«Αν ρίξεις ένα βάτραχο σε νερό που βράζει, θα πηδήξει αμέσως έξω. Αν όμως ζεστάνεις το νερό σιγά-σιγά, τότε ο βάτραχος θα περιμένει υπομονετικά να βράσει, μέχρι θανάτου».
Σε αυτές τις φράσεις από πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times για τη συγκυρία στην Ελλάδα, το «μέχρι θανάτου» παγώνει το αίμα. Γιατί είναι ακριβώς έτσι. Ό,τι νιώθει, δηλαδή, ο κάθε ένας τωρινός και επόμενος προγραμμένος-απολυμένος. Η αντιστοιχία «μαύρο στην ΕΡΤ, μαύρο στη χώρα» επαληθεύτηκε πλήρως, μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Πριν συμπληρωθεί ένας μήνας από το λαϊκό ξέσπασμα στην ΕΡΤ, πυκνώνουν ξανά οι εκδηλώσεις οργής, κι όχι μόνο στους δρόμους της Αθήνας. Ο Βενιζέλος φυγαδεύτηκε κακήν-κακώς στην Κρήτη. Αλλά ποιος θα είναι τώρα ο στόχος, μετά από αγώνες και αγώνες που δόθηκαν με μαχητικότητα και μαζικότητα, όμως χωρίς προοπτική νίκης γιατί παρέμειναν εγκλωβισμένοι στη στείρα πλέον συνδικαλιστική αντίσταση, στον περιοριστικό ορίζοντα «να μην περάσουν τα μέτρα», σε γενικές εκκλήσεις «να αντισταθούμε» και τα συναφή.
Συνεπώς: Όσο επιτυγχάνουν στο έργο της κατεδάφισης, τόσο θεμελιώνουν το καθεστώς και άρα την πολιτική τους επιβίωση. Ποιοι; Αυτοί που συμπυκνώνουν σήμερα την ταυτότητά τους στην αποκρουστική συγκυβέρνηση ενός Σαμαρά κι ενός Βενιζέλου. Να μπει τέλος στο μαύρο της καταστροφής, αυτό είναι όρος επιβίωσης της χώρας. Άρα, να φύγουν. Πώς αλλιώς, όμως, παρά με την αφύπνιση της κοινωνίας πάνω σε ένα πρόγραμμα διεξόδου και σωτηρίας, που έχει σαν θεμέλιους λίθους σήμερα το καθόλου απλό πρόβλημα της απαλλαγής από τα δεσμά της χρέωσης και της τρόικας, της σύγκρουσης με τους καταναγκασμούς της ευρωκρατίας και βεβαίως το γκρέμισμα του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος; Διέξοδος δεν θα ανοίξει στον ορίζοντα, αν δεν διαπεράσει τη χώρα ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής και δημιουργίας κι αυτός ο δρόμος δεν ταυτίζεται ούτε με τις εκλογές, ούτε με την κυβερνητική αλλαγή, όσο κι αν αυτές οι πολιτικές μάχες θα είναι αποφασιστικοί σταθμοί, το πιθανότερο.
Η αντιπαραβολή αυτού του επειγόντως αναγκαίου πλαισίου τροφοδότησης της διογκούμενης κοινωνικής απόγνωσης, με τις «εργασίες του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ», προκαλεί αυτομάτως επικίνδυνα χάσματα. Δυστυχώς το… «αλλού», σε σχέση με την απάντηση στις ζωτικές απαιτήσεις της κοινωνίας, είναι τόσο εμφανές όσο κι η απόσταση που χωρίζει το χώρο του Συνεδρίου στο Φάληρο από το καυτό κέντρο της Αθήνας.
Η αναφορά, λοιπόν, ας θεωρηθεί ένας συνειδητός ειρωνικός πλεονασμός που στοχεύει αλλού κι όχι στον κόσμο της Αριστεράς που, με την παρουσία του στην εναρκτήρια μέρα του Συνεδρίου, έδωσε το στίγμα και του πάθους και των πόθων και της αγωνίας του. Ζητείται ανταπόκριση!
