Βρισκόμαστε πάνω από ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη της πανδημικής κρίσης του Covid 19. Όχι μόνο δεν φαίνεται καμία διέξοδος επίλυσης του προβλήματος, αλλά η κρατική διαχείριση της κρίσης συνοδεύεται από τον γενικευμένο φόβο, τη φτώχεια και από έναν όλο και περισσότερο διογκούμενο κρατικό αυταρχισμό με υγειονομικό μανδύα.
Όσοι και όσες υπογράφουμε το παρόν κείμενο θεωρούμε ότι πρέπει να τοποθετηθούμε δημόσια και υπεύθυνα ως πολίτες –ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες πολιτικές μας απόψεις ή τις επαγγελματικές και επιστημονικές μας αναφορές– για όσα πρωτοφανή συμβαίνουν και αγγίζουν κάθε πλευρά της συλλογικής και ατομικής μας ύπαρξης. Ανησυχούμε έντονα, όχι μόνο για την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά και για την επιδεινούμενη κατάσταση των ελευθεριών στη χώρα μας.
ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ μέτρων έκτακτης ανάγκης που ήδη ισχύει από την 13η Σεπτεμβρίου 2021 έως και την 31η Μαρτίου 2022 συνιστά ένα ιδιόμορφο αλλά και έντονο απαρτχάιντ που οργανώνει την παράλογα άνιση μεταχείριση των πολιτών με βάση τον εμβολιασμό τους ή όχι. Ενώ καθόλου δεν έχει αποδειχθεί ότι ο εμβολιασμός από μόνος του αποτρέπει την μετάδοση του ιού, ενώ η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και περίθαλψης υπονομεύεται και η ανάπτυξη φαρμάκων κατά του ιού καθυστερεί, έχουμε μια αυθαίρετη κατ’ ουσίαν μαζική απόλυση γιατρών και υγειονομικών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η οποία πλήττει σοβαρά και τη διαβίωσή τους αλλά και συνολικά το σύστημα υγείας στην πιο κρίσιμη στιγμή. Το μέτρο θα επεκταθεί πιθανότατα και σε άλλους τομείς και ήδη υπάρχει νομοθετική εξουσιοδότηση για κάτι τέτοιο (ν. 4820/2021). Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, μια μαζική απόλυση εργαζομένων σε μεγάλη κλίμακα δεν προκαλεί ανάλογη αντίδραση από την κοινωνία, τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τα συνδικάτα. Την ίδια στιγμή οι μη εμβολιασμένοι δεν θα έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ελεύθερου χρόνου (κλειστοί χώροι εστίασης κ.λπ.) και δεν θα μπορούν να κάνουν διαγνωστικά τεστ για τον Covid-19 σε δημόσιες δομές, κάτι που προετοιμάζει τον αποκλεισμό τους από το δημόσιο σύστημα υγείας και από την κοινωνική ζωή γενικότερα. Όπως είπε πρόσφατα με αλαζονεία ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού, η ζωή για τους μη εμβολιασμένους θα καταστεί σχεδόν αδύνατη.
Δίνεται έτσι μια κλιμακούμενη συνέχεια από την κυβέρνηση στα πολύμηνα αναποτελεσματικά λοκντάουν, στις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και τα εξοντωτικά πρόστιμα, στη μακροχρόνια αναστολή λειτουργίας των εκπαιδευτικών δομών (για διάστημα μεγαλύτερο του παγκόσμιου μέσου όρου). Οι συνέπειες για τις νέες γενιές, τα παιδιά και τους έφηβους, ψυχολογικές και πνευματικές, αν και θα έπρεπε να είναι το πρώτο μας μέλημα, υποβαθμίζονται ή και αγνοούνται: η απόγνωση, η βία, η απομόρφωση, οι αυτοκτονίες είναι μια έκφραση της κατάστασης αυτής.
Όσοι και όσες υπογράφουμε το παρόν κείμενο θεωρούμε ότι πρέπει να τοποθετηθούμε δημόσια και υπεύθυνα ως πολίτες –ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες πολιτικές μας απόψεις ή τις επαγγελματικές και επιστημονικές μας αναφορές– για όσα πρωτοφανή συμβαίνουν και αγγίζουν κάθε πλευρά της συλλογικής και ατομικής μας ύπαρξης. Ανησυχούμε έντονα, όχι μόνο για την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά και για την επιδεινούμενη κατάσταση των ελευθεριών στη χώρα μας
Η υγειονομική διάσταση στην Ελλάδα έχει εξαντληθεί σε συγκεκριμένα εμβόλια ελάχιστων φαρμακευτικών κολοσσών και σε όσες επιχειρήσεις ή ΜΜΕ συνδέονται μαζί τους. Έχει ήδη φανεί ότι η πολιτική αυτή δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την πανδημία, πράγμα που αντανακλά και την κρίση του ισχύοντος συστήματος.
