Συνέντευξη στον Ζαχαρία Ρουστάνη
Σταθερότητα, κανονικότητα, ομαλότητα, είναι ο εύσχημος τρόπος για να διαφημίσει η απελθούσα κυβέρνηση την υποταγή της χώρας στις προσταγές των αγορών και της Μέρκελ, τη διεύρυνση της φτώχειας, τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Αυτό εξηγεί ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στην Αργολίδα Δημήτρης Κοδέλας, σε σχετική ερώτηση του Δρόμου. Όπως σημειώνει δε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να δημιουργήσει ένα λαό φοβισμένο, υποταγμένο, απελπισμένο, γιατί μόνο σε αυτό το έδαφος μπορεί να τη γλιτώσει και να μακροημερεύσει. Σε αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση, ο Δ. Κοδέλας μιλά επίσης για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, το σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η χώρα, αλλά και για «μια μεγάλη ρήξη με ό,τι μας κρατά καθηλωμένους».
Το κλίμα που επιχειρεί να διαμορφώσει προσωπικά ο κ. Σαμαράς εκτιμάτε ότι βρίσκει ανταπόκριση; Τι εισπράττετε απ’ τον κόσμο με τον οποίο μιλάτε;
Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να κάνει εξαγωγή του δικού του φόβου στην κοινωνία. Φοβούνται για τα δικά τους προνόμια και μιλούν τάχα για τις συντάξεις και τις καταθέσεις. Έχουν χάσει κάθε έλεγχο, λέγοντας ότι θα γίνουν απίθανα πράγματα αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, στα καφενεία, στα χωριά, στο Διαδίκτυο ο κόσμος σατιρίζει όλες αυτές τις απειλές. Οι μαζικές δόσεις φόβου δεν μπορούν να ξεγελάσουν τις ανάγκες των ανθρώπων, ούτε να κρύψουν τη δύσκολη πραγματικότητα που ζει ο καθένας. Γιατί, είναι άλλο πράγμα να έχεις επίγνωση των δυσκολιών ή αγωνία ή ανησυχία και άλλο αυτό που επιχειρούν ο κ. Σαμαράς και η κατά παραγγελία δημοσιογραφία, που αφορά την παράλυση της σκέψης των ανθρώπων, ώστε αμαχητί η Ελλάδα να συνεχίσει να αποτελεί πειραματόζωο.
Στη μέση συνείδηση το πολιτικό σύστημα έχει καταγραφεί ως αναξιόπιστο και απολύτως ένοχο για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Καταγράφεται με σχετικά μαζικό τρόπο ένα νέο «Φύγετε», προς όλους όσοι συνέβαλαν στην καταστροφή της χώρας, ακόμα και από παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Το πολιτικό σύστημα φαίνεται να είναι ο «αδύναμος κρίκος» του μνημονιακού καθεστώτος και με έναν λαϊκό και αντιφατικό, πολλές φορές, τρόπο έχει στοχοποιηθεί ξανά από τους πολίτες.
Με δεδομένο το παραπάνω, ο κόσμος θέλει να δώσει μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε ως λύση ανάγκης, είτε ως το τελευταίο «αποκούμπι», είτε ως μια ελπίδα που πρέπει να δοκιμαστεί, μέχρι και μ’ ένα κλίμα ενθουσιασμού κάποιες φορές. «Θα σας ψηφίσω» μας λέει, διατηρώντας όμως επιφυλάξεις και μια γενικευμένη δυσπιστία. «Προσέξτε μη γίνετε σαν τους άλλους», «Μη μας κοροϊδέψετε κι εσείς», μας λένε συχνά. Κι αυτό είναι μια μεγάλη ευθύνη για εμάς. Να μην προδοθεί αυτός ο κόσμος. Αυτή η μικρή λύτρωση που περιμένει, αυτή η δικαίωση που επιδιώκει, πρέπει να έρθει και να διαφυλαχθεί.
Πολλοί μιλούν για τη σημασία του λαϊκού παράγοντα την επομένη των εκλογών. Η δική σας εκτίμηση ποια είναι; Έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τα αναγκαία βήματα για τη δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος;
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να δημιουργήσει ένα λαό φοβισμένο, υποταγμένο, απελπισμένο, μπερδεμένο και με σκυμμένο το κεφάλι. Όπως ακριβώς συμπεριφέρεται αυτό απέναντι στην ευρωκρατία και τους δανειστές. Γιατί μόνο σε αυτό το έδαφος μπορεί να τη γλιτώσει και να μακροημερεύσει. Αντίθετα, η δικιά μας δύναμη είναι ένας λαός αποφασισμένος να αλλάξει τη μοίρα του, όρθιος. Ακόμα κι η ψήφος είναι μια στοιχειώδης πράξη αντίστασης. Αυτό, όμως, που θα κρίνει τις εξελίξεις θα είναι η ολόπλευρη συμμετοχή του κόσμου στην αλλαγή της χώρας. Καμιά κυβέρνηση, κανένα επιτελείο, καμιά κοινοβουλευτική ομάδα δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να προχωρήσει μόνη στις συγκρούσεις που απαιτούνται. Σήμερα, χρειάζεται να οικοδομήσουμε μια διαφορετική χώρα και σε πολλά επίπεδα. Μια μεγάλη ρήξη με ό,τι μας κρατά καθηλωμένους και μια υπέρβαση, αυτό είναι το καθήκον της εποχής. Και αυτό μόνον οι ικανότητες, το φρόνημα, η πίστη, η προσφορά, η αγωνιστικότητα ενός λαού μπορεί να το φέρει εις πέρας.
