Του Μιχάλη Σιάχου. Η καταστροφή της κοινωνίας και της χώρας, από μια κυβέρνηση, μάλιστα, που εξαπάτησε με τον πιο κυνικό τρόπο το λαό, απαιτεί και σιδερένια φτέρνα.
Με την ορκωμοσία της κυβέρνησης Σαμαρά το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπως το είχε βαφτίσει ο –και… καθηγητής πλέον Διαχείρισης Οικονομικών Κρίσεων- Γ. Παπανδρέου, μετονομάστηκε ξανά σε Δημόσιας Τάξης, ενώ έμεινε ως ουρά και η Προστασία του Πολίτη.
Η αλλαγή στο όνομα συνοδεύτηκε τάχιστα και από την αντίστοιχη αλλαγή στη… χάρη, διαψεύδοντας τη λαϊκή ρήση. Από τις πρώτες θεαματικές κινήσεις της κυβέρνησης ήταν η επέμβαση στη Χαλυβουργία. Με προσωπική εντολή Σαμαρά, όπως λανσάρουν μετά μανίας συχνά-πυκνά τα παπαγαλάκια της «ενημέρωσης», το κράτος ήθελε να δείξει απ’ τις πρώτες μέρες την αποφασιστικότητά του στην τήρηση της τροϊκανής νομιμότητας.
Ακολούθησε ο «Ξένιος Ζεύς», που έδωσε… ανάσες στο πολύπαθο κέντρο, αποκεντρώνοντας την εξαθλίωση και τους φτωχοδιάβολους και βάζοντας ταυτόχρονα φτερά στις πλάτες των φασιστοειδών για να εξαπολύσουν αλλεπάλληλα πογκρόμ ανά την Ελλάδα, τα οποία βέβαια καταδίκασε με κάθε επισημότητα η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Σε αυτή την περίπτωση η αστυνομία ούτε Δημόσιας Τάξης αποδείχτηκε, ούτε Προστασίας του Πολίτη – εκτός βέβαια αν είναι χρυσαυγίτης…
Τα δείγματα γραφής Σαμαρά – Δένδια στο πεδίο της καταστολής, μέσα σε μόλις τρεις μήνες κυβερνητικής θητείας, είναι πολλά, ενώ η συζήτηση γύρω από την ακόμα μεγαλύτερη αυστηροποίηση του περίφημου κουκουλονόμου είναι ενδεικτική των προθέσεων.
Στις κινητοποιήσεις της Τετάρτης είδαμε, επίσης, τη νέα στρατηγική της αστυνομίας απέναντι στους διαδηλωτές. Σε όλη την πορεία η παρουσία της αστυνομίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Γύρω από την Πλατεία Συντάγματος, όμως, τα ΜΑΤ ήταν σε στρατιωτική παράταξη. Με την πρώτη αφορμή έπνιξαν την πορεία στα χημικά και κυριολεκτικά σε σχηματισμούς παρέλασης άδειασαν το… επικίνδυνο σημείο. Λίγο πιο κάτω ήταν παρατεταγμένες οι ολοκαίνουργιες υδραντλίες, περιμένοντας το σήμα. Επίσης, η αστυνομία αποκέντρωσε τη δράση της. Τα χτυπήματα και οι συλλήψεις στις γειτονιές και στις προσυγκεντρώσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή στου Ζωγράφου, είναι ενδεικτικές της νέας τακτικής, ενώ η δημοσίευση των φωτογραφιών των συλληφθέντων παραπέμπει σε εποχές… παραδοσιακής ακροδεξιάς και παρακράτους.
Καταστολή όπου η κατάσταση είναι ποσοτικά εύκολα διαχειρίσιμη και διακριτικότητα στις πολύ μαζικές κινητοποιήσεις, με το Σύνταγμα, όμως, για λόγους συμβολικούς και ουσιαστικούς να οχυρώνεται και να μετατρέπεται σε υγειονομική ζώνη.
Η στάση της αστυνομίας ειδικά την Τετάρτη έδειξε, όμως, περίτρανα και το φόβο των κυβερνώντων. Φάνηκε σαν να μην ήθελαν να ξεφύγει το πράγμα. Σε όλη την πορεία, σε αντίθεση με όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν υπήρχαν τα προκλητικά «κορδόνια» των ΜΑΤ γύρω από τους διαδηλωτές – είπαμε, η δουλειά έγινε στις γειτονιές και στο Σύνταγμα…
Ξέρουν πολύ καλά ότι η οργή του κόσμου ξεχειλίζει, ξέρουν ότι κάθονται πάνω σε μια παραγεμισμένη κοινωνική πυριτιδαποθήκη και τρέμουν στην ιδέα μιας γενικευμένης ανάφλεξης.