Μια αποτελεσματική αντιμετώπιση πρέπει να στηρίζεται στην συχνή πραγματοποίηση δωρεάν τεστ για όλους, στην επαρκή ιατρική παρακολούθηση όλων όσοι έχουν διαγνωσθεί θετικοί (θεσμός οικογενειακού γιατρού στην πράξη) και στην αποτελεσματική νοσηλεία όσων την χρειάζονται, στον απολύτως εθελοντικό εμβολιασμό, στην ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια, στη δημοσιοποίηση όλων των στατιστικών για να μορφώνει κάθε άνθρωπος άποψη και για τη νόσο και για την πρόληψη και θεραπεία αλλά και για τις τυχόν παρενέργειες των μέσων θεραπείας, στη χρήση των «ακριβών» φαρμάκων για τη σωτηρία της ζωής, στη συνεργασία με όλες τις χώρες του πλανήτη που είχαν καλά αποτελέσματα στην πρόληψη και αντιμετώπιση της θεραπείας.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, η πολιτική που ακολουθείται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι απόλυτα αδιαφανής παρά την προπαγάνδα που την συνοδεύει. Κανείς δεν γνωρίζει αλλά ούτε και επιτρέπεται να μάθει – ιδίως στη χώρα μας – αν υπάρχουν παρενέργειες (άμεσες ή έμμεσες, βραχυχρόνιες ή μακροχρόνιες) από τη χρήση των συγκεκριμένων εμβολίων και αν καταγράφονται. Κανείς δεν γνωρίζει, εκτός από έναν πυρήνα ειδικών, τα ακριβή χαρακτηριστικά της νόσου, αλλά και την προέλευσή της. Ιατρικές και άλλες επιστημονικές απόψεις που αποκλίνουν από αυτήν των εμπειρογνωμόνων της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων λοιδωρούνται, καταστέλλονται, εξοβελίζονται και τείνουν να ποινικοποιηθούν, ενώ οι επίσημοι εκφραστές της κρατικής επιστημονικής άποψης, όπως και οι φαρμακευτικές εταιρείες, θωρακίζονται με νομική ασυλία και «ακαταδίωκτα» κάθε είδους.
Επιβάλλεται μια λογική Ιεράς Εξέτασης, η οποία αναστέλλει ουσιαστικά την ελευθερία έκφρασης και την ακαδημαϊκή ελευθερία, που είναι ζωτικής αξίας συνταγματικά δικαιώματα. Αναδεικνύεται στην δημόσια ζωή ένα νεομακαρθικό πολιτικό κλίμα. Από την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της, αλλά και από τη μεγάλη πλειοψηφία του κομματικού συστήματος, ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού, που κάνει, ανεξαρτήτως αιτιολογίας, διαφορετική επιλογή για τον σωματικό του αυτοκαθορισμό, συκοφαντείται ως συλλήβδην ανορθολογικό και «ψεκασμένο». Επιχειρείται συστηματικά από τα πάνω ο μακιαβελικός διχασμός της κοινωνίας και η τεχνητή όξυνση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων.
Τόσο τα επιχειρηματικά συμφέροντα των παγκόσμιων ελίτ όσο και η αξιοποίηση της υγειονομικής κρίσης για πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς οδηγούν σε μια πρωτοφανή πειθάρχηση και αυταρχική αναδιοργάνωση των δυτικών αστικών δημοκρατιών αλλά και του κόσμου ολόκληρου, τη λεγόμενη «Μεγάλη Επανεκκίνηση» ( Great Reset). Η βιοηθική αγνοείται ή και καταδικάζεται, το δικαίωμα στη συναίνεση σε ιατρικές πράξεις και στην επαρκή προηγούμενη ενημέρωση (Συνθήκη του Οβιέδο) καταργείται. Επιβάλλεται σταδιακά αδιακρίτως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ανεξαρτήτως ηλικίας ή κατάστασης υγείας (ακόμη και σε εφήβους και μικρά παιδιά), ενώ υπάρχει αδιαφάνεια στο ζήτημα των παρενεργειών.
