Γιατί αυτό που είναι, λέγεται, εμφανίζεται ως αριστερά, δοκιμάστηκε ξανά αυτά τα δυο χρόνια. Κι ας ανατρέξει ο καθένας: τι είπε για όλα αυτά, τι στάση κράτησε, πού ήταν η ψυχούλα του, με ποιους ήταν; Τώρα που η περίφημη «πάλη των τάξεων» παίρνει τις πιο αλλόκοτες μορφές και σε πεδία νέα –πόλεμος, γεωπολιτικά και ενδορρήξεις, πανδημίες και φύση, βιοπολιτική, άνθρωπος και κοινωνική αποσυγκρότηση, δημόσιος χώρος και πολιτική, επιστήμη και ορθολογισμός κ.ά– το μυαλό πρέπει να σκεφτεί. Όχι για να τα τακτοποιήσει, νοικοκυρεμένα, ακίνδυνα και σε κιτάπια, αλλά για να ανοίξουν όντως κάποιοι δρόμοι, να συναντήσουμε τους πραγματικούς και όχι φανταστικούς αγωνιζόμενους ανθρώπους, να προσπαθήσουμε λίγο καλύτερα.
Ένα διπλό καθήκον ορίζει λοιπόν τη στάση μας: Προσπάθεια να στηθούν αντιστάσεις ενάντια στις πιο καταστροφικές πλευρές για την επιβίωση της ανθρωπότητας, των μικρών, μεσαίων χωρών, των λαών και εθνών του κόσμου. Και, παράλληλα, μια μεγάλη πνευματική και πολιτιστική διαδικασία συγκρότησης μιας νέας συνείδησης. Διαδικασίες που μόνο από κοινού και ταυτόχρονα προχωρούν, δηλαδή υπηρετούνται. Γιατί κι αν εκδηλωθούν αυθόρμητες εκδηλώσεις αντίστασης, προοπτική όλο και πιο κοντινή, είναι αναγκαίο να συναντηθούν με στοιχεία μιας άλλης συνείδησης. Τέτοιας που να θέτει ουσίες, κόμβους, περάσματα, στόχους μιας εναλλακτικής πρότασης, ανοίγοντας δηλαδή έναν δρόμο που αξίζει να περπατηθεί.
Έτσι σκεφτόμαστε εμείς τον «Δρόμο» μας, εδώ, στα 600 φύλλα που φτάσαμε, για αυτά χοντρικά προσπαθήσαμε, παραμένοντας ζορισμένοι αλλά ορεξάτοι. Μέσα στην όποια ξεκούραση του καλοκαιριού και των διακοπών, θυμηθείτε να μας στηρίξετε. Να γραφτείτε συνδρομητές, να μας χαρίσετε κάτι από το υστέρημά σας, να δώσετε ένα φύλλο μας σε ανθρώπους που δεν μας διαβάζουν, να μας γράψετε ένα ωραίο άρθρο, να μας προτείνετε πώς θα δυναμώσουμε τη φωνή μας.
Καλή δύναμη σε όλους και όλες.
«δ»