Ξέρουν πολύ καλά ότι η κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες σε Ισπανία και Πορτογαλία, όσα ζήσαμε τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από τις πλατείες ώς τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, παρά τα μπρος-πίσω του κινήματος, παρά τη μετεκλογική αμηχανία ή κατατονία, έχουν εγγράψει υποθήκες.
Το αδιέξοδο, η απόγνωση και η οργή φέρνουν αντίδραση, αντίσταση και αγώνα.
Η αλλαγή στο όνομα συνοδεύτηκε τάχιστα και από την αντίστοιχη αλλαγή στη… χάρη, διαψεύδοντας τη λαϊκή ρήση. Από τις πρώτες θεαματικές κινήσεις της κυβέρνησης ήταν η επέμβαση στη Χαλυβουργία. Με προσωπική εντολή Σαμαρά, όπως λανσάρουν μετά μανίας συχνά-πυκνά τα παπαγαλάκια της «ενημέρωσης», το κράτος ήθελε να δείξει απ’ τις πρώτες μέρες την αποφασιστικότητά του στην τήρηση της τροϊκανής νομιμότητας.
Ακολούθησε ο «Ξένιος Ζεύς», που έδωσε… ανάσες στο πολύπαθο κέντρο, αποκεντρώνοντας την εξαθλίωση και τους φτωχοδιάβολους και βάζοντας ταυτόχρονα φτερά στις πλάτες των φασιστοειδών για να εξαπολύσουν αλλεπάλληλα πογκρόμ ανά την Ελλάδα, τα οποία βέβαια καταδίκασε με κάθε επισημότητα η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Σε αυτή την περίπτωση η αστυνομία ούτε Δημόσιας Τάξης αποδείχτηκε, ούτε Προστασίας του Πολίτη – εκτός βέβαια αν είναι χρυσαυγίτης…
Τα δείγματα γραφής Σαμαρά – Δένδια στο πεδίο της καταστολής, μέσα σε μόλις τρεις μήνες κυβερνητικής θητείας, είναι πολλά, ενώ η συζήτηση γύρω από την ακόμα μεγαλύτερη αυστηροποίηση του περίφημου κουκουλονόμου είναι ενδεικτική των προθέσεων.
Στις κινητοποιήσεις της Τετάρτης είδαμε, επίσης, τη νέα στρατηγική της αστυνομίας απέναντι στους διαδηλωτές. Σε όλη την πορεία η παρουσία της αστυνομίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Γύρω από την Πλατεία Συντάγματος, όμως, τα ΜΑΤ ήταν σε στρατιωτική παράταξη. Με την πρώτη αφορμή έπνιξαν την πορεία στα χημικά και κυριολεκτικά σε σχηματισμούς παρέλασης άδειασαν το… επικίνδυνο σημείο. Λίγο πιο κάτω ήταν παρατεταγμένες οι ολοκαίνουργιες υδραντλίες, περιμένοντας το σήμα. Επίσης, η αστυνομία αποκέντρωσε τη δράση της. Τα χτυπήματα και οι συλλήψεις στις γειτονιές και στις προσυγκεντρώσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή στου Ζωγράφου, είναι ενδεικτικές της νέας τακτικής, ενώ η δημοσίευση των φωτογραφιών των συλληφθέντων παραπέμπει σε εποχές… παραδοσιακής ακροδεξιάς και παρακράτους.
Καταστολή όπου η κατάσταση είναι ποσοτικά εύκολα διαχειρίσιμη και διακριτικότητα στις πολύ μαζικές κινητοποιήσεις, με το Σύνταγμα, όμως, για λόγους συμβολικούς και ουσιαστικούς να οχυρώνεται και να μετατρέπεται σε υγειονομική ζώνη.
Η στάση της αστυνομίας ειδικά την Τετάρτη έδειξε, όμως, περίτρανα και το φόβο των κυβερνώντων. Φάνηκε σαν να μην ήθελαν να ξεφύγει το πράγμα. Σε όλη την πορεία, σε αντίθεση με όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν υπήρχαν τα προκλητικά «κορδόνια» των ΜΑΤ γύρω από τους διαδηλωτές – είπαμε, η δουλειά έγινε στις γειτονιές και στο Σύνταγμα…
Ξέρουν πολύ καλά ότι η οργή του κόσμου ξεχειλίζει, ξέρουν ότι κάθονται πάνω σε μια παραγεμισμένη κοινωνική πυριτιδαποθήκη και τρέμουν στην ιδέα μιας γενικευμένης ανάφλεξης.
Ξέρουν πολύ καλά ότι η κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες σε Ισπανία και Πορτογαλία, όσα ζήσαμε τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από τις πλατείες ώς τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, παρά τα μπρος-πίσω του κινήματος, παρά τη μετεκλογική αμηχανία ή κατατονία, έχουν εγγράψει υποθήκες.
Το αδιέξοδο, η απόγνωση και η οργή φέρνουν αντίδραση, αντίσταση και αγώνα.
Σχόλια