Η οργή και η απαξία απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα είναι δεδομένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείτε ότι πρέπει να μιλά για «σταθερότητα» ή για μια μεγάλη αλλαγή; Πώς πρέπει να σταθεί απέναντι στο καταρρέον πολιτικό σύστημα και τις προσπάθειες ανασύστασής του;
«Σταθερότητα» δεν υπάρχει, ούτως ή άλλως, την περίοδο αυτή. Τουλάχιστον όσο τα σταθερά σημεία στην πολιτική του Σαμαρά είναι η υποταγή της χώρας στις προσταγές των αγορών και της Μέρκελ, η διεύρυνση της φτώχειας, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, η επέκταση της ανισότητας. Η «κανονικότητα» που αντιλαμβάνονται είναι η συνέχιση της διαπλοκής, των προνομίων και της ατιμωρησίας. Η «ομαλότητά» τους σημαίνει ότι το πολιτικό και κομματικό παιχνίδι θα διεξάγεται με το λαό θεατή ή έστω ψηφοφόρο.
Εμείς επιδιώκουμε να σταθεροποιηθεί η κοινωνία και η χώρα. Αυτό είναι το δικό μας θεμέλιο. Σταθερότητα και ομαλότητα σημαίνει για εμάς πραγματική Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, σημαίνει κοινωνία όρθια και όχι σε ανθρωπιστική κρίση, σημαίνει εργασία και όχι στρατιές ανέργων, σημαίνει οι νέοι να μένουν στον τόπο τους και να μη μεταναστεύουν, σημαίνει άνθρωποι περήφανοι και όχι αναξιοπρεπείς.
Η επίκληση, λοιπόν, της σταθερότητας από τους υποκινητές της αστάθειας είναι κυνική. Χρησιμοποιείται ως εκβιασμός για να έχουμε διαρκή μνημόνια και συνεχή ανασφάλεια, για να κερδίσουν χρόνο ώστε να ανασυσταθεί το ίδιο το καταρρέον πολιτικό σύστημα. Γίνεται και για να ρίξουμε τον πήχη των στόχων μας, για να μας κάνουν κι εμάς σαν αυτούς. Δεν θα το επιτρέψουμε.
Με βάση τη συνολική κατάσταση της χώρας, το να περιορίζεται η συζήτηση ως επί το πλείστον στο οικονομικό σκέλος βοηθά ή αποπροσανατολίζει; Είναι ζητούμενο η συνολική ανάταξη της χώρας ή αρκεί μια «καλή διαπραγμάτευση» με τους δανειστές;
Η κρίση που βιώνουμε είναι κρίση καθολική, δηλαδή κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και εθνική. Αντίστοιχα πολυεπίπεδη πρέπει να είναι και η ανάταξη. Καμιά πλευρά δεν μπορεί να εξαιρεθεί, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ουσιαστική διέξοδο της χώρας. Επομένως, ο περιορισμός της δημόσιας συζήτησης στη στιγμή ή στις στιγμές μιας αναγκαίας και σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές είναι περιοριστική. Η διέξοδος δεν αφορά μια καλή διαπραγματευτική ομάδα αλλά μεγάλες αλλαγές και μεγάλες ιδέες σε κομβικά ζητήματα, όπως η παραγωγική ανασυγκρότηση, το πολιτικό σύστημα, ένα άλλο αξιακό μοντέλο, η γεωπολιτική θέση της χώρας κ.ά. Άρα, το ερώτημα στο σταυροδρόμι που έχουμε βρεθεί είναι «τι χώρα θέλουμε» και «τι κοινωνία θέλουμε». Και μια χώρα ανοικοδομείται ή μια κοινωνία ανασυγκροτείται σε νέες βάσεις όταν η ίδια το επιθυμεί και πασχίζει να το κάνει. Γι’ αυτό τονίζω συχνά την ανάγκη ενεργής στήριξης και συμμετοχής των πολιτών στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος.
Δώστε μας ένα τελευταίο σχόλιο για τις γεωπολιτικές εξελίξεις και τις εκλογές στην Ελλάδα.
Οι εξελίξεις στη χώρα και η μεταχείριση που θα τύχει δεν αφορούν, κυρίως, το οικονομικό σκέλος, αλλά το γεωπολιτικό. Οι γεωπολιτικές τους στοχεύσεις σε ένα περιβάλλον ασταθές με δύο πολέμους γύρω μας (Ουκρανία, Μ. Ανατολή) και το γεωπολιτικό «άρπαγμα» ευρωατλαντισμού-Ρωσίας, η στάση νέων δυνάμεων που αναδύονται, οι αντιθέσεις μεταξύ τους θα καθορίσουν τη στάση πολλών στο «πρόβλημα Ελλάδα». Εμείς πρέπει να αξιοποιήσουμε τις αντιθέσεις που υπάρχουν, χωρίς να αποτελούμε υπάκουους εθελοντές στον πόλεμο των «θηρίων» που γίνεται και να έχουμε μια διαφορετική στάση από τη συνήθη των ελληνικών κυβερνήσεων, με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική υπερασπίζοντας τα εθνικά μας συμφέροντα, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την ειρήνη στην περιοχή.
Ο Δημήτρης Κοδέλας είναι υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας
