Την αρχή έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν το 2018 απέλασε 14 Ρώσους διπλωμάτες επειδή ρωσικοί μηχανισμοί είχαν κινηθεί ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών. Η συμφωνία αυτή προωθήθηκε με επείγουσες διαδικασίες από την κυβέρνηση Τσίπρα μετά από άμεση αμερικάνικη και γερμανική εντολή, έβαλε τη «Β. Μακεδονία» στο ΝΑΤΟ, και η Ελλάδα (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλο μέρος του σημιτισμού) τη διαφήμιζε ως «πιλοτική» για να εφαρμοστεί και σε άλλες διαφορές μεταξύ γειτονικών χωρών…
Προχθές, πάλι με εντολή των ΗΠΑ (Πάιατ-Νούλαντ), απελάθηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη 12 Ρώσοι διπλωμάτες. Η Ν.Δ. δικαιολόγησε την απόφαση ως φυσικό επακόλουθο των «αρχών και αξιών» της.
Στην πράξη η κυβέρνηση, αλλά και το συστημικό μπλοκ (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ), τηρεί εντελώς εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία (κυρώσεις, αποστολή όπλων στην Ουκρανία) και τινάζει στον αέρα τις σχέσεις που υπήρχαν σε διπλωματικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο με μια μεγάλη χώρα, και με δεδομένα τα φιλικά αισθήματα του ελληνικού λαού προς τη Ρωσία. Συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε εμείς πόλεμο με τη Ρωσία, κάνοντας μάλιστα πως δεν βλέπουμε πως άλλες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ ή της Ε.Ε. (ή και των δύο) διαφοροποιούνται ως προς τις κυρώσεις, τους όρους αγοράς του φυσικού αερίου κ.λπ.
Αλλά η ΝΑΤΟφροσύνη των ελληνικών ελίτ δεν σταματά εδώ. Θυσιάζουν χωρίς καμία ενόχληση ένα μεγάλο μέρος της ενεργειακής οικονομίας της χώρας (αφού εξαρτώμεθα κατά 40% από τη Ρωσία), με όλες τις συνέπειες για την εκτίναξη των τιμών, οδηγούν σε καταστροφή γεωργικές και κτηνοτροφικές μονάδες αφού δεν εισάγονται βασικά είδη (λιπάσματα, ζωοτροφές κ.λπ.), ενώ προσθέτουν κι άλλα προβλήματα στους μικρομεσαίους της εστίασης (τιμές ηλιέλαιου, αλεύρων κ.λπ.). Για να μην μιλήσουμε για τη μείωση του τουρισμού από 750.000 αφίξεις (600.000 Ρώσοι, 150.000 Ουκρανοί).
Όμως η ΝΑΤΟφροσύνη έχει κι άλλες «ουρές», με πολύ πιο επικίνδυνες προεκτάσεις. Το ΝΑΤΟ ζητά (κι αυτό σεβόμενο τις «αρχές και τις αξίες του»…) να παραδώσει κάθε χώρα τυχόν ρωσικό οπλισμό που διαθέτει για να παρασχεθεί στην Ουκρανία. Για τη χώρα μας αυτό σημαίνει ξήλωμα διαφόρων οπλικών συστημάτων από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δηλαδή απλά θα εφαρμόσουμε την «αποστρατιωτικοποίηση» των νησιών που τόσο έντονα ζητά η τουρκική πλευρά!
ΝΑΤΟφροσύνη βεβαίως σημαίνει η χώρα να γίνει ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Βάσεις, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, αεροπλάνα και πλοία είναι σε πλήρη έξαρση για την «αναμέτρηση». Οι «συμμαχικές υποχρεώσεις» ήδη μας σπρώχνουν να στείλουμε στην Βουλγαρία μονάδα αντιαρματικών, που θα ενταχθεί στον νέο Σχηματισμό Μάχης του ΝΑΤΟ στη Βουλγαρία.
Ακόμα, η ΝΑΤΟφροσύνη και η γενική αδιαφορία των ελληνικών ελίτ για τον ελληνισμό σήμανε την εγκατάλειψη της ομογένειας στην Ουκρανία, όταν αυτή βρέθηκε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση – όχι μόνο μετά τη ρώσικη εισβολή, αλλά από το 2014. Βέβαια η αδιαφορία του ελληνικού κράτους μετρά δεκαετίες για τον ελληνισμό της Αζοφικής…
Μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της δεν πυροβολεί τα πόδια της για χάρη των διάτρητων «αρχών και αξιών» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Μέγιστη αρχή είναι η διατήρηση της χώρας μακριά από τον πόλεμο, η μη εμπλοκή της, η υπεράσπιση της ειρήνης και του διεθνούς δικαίου, και κυρίως η διασφάλιση των πιο ευνοϊκών σχέσεων με όλες τις χώρες (μικρές η μεγάλες) με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και την κυριαρχία της χώρας.
Το μόνο που καταλαβαίνουν οι ελληνικές ελίτ είναι να λένε «ναι» στις πρεσβείες (κυρίως των ΗΠΑ), να μην διανοούνται να θέσουν ούτε ένα βέτο, ούτε έναν αστερίσκο στα διεθνή όργανα που συμμετέχουν (Ε.Ε. και ΝΑΤΟ), και φυσικά να προωθούν όλες τις «παραγγελιές» των Δυτικών «συμμάχων». Κάποιες μπίζνες και αρπαχτές, κάποιες παραγγελίες για τους έλληνες εφοπλιστές και πλήρης αδιαφορία για την κατάσταση του λαού και την κυριαρχία της χώρας. Ο ΝΑΤΟϊκός Νενεκισμός οδήγησε μέχρι του σημείου να μιλήσουν στην ελληνική βουλή «μαχητές» του ναζιστικού τάγματος Αζόφ! Η ΝΑΤΟφροσύνη στο μεγαλείο της…
Η αλλαγή πορείας της χώρας είναι παραπάνω από αναγκαία. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα μεγάλο κίνημα, ένας μεγάλος ξεσηκωμός σε βάση εθνική, πατριωτική και φιλολαϊκή, δημοκρατική. Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει και οι ελληνικές ελίτ κάνουν το «καθήκον» τους. Χρέος μας είναι να κάνουμε κι εμείς το δικό μας καθήκον!
