Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Αυτή η εσπευσμένη απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ των αρπακτικών κορακιών των funds, όχι μόνο απετέλεσε πρόκληση προς το δημόσιο αίσθημα, αλλά κατέστησε σαφές ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ελεύθερη χώρα αλλά υπόδουλη στον άκρατο καπιταλισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι γνωστό ότι τα funds έχουν αγοράσει δισ. ευρώ σε δάνεια από τις τράπεζες έναντι «πινακίου φακής». Τα είχαν δώσει ως «εργολαβία» στους διαχειριστές δανείων, γνωστούς ως «servicers». Η δικτατορία των ξένων τραπεζιτών, που διαφεντεύει τις τύχες της πατρίδας μας, είναι «αόρατη». Αυτά τα funds δεν έχουν ούτε έδρα, ούτε προσωπικό στην Ελλάδα. Συνήθως προβάλλουν μια διεύθυνση στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, που παραπέμπει σε… άδεια γραφεία. Η απόφαση του Αρείου Πάγου, πέραν ότι πλήττει τους οικονομικά αδύναμους, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Ελλάδα δεν είναι ανεξάρτητο κράτος, αλλά υπόδουλη στο μεγάλο κεφάλαιο των Βρυξελλών. Η ξενοκρατία στις μέρες μας είναι απείρως χειρότερη από άλλες περασμένων αιώνων. Διότι τότε, η αποικιοκρατία δεν έκρυβε το πρόσωπό της ενώ τώρα η δεσποτεία εμφανίζεται με τη μάσκα της… «ευρωπαϊκής προοπτικής».
Η ΑΠΟΦΑΣΗ του Αρείου Πάγου, εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου, έδειξε ότι τα κόμματα δεν είναι σε θέση να προασπίσουν τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών. Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υπακούουν στις προσταγές των ξένων πατρώνων, επιδιώκοντας να αναρριχηθούν με κάθε μέσο σε μια ευτελισμένη εξουσία. Το γνωστό σλόγκαν ότι «ο λαός είναι κυρίαρχος» αποτελεί κωμικό ψεύδος. Αυτός ο λαός ο –κατά τον εθνικό μας ποιητή– «πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος» καλείται στις κάλπες μόνο για να επιλέξει φορείς υποταγμένους στην ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έδειξε ότι η απόφαση του Αρείου Πάγου ελήφθη με τις ευλογίες της. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στην αμνησία των ψηφοφόρων…
Διότι η κυβέρνηση του Τσίπρα ήταν εκείνη (μαζί με τον Καμμένο) που νομοθέτησε την πώληση των δανείων σε funds, δίχως προηγούμενη ενημέρωση του δανειολήπτη. Και κατέστησε ιδιώνυμο αδίκημα την παρεμπόδιση πλειστηριασμού. Η πρώτη κατοικία τινάχτηκε στον αέρα και οι άνθρωποι πετάχτηκαν στους δρόμους.
ΕΚΕΙΝΟΣ ο ανισόρροπος πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού φόρουμ στο Νταβός, ο παράφρων Κλάους Σβαμπ, στο βιβλίο του για την αισχρή παγκοσμιοποίηση με τίτλο: «Η μεγάλη επανεκκίνηση» έλεγε στους ανθρώπους ωμά: «Δεν θα σας ανήκει πλέον τίποτε και θα είστε… χαρούμενοι»! Ο Σβαμπ ονειρεύεται την «ψηφιακή κοινωνία», δηλαδή μια φασιστική «νέα βιομηχανική επανάσταση» στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και στην πλήρη υποδούλωση των εργαζομένων. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς αποδεικνύονται προφήτες, διότι σε χρόνο ανύποπτο είχαν επισημάνει ένα διαχρονικό γεγονός: «Οι κάτοχοι της Γης, οι κάτοχοι του Κεφαλαίου, θα χρησιμοποιούν πάντα τα πολιτικά τους προνόμια για την υπεράσπιση και διαιώνιση των οικονομικών τους μονοπωλίων». Αυτό ακριβώς βλέπουμε στις μέρες μας με την πολιτική που μας επιβάλλεται απ’ έξω. Με την ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μεθοδεύθηκε η υποδούλωση των ευρωπαϊκών χωρών με το ευρώ, το οποίο ελέγχεται από τους εγκεφάλους του Ιερατείου των Βρυξελλών. Ο καπιταλισμός σάρωσε, αφού η Αριστερά συρρικνώθηκε και η σοσιαλδημοκρατία «πούλησε την ψυχή της» στο Μάαστριχτ, για να καρπωθεί την εξουσία με αντάλλαγμα την οριστική εξαφάνισή της ως ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ εντάσσονται σ’ αυτήν την περίπτωση. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που ποτέ δεν έτρεφε αυταπάτες, το είχε πει ξεκάθαρα: «Ο δρόμος του σοσιαλισμού –σε ό,τι αφορά τους επαναστατικούς αγώνες– είναι στρωμένος με ήττες…» Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύαμε, ο σοσιαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα από τον άκρατο καπιταλισμό που κατόρθωσε να παγιδέψει χώρες μέσα στο ευρωπαϊκό «γκέτο» και να αχρηστεύσει την πραγματική Αριστερά. Τώρα η αριστερή μελαγχολία στρέφει το βλέμμα της στους νικημένους. Αυτούς που προδόθηκαν, που παγιδεύτηκαν από επιτήδειους πολιτικούς απατεώνες και βρέθηκαν πλέον ανυπεράσπιστοι στους πλειστηριασμούς, με το Εργατικό Δίκαιο και τα εργασιακά δικαιώματα να αποτελούν «ρετρό».
