Για την αναγνώριση του «κράτους της Παλαιστίνης»
Η ομόφωνη απόφαση της Βουλής που καλεί την κυβέρνηση για αναγνώριση «κράτους της Παλαιστίνης» είναι συμβολική, κι αυτό είναι θεμιτό για έναν μακροχρόνιο και σπουδαίο αγώνα απελευθέρωσης.
Το πρόβλημα είναι ο ακραία υποκριτικός χαρακτήρας της ψήφισης, που προωθήθηκε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ώστε να προσφέρει ένα συμβολικό αντίβαρο στην πολύ απτή ελληνοϊσραηλινή συνεργασία – η οποία, για να το πούμε καθαρά, προσφέρει στήριξη στο καθεστώς του Ισραήλ και ελαφρύνει την πίεση για μια δίκαιη λύση. Στην πραγματικότητα, ήταν απαραίτητο για την ελληνική κυβέρνηση ένα συμβολικό ψήφισμα για να τηρήσει τα προσχήματα έναντι του επερχόμενου ελληνοϊσραηλινού υπουργικού συμβουλίου και της Ανώτατης Συνάντησης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ τον Ιανουάριο.
Από την άλλη, μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Ισραήλ και την επανάληψη των ίδιων κούφιων λόγων για ειρηνευτική διαδικασία και λύση δύο κρατών, ξεπλένεται η πληγωμένη από τα εγκλήματά του διεθνής εικόνα του Ισραήλ. Τα… κούφια λόγια επαναλαμβάνουν αυτό που πραγματικά η κατοχή επιθυμεί: μια ειρηνευτική διαδικασία που θα επανεκκινήσει κάποτε, χωρίς αρχές δικαίου, ενώ μέχρι τότε το Ισραήλ θα μπορεί να δημιουργεί τετελεσμένα (επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, εκτοπισμός και καταστροφή της ζωής των Παλαιστίνιων, στραγγαλισμός της Λωρίδας της Γάζας).
Το θέμα της συμβολικής αναγνώρισης δεν πιέζει το Ισραήλ για λύση. Αντίθετα, πίεση για αλλαγή στάσης του Ισραήλ αποτελεί η Οδηγία της Ε.Ε. για τη σήμανση των προϊόντων των εποικισμών, την οποία η ελληνική κυβέρνηση δεν δεσμεύτηκε να εφαρμόσει.
Το συμβολικό ψήφισμα θεωρείται επίτευγμα για την Παλαιστινιακή Αρχή και τον πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς που, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να βελτιώσει την κατάσταση του πληθυσμού που ζει υπό κατοχή, βρίσκεται σε απαξίωση. Από μια άποψη, αποτέλεσμα της απαξίωσης είναι και η πρόσφατη εξέγερση στα παλαιστινιακά εδάφη.
Το κύριο μήνυμα του Αμπάς ήταν η επανάληψη του όρου «τρομοκρατία». «Πρέπει να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία», είπε πολλές φορές, «η ειρήνη στην Παλαιστίνη είναι κλειδί». Τσουβαλιάζοντας στην «τρομοκρατία» τον ΙSΙS από τη μια και την Παλαιστινιακή Αντίσταση από την άλλη. Είναι μια καλή υπηρεσία στον Νετανιάχου, που πασχίζει να πείσει ότι βρίσκεται σε πόλεμο πολιτισμών και θρησκειών και ότι η εξέγερση στην Παλαιστίνη δεν έχει να κάνει με την κατοχή, αλλά με θρησκευτικό φανατισμό.
Ένα ακόμη σημείο απαιτεί την προσοχή μας. Η απόφαση-κάλεσμα της Βουλής για αναγνώριση «κράτους της Παλαιστίνης» δεν αναφέρει την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων στα σπίτια τους. Ας αναρωτηθούμε αν σήμερα είναι λογικό η ελληνική κυβέρνηση να ενθαρρύνει τον αποκλεισμό της επιστροφής προσφύγων σε μια γειτονική χώρα, από όπου έφυγαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες με τη βία των όπλων και του τρόμου.
Με μια κουβέντα, η ψήφιση στη Βουλή, συμβάλλει μεν να μην ξεχαστεί η Παλαιστίνη, αλλά ταυτόχρονα βαφτίζει την κατοχή «κράτος» ενώ το Ισραήλ συνεχίζει τη δουλειά του.
Τ.Σ.