Είναι φανερό ότι αυτή η υγειονομική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοσθεί με πειθώ και χωρίς καταστολή, αλλά και ότι η αυταρχικοποίηση με αφορμή την πανδημία αποτελεί έναν γενικότερο κοινωνικό πειραματισμό από τις παγκόσμιες εταιρικές και πολιτικές ελίτ. Η αυταρχικοποίηση αυτή έχει αρχίσει να αποκτά ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.
Είναι ανάξιο λόγου το επιχείρημα ότι σε κάθε περίπτωση και αδιακρίτως το δικαίωμα σωματικού αυτοκαθορισμού είναι ατομικισμός και ότι αποκλειστικά διά του εμβολιασμού υφίσταται κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι γνωστό ότι για να υπάρχει πολιτική ελευθερία σε μια κοινωνία, τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα κατά κανόνα αλληλοσυμπληρώνονται και δεν αντιπαρατίθενται. Τα δικαιώματα στη ζωή, την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα και την ελευθερία δεν είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους.
Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ της τεχνοεπιστήμης ως της μόνης ελπίδας για τη σωτηρία του πλανήτη και των ανθρώπων, η απόδοση σε αυτήν μυστικιστικών και ουσιαστικά θρησκευτικών χαρακτηριστικών, καθώς και η απόδοση στους πολίτες του ρόλου των υπηκόων υγειονομικών διαταγμάτων έχει γίνει αποδεκτή από την πλειονότητα του πολιτικού κόσμου και της επιστημονικής κοινότητας. Όποια φωνή εγείρει ερωτήματα θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση «αντιεπιστημονική», στη χειρότερη και συνηθέστερη «ψεκασμένη». Η αποδοχή από μεγάλο μέρος της Αριστεράς και των ριζοσπαστικών κινημάτων αυτής της άποψης συνιστά άλλη μια έκφανση του θανάτου της σκέψης: ταυτίζουν την εταιρική τεχνοκρατία με τον Ορθό Λόγο και το γενικό συμφέρον.
Ωστόσο, δεν υπάρχει ιστορικό παράδειγμα εξουσίας και διακυβέρνησης που στήριξε την κυριαρχία της στο φόβο και την επιβολή εις το διηνεκές. Οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας για την επιβολή των πιστοποιητικών υγειονομικών φρονημάτων είναι χαρακτηριστικό δείγμα ότι οι κοινωνίες δεν θα αυτοκτονήσουν. Συνιστούν κατ’ αρχήν δείγμα κοινωνικής υγείας και αντίστασης. Όσο νωρίτερα οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι αφουγκραστούν τις φωνές ενάντια στην υγειονομική δικτατορία, τόσο το καλύτερο. Δεν αναστέλλονται τα συνταγματικά δικαιώματα για να «κερδηθεί» η υγεία. Είναι πασιφανές ότι οι κρατούντες αδιαφορούν εξίσου για την υγεία και για την ελευθερία των «πληθυσμών».
Είναι η ώρα να πάψουμε να είμαστε «πληθυσμοί» και να ξαναγίνουμε πολίτες, να πάψουμε να είμαστε υπήκοοι και να ξαναγίνουμε λαός! Δεν θα σωθεί η υγεία, εάν καταστραφεί η ζωή!
Υπογραφές:
- Βαρούνης Τάσος, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
- Γεωργιάδης Νίκος, γεωπόνος
- Γιαννουλοπούλου Γιάννα, μέλος ΔΕΠ / ΕΚΠΑ
- Γκάζης Μήτσος, ιδιωτικός υπάλληλος
- Γρετσίστας Βασίλης, λογιστής
- Δερμενάκης Παύλος, οικονομολόγος ερευνητής
- Δημητριάδης Κώστας, ηλεκτρολόγος μηχανικός
- Δημητρίου Αντρέα, δημοσιογράφος
- Θεοδωρίδης Αλέξης, προγραμματιστής