Στο όνομα μιας υποθετικής αλληλεγγύης, μέσα στην πιο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, οι απλοί πολίτες καλούνται από κυβέρνηση και κόμματα να συναινέσουν στην καταλήστευσή τους. Έχουμε διαστροφή της Δημοκρατίας και σχίσιμο του κοινωνικού ιστού
Ο Κάρολος Μαρξ κάπου γράφει ότι: «Η ολιγαρχία δεν διαιωνίζεται με το σταθερό κράτημα της εξουσίας στο ίδιο χέρι. Διαιωνίζεται με το να περνάει εναλλάξ από το ένα χέρι στο άλλο…» Αυτό έγινε κι εδώ… Κι ο καπιταλισμός έμεινε μόνος και κυρίαρχος στο διεθνές πολιτικό τοπίο, από τη στιγμή που ο σοσιαλισμός γονάτισε…
Η ευρωπαϊκή ένωση του Καπιταλισμού, επέτυχε να αχρηστεύσει πλήρως τους διαφόρους ανερμάτιστους «σοσιαλδημοκράτες». Με ποιο τρόπο; Με την «αμερικανοποίηση» της σοσιαλδημοκρατίας κατά το πρότυπο του «Δημοκρατικού Κόμματος» των ΗΠΑ! Κι αυτό στάθηκε εργαλείο περιθωριοποίησης της πραγματικής Αριστεράς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το προσωπείο του άκρατου καπιταλισμού για να χτυπήσει θανάσιμα τον κόσμο των εργαζομένων, ο οποίος δεν έχει πια πολιτικό φορέα για να ακουμπήσει. Κι απ’ εκεί εκπορεύεται η αντιλαϊκή οικονομική πολιτική με μέτρα απάνθρωπα, όπως ο πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, μέτρο το οποίο θα όφειλε μια δημοκρατική κυβέρνηση να το απαγορεύσει διά νόμου. Αποτελεί πλάνη να πιστεύουμε ότι έχουμε «φίλους» μέσα στις Βρυξέλλες. Ο αρχισυντάκτης του γαλλικού περιοδικού «Εξπρές» Ζαν Βαλάνς το είχε γράψει προ ετών: «Αφέντες του κόσμου είναι η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Αυτοί παίζουν “πόκερ θανάτου”! Δεν έχουμε φίλους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο αντιπάλους, που λέγονται… «σύμμαχοι»! Εκεί είναι το πρόβλημα…» Αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο θα διαπιστώσουμε ότι ο Τρότσκι είχε προβλέψει τις επιπτώσεις της πολίτικης του αμερικανικού υπερκαπιταλισμού.
ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ την υπεροχή του γερμανοευρωπαϊκού κεφαλαίου, που έχει νεκρώσει τις εθνικές τράπεζες των ευρωπαϊκών χωρών. Οι προειδοποιήσεις εκείνων που μπορούσαν να βλέπουν μακρύτερα δεν εισακούσθηκαν. Τον Δεκέμβρη του 1993 και τον Γενάρη του 1994 η γαλλική Μοντ Ντιπλοματίκ έκανε ανοικτή καταγγελία: «Ο φιλελευθερισμός εναντίον της Κοινωνίας» έγραφε. Κι ακόμα επεσήμαινε την ευρωπαϊκή τακτική: «Πυρ κατά του κράτους πρόνοιας. Διαστροφή της Δημοκρατίας στην Ευρώπη…» Η γαλλική εφημερίδα είχε πιάσει την ουσία του προβλήματος: «Αμείλικτα είναι τα γρανάζια μιας παγκοσμιοποίησης που έχει σαν θεμέλιο τη φρενιτιώδη αναζήτηση της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους σε πλανητική κλίμακα. Αυτά τα γρανάζια θέτουν παντού σε κίνδυνο ό,τι απομένει από τους μη εμπορικούς δεσμούς μεταξύ των ατόμων… Η ίδια λογική επιβάλλει τη συστηματική καταστροφή της κοινωνικής νομοθεσίας που χτίσθηκε στην Ευρώπη με τη δύναμη των αγώνων.
Στο όνομα μιας υποθετικής αλληλεγγύης, μέσα στην πιο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, οι απλοί πολίτες καλούνται από κυβέρνηση και κόμματα να συναινέσουν στην καταλήστευσή τους. Έχουμε διαστροφή της Δημοκρατίας και σχίσιμο του κοινωνικού ιστού. Η «Αριστερή μελαγχολία» γιγαντώνεται επειδή οι μάζες διαπιστώνουν με απογοήτευση, ότι η επέλαση του άγριου καπιταλισμού αχρήστευσε τον σοσιαλισμό.
Ζούσαμε σε πλάνη πιστεύοντας ότι θα γινόταν το αντίθετο! Συνέβη αυτό που προφητικά περιέγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του: «Τον Οκτώβρη του ’17 έκλαψα από ατέλειωτη ευτυχία. Τώρα με τα κουρέλια που μου απόμειναν προσπαθώ να φτιάξω ένα ομοίωμα ανθρώπου…»
