Ο εξαίρετος Βίκος Ναχμίας έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, αλλά οι τελευταίες «Στροφοδίνες» του, στο Φεστιβάλ Αθηνών, βασισμένες στην τεχνική της περιδίνησης των δερβίσηδων του τάγματος των Μεβλεβί, ενσάρκωσαν την ποίηση του Τζελαλουντίν Ρουμί, κάνοντας την απώλεια του φίλου και δάσκαλου ακόμα πιο αισθητή. (φωτό Στ. Ελληνιάδη)
Αδέλφια Μουσουλμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν ξέρω τι να πω.
Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος.
Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής.
Δεν είμαι Βουδιστής μήτε και Σούφι.
Δεν είμαι και διόλου Ζεν.
Δεν έχω μία θρησκεία ή παράδοση.
Δεν είμαι απ’ την ανατολή μήτε τη δύση
ούτε από θάλασσα ούτε κι απ’ τα βουνά.
Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος
αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός.
Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω
ούτε σ’ αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο.
Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ
ή κάποιαν άλλην ιστορία.
Ο τόπος μου είναι άτοπος
χνάρι δεν έχει το χνάρι μου.
Ούτε σώμα ούτε ψυχή.
Ανήκω στον Αγαπημένο.
Είδα τους δύο κόσμους σ’ έναν και γνωρίζω
τον πρώτο και τον τελευταίο
που αναπνέει μ’ ανθρώπινη πνοή.
(από το βιβλίο «Μικρό απάνθισμα από την ποίηση του Ρουμί», σε απόδοση Βίκου Ναχμία, εκδ. ντέφι)