- Θεοχαράτου Βίβιαν, δικηγόρος
- Κοδέλας Δημήτρης, γεωπόνος
- Κοντογεωργοπούλου Παυλίνα, δικηγόρος
- Κοντογιάννης Γιώργος, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
- Κουτσουβέλης Παναγιώτης, νομικός
- Κωστόπουλος Ιάσονας, ιδιωτικός υπάλληλος
- Λάιος Νίκος, κοινωνικός ανθρωπολόγος
- Λάμπρου Βύρων, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
- Λαντζανάκη Μαρία, ιατρός γυναικολόγος
- Μαυρόματος Αντώνης, ειδικευόμενος ψυχίατρος, υποψήφιος διδάκτωρ Ιατρικής ΕΚΠΑ
- Μαχαιρά Ελευθερία, δημόσιος υπάλληλος
- Μούστος Μανώλης, ιατρός βιοπαθολόγος
- Μπελαντής Δημήτρης, δικηγόρος
- Νιχωρίτης Φίλιππος, τραπεζοϋπάλληλος
- Ξυδιάς Βασίλης, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
- Παναγιώτου Σπύρος, γεωπόνος, δημοτικός σύμβουλος Γαλατσίου
- Παπανικολάου Βασίλης, δικηγόρος
- Ρινάλντι Ρούντι, εκδότης εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς»
- Σαμικού Έρη, δρ. ιατρικής ανθρωπολογίας
- Σταμάτης Κωνσταντίνος, συντηρητής έργων τέχνης
- Σχίζας Γιάννης, συγγραφέας
- Σωτηρίου Ελένη, κοινωνιολόγος
- Ταυρής Νίκος, δημοσιογράφος
- Τεντομάς Λάζαρος, δρ. κοινωνικής ανθρωπολογίας, εκπαιδευτικός
- Τερζάκης Φώτης, συγγραφέας
- Τουλούμη Βάσω, μαθηματικός
- Φινάλης Ερρίκος, επιμελητής εκδόσεων
- Χαμπίμπης Στάθης, εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
- Χατζηαντωνίου Γιάννης, δικηγόρος
- Χρήστου Βαγγέλης, ιατρός παιδίατρος
- Δούση Πέννυ, ξεναγός
- Βήχου Μαρίνα, δημοσιογράφος
- Μιχελιδάκη Ίρμα, εκπαιδευτικός
- Τήνιος Γιάννης, ορθοπεδικός-χειρούργος
- Μακρής Βασίλης, μεταλλειολόγος-μηχανικός
- Λαζάνης Χαράλαμπος, μεταφραστής
- Χαραλαμπάκης Γιάννης, φαρμακοποιός
- Σταμογιώργου Ειρήνη, δημόσιος υπάλληλος
- Παναγιωτοπουλου Χρυσουλα, συνταξιουχος
- Μαυριτσάκη Έφη, δημόσιος υπάλληλος
- Κρεμμύδας Νεοπτόλεμος, άνεργος
- Τζαβέλλας Γιώργος, βιοτέχνης
- Χατζητάκη Ευαγγελία, αρχιοτέκτων-μηχανικός ΑΠΘ
- Παπουλής Κώστας, μηχανικός-εκπαιδευτικός
- Γιαγκίδης Γιώργος, διαιτολόγος-διατροφολόγος
- Ηλίας Κατσαούνης Ηλίας, φυσικός.
- Αλεξίου Δημήτρης, κάτοικος Αγίας Παρασκευής
- Μποζινάκης Περικλής, συγγραφέας-μεταφραστής
- Πάρις Δάγλας Πάρις, συντάκτης
- Σχίζας Τάσος, πολιτικός μηχανικός
- Διακάκης Γιάννης, μηχανολόγος-μηχανικός
- Σκαλτσά Λόλα, συνταξιούχος δημοσιογράφος
- Άντζελ Χριστίνα, φιλόλογος
- Σωτηροπούλου Βίλη, ηθοποιός-συγγραφέας
- Παντερμαλής Γιώργος, οικονομολόγος
- Γεωργία Κατερίνα, ιατρός ακτινολόγος
- Καραθανάση Αθήνα, δημόσιος υπαλληλος
- Βασόπουλος Αποστόλης, πολιτικός μηχανικός
- Παπαδόπουλος Αθανάσιος, καθηγητής μέσης εκπαίδευσης
- Κουνάδη Κατερίνα, Αρχιτέκτονας-εκπαιδευτικός
- Αργυρόπουλος Άρης, ιδιωτικός υπάλληλος
- Κώστας Κίτσιος, φυσικός
- Χερουβής Γιώργος, ναυπηγός μηχανικός
- Συμβουλόπουλος Ανδρέας, συνθέτης
- Κοντομάρης Θανάσης, έμπορος
- Σφακιανάκη Μαριάνθη, άνεργη καθηγήτρια γαλλικών
- Μαυριτσάκης Γιάννης, συγγραφέας
- Κοτσώνα Αθηνά, νομικός
- Νόνης Αδριανός, τραγουδοποιος
- Μανούσος Δημήτρης, ιδιωτικός υπάλληλος
- Αγγελική Γρέβια, αρχιτέκτονας
- Σερμέτης Τριαντάφυλλος, Δρ. Φιλοσοφίας-Συγγραφέας
