Το γαρ πολύ του έρωτα γεννά παραφροσύνη, λέει το γνωστό τραγούδι. Αλλά, αν και λίγο πριν… του Αγίου Βαλεντίνου, η βδομάδα που πέρασε γέννησε περισσότερο περιορισμό και εγκλεισμό. Όλα στο όνομα της προστασίας της υγείας, άλλα οι περισσότεροι πλέον αντιλαμβάνονται ότι τα μέτρα είναι άστοχα, τυχάρπαστα, μόνο πολιτικά εξηγήσιμα και αποσκοπούν απλώς στον κέρδισμα χρόνου και τον φρονηματισμό.
Ο περιορισμός και ο εγκλεισμός, συνοδεύονται από καταπάτηση θεμελιωδών και συνταγματικών δικαιωμάτων, ένταση της αστυνόμευσης και ψήφιση νόμων χωρίς κανένα διάλογο. Με τους πολίτες να πρέπει να κλειστούν στο σπίτι μέχρι νεωτέρας. Ήδη στήνεται μια φάμπρικα διώξεων και υψηλότατων προστίμων όσων δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις (και απλά διαδηλώνουν). Η αστυνομία βαράει. Στο ψαχνό, με ένταση και μανία, στέλνοντας κόσμο στα νοσοκομεία με κατάγματα και για ράμματα. Δεκάδες σέρνονται στη ΓΑΔΑ και μετά στα δικαστήρια.
Όχι, δεν είναι απλώς η «επιστροφή της ακροδεξιάς». Είναι το ξύλο αλά Μακρόν στη Γαλλία, με χιλιάδες πλέον τραυματίες, αρκετές τυφλώσεις διαδηλωτών και μερικούς νεκρούς στα μπλόκα των Κίτρινων Γιλέκων. Το ξύλο πέφτει και η ζωή συνεχίζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ο περιορισμός, τα λοκντάουν, και η «ενημέρωση», προσπαθούν να περισώσουν την κατάσταση και να τη χειριστούν.
Τι γίνεται όλο και πιο φανερό; Με τη φόρμουλα «λειτουργία της οικονομίας + αποστασιοποίηση» δεν καταπολεμιέται ο ιός αποτελεσματικά. Όταν μάλιστα έχει κατεδαφιστεί το σύστημα υγείας από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και συνεχίζονται οι μειώσεις των δαπανών σε αυτόν τον τομέα. Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Με απλή πρωτοβάθμια φροντίδα –που να λειτουργεί– και διπλασιασμό των δαπανών για την Υγεία (προσλήψεις, υλικό κ.λπ.) θα είχαμε το 1/3 των θανάτων (ίσως και λιγότερους). Για να μην πούμε και για άλλους τομείς (συγκοινωνίες κ.λπ.). Επομένως, τα περιοριστικά μέτρα οφείλονται στην ανικανότητα να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και σε άμεσους πολιτικούς λόγους πειθάρχησης και επιτάχυνσης διαδικασιών που είχαν δρομολογηθεί και πριν από την πανδημία («4η βιομηχανική επανάσταση»).
Τι μένει; Η λειτουργία δύο «ιερατείων». Ιερατείο πρώτο οι «ειδικοί» και οι επιτροπές τους που έναν χρόνο τώρα βομβαρδίζουν με την ουσιαστική άγνοιά τους την οποία σερβίρουν ως απόλυτη γνώση (κι άρα πειραματισμός μεγάλης κλίμακας με αμφίβολες μεθόδους διαχειρίσεις). Ιερατείο δεύτερο, τα ΜΜΕ. Πλήρως ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα από κυβερνήσεις και οικονομικούς παράγοντες, αποτελούν το κύριο πυροβολικό διαστρέβλωσης, λιβανίσματος και φόβου για να κάθονται ήσυχα τα «χοιρίδια» του εργαστηρίου, όπως αυτοί βλέπουν την κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για κανένα θέμα. Μόνο παραπληροφόρηση. Έτσι μπαίνουν οι βάσεις ενός νέου κοινωνικού μοντέλου.
Πρώτα μεγάλα θύματα: Ο δημόσιος χώρος που καταργείται, η κοινωνικότητα που απαγορεύεται, η δημοκρατία που μπαίνει στο απόσπασμα ή στο enter… Το facebook και το twitter, δηλαδή ιδιωτικές επιχειρήσεις, μπορούν να καταργήσουν έναν πρόεδρο ή να κατεβάζουν επιλεκτικά αναρτήσεις ως «fake news». Γιατί έτσι! Κάτι περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως: Η ελευθερία γενικώς.
Μόνο που ο περιορισμός γεννά και αντίδραση. Πρώτες μαζικές κινητοποιήσεις, κραξίματα, ανέκδοτα, αμφισβήτηση (όχι ανορθολογισμός) για τα μέτρα και τον τάχα επιστημονικό λόγο (που αυτός κι αν έχει κάνει κωλοτούμπες μέσα σε έναν χρόνο). Η γενική αίσθηση και η διάθεση αλλάζουν. Ο θυμός ανεβαίνει, η συνείδηση τροποποιείται, η κούραση μεγεθύνεται, η αναπνοή δυσκολεύει. Κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα…
Χωρίς ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορεί να σωθεί η κοινωνία. Δεν μπορεί να βρει διέξοδο και να έχει υπόσταση η χώρα. Γιατί οι θηλιές που σφίγγουν είναι πολλαπλές, όσο κι αν τις τρώει το σκοτάδι της έγκυρης ενημέρωσης…
