Ο πολύνεκρος βομβαρδισμός κέντρου κράτησης προσφύγων στην Τρίπολη της Λιβύης έφερε ξανά στην επικαιρότητα με τραγικό τρόπο την ανατιναγμένη αυτή χώρα. Η Λιβύη έχει μετατραπεί σε κυματοθραύστη των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη, με την Ε.Ε. να χρηματοδοτεί φυλακές όπως αυτή που βομβαρδίστηκε, στις οποίες κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες οι «προς επαναπροώθηση» επίδοξοι μετανάστες από αφρικανικές χώρες, ενώ χιλιάδες ακόμη μετατρέπονται σε σκλάβους δουλεμπόρων. Ταυτόχρονα, είναι πεδίο διαρκούς αιματοχυσίας, καθώς αντιμαχόμενοι πολέμαρχοι πολεμούν για τον έλεγχό της. Αυτοί, με κυριότερους τον «στρατάρχη» Χαφτάρ και τον αναγνωρισμένο από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα «πρωθυπουργό» Σαράτζ, υποστηρίζονται από αντίπαλες δυτικές, κυρίως, δυνάμεις – η καθεμιά από τις οποίες επιχειρεί να διασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη λεηλασία του φυσικού πλούτου της χώρας.
Εδώ και μήνες ο Χαφτάρ έχει ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση ενάντια στην Τρίπολη, επιχειρώντας να εκδιώξει τον βασικό αντίπαλό του*. Στα πλαίσια αυτά βομβάρδισε, άγνωστο με ποιο σκεπτικό, και τη φυλακή στην οποία είχαν στοιβαχτεί εκατοντάδες πρόσφυγες. Αποτέλεσμα, τουλάχιστον 44 νεκροί και 140 τραυματίες: το γεγονός έδωσε την ευκαιρία για οργισμένες καταδίκες από τον ΟΗΕ και όποιες δυτικές δυνάμεις υποστηρίζουν τον Σαράτζ, καθώς και την Τουρκία, που έχει επίσης βλέψεις στη Λιβύη και ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Χαφτάρ. Από την άλλη, οι… ντροπαλοί διεθνείς υποστηρικτές του «στρατάρχη» (ένα εντελώς ετερόκλητο σχήμα, με προεξάρχουσες τη Γαλλία, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) κάνουν ασκήσεις ισορροπίας σε τεντωμένο σκοινί, ελπίζοντας ότι γρήγορα θα περάσει η επικοινωνιακή μπόρα για το «ατυχές συμβάν», ώστε ο προστατευόμενός τους να συνεχίσει ανενόχλητος την προέλασή του.
Όμως ο ΟΗΕ και οι λοιποί υποστηρικτές του Σαράτζ επιμένουν για «ανεξάρτητη» (από ποιον;) έρευνα αυτού που χαρακτηρίζουν ως «απεχθή σφαγή και έγκλημα πολέμου». Το μόνο σίγουρο είναι ότι και τα δύο στρατόπεδα έχουν επιλεκτική ευαισθησία και περισσή υποκρισία. Το ίδιο και τα διεθνή ΜΜΕ. Οι προστάτες των αντιμαχόμενων πολεμάρχων συμφωνούν πάντως σε ένα πράγμα: να μην μιλήσει κανείς για τα λιβυκά κεφάλαια που, από την εποχή του δυτικού πολέμου ενάντια στον Καντάφι, βρίσκονται μπλοκαρισμένα σε ξένα τραπεζικά ιδρύματα. Το συνολικό ποσό προκαλεί ίλιγγο: πρόκειται για μισό τρισεκατομμύριο δολάρια, που φυσικά και δεν αποδίδονται στον λιβυκό λαό για να ξαναφτιάξει τη χώρα του… Μια Λιβύη αιωνίως ανατιναγμένη και με ανύπαρκτο κράτος είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι ευαίσθητοι απελευθερωτές και σωτήρες της.
