Η Συσπείρωση καλεί σε μαζική συμμετοχή
Στα ζητήματα του χώρου και του επαγγέλματος των αρχιτεκτόνων, οι επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών είναι δραματικές:
- Το 50% είναι πεταγμένοι από το επάγγελμα, ανασφάλιστοι, με χρέη που ολοένα διογκώνονται. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων καταπατώνται πλήρως τα εργασιακά δικαιώματα, η ανασφάλεια είναι πλέον γενικευμένη.
- Πλήθος νομοθετήματα, ευτελίζουν το επάγγελμα, το κατακερματίζουν, πλήττουν τη λειτουργία των Πολυτεχνείων, οδηγούν στην υποβάθμιση του αρχιτεκτονικού έργου, το αφήνουν έρμαιο σε αποφοίτους περιορισμένων σπουδών, κολεγίων κ.λπ. ώστε ο χώρος των αυτοαπασχολούμενων αρχιτεκτόνων να αποτελέσει φτηνή λεία μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων.
- Διαλύεται το θεσμικό πλαίσιο του χωρικού σχεδιασμού. Υπέρτατο νομοθετικό κριτήριο αναγορεύεται η εξυπηρέτηση των μεσιτών, των μεγάλων εργολαβικών συμφερόντων, των τραπεζών και των κάθε λογής ασύδοτων κερδοσκόπων.
- Μεθοδεύεται η απαξίωση και η αρπαγή του δημόσιου φυσικού και οικιστικού πλούτου της χώρας, η άλωση στρατηγικών στοιχείων της εθνικής μας κυριαρχίας (συχνότητες, δίκτυα ΔΕΚΟ, αεροδρόμια). Έπεται ο ιδιωτικός οικιστικός πλούτος, με στόχο τους μικρο-«οφειλέτες» (συντριπτική πλέον πλειοψηφία των πολιτών, τη στιγμή που οι μεγαλοοφειλέτες Δημοσίου και ασφαλιστικών ταμείων παραμένουν στο απυρόβλητο).
Η μνημονιακή τακτική αποβλέπει στο διχασμό των αρχιτεκτόνων, ανάμεσα στους «εξοβελισμένους» από το επάγγελμα και τους «σωσμένους», έστω και αν στους τελευταίους συναθροίζονται, εκ του πονηρού, αρχιτέκτονες του μόχθου με «γκόλντεν μπόις» του επαγγέλματος -είναι μια δοκιμασμένη πολιτική, διεθνώς και από παλιά (από τη Θάτσερ ως τον Ομπάμα). Στα καθ’ ημάς, ο διχασμός των αρχιτεκτόνων δεν οφείλεται μόνο στην ύφεση αλλά και στην αποκλειστική ενασχόληση της πλειοψηφίας των απερχομένων διοικήσεων του ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ με τους εναπομείναντες «σωσμένους», ιδιαίτερα των πολύ λίγων που είναι σε θέση να επωφελούνται από την κρίση.
Η Συσπείρωση Αριστερών Αρχιτεκτόνων έχει δώσει εδώ και 30 χρόνια αγώνες για όλα τα παραπάνω, με σταθερή στράτευση, χωρίς συναλλαγές. Τα μέλη της, από όλη τη ριζοσπαστική αριστερά αλλά και ανένταχτοι, ποτέ δεν εφησύχασαν, ούτε αρκέστηκαν σε απλή, μηχανιστική μεταφορά ή αναπαραγωγή κεντρικών πολιτικών σχεδιασμών. Επιδίωξαν πάντα να συντονιστούν με τον παλμό του κοινωνικού χώρου, για να ενεργοποιούν τους πληττόμενους αρχιτέκτονες.
Όπως τονίζουν, «για μας δεν υπάρχουν ιδεολογικές περιχαρακώσεις και μικροκομματικές προτεραιότητες. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές:
* Για εργασιακά δικαιώματα και ενάντια στη μαύρη εργασία.
* Για να αποτρέψουμε την άλωση του χώρου των μικρών επαγγελματιών από τα μεγάλα γραφεία και τις κατασκευαστικές εταιρίες.
* Για να υπερασπιστούμε τα επαγγελματικά μας δικαιώματα που απειλούνται με διάλυση από ποικίλους μηχανισμούς «πιστοποιήσεων» και από την μεθοδευμένη υπεξαίρεσή τους.
* Για το δικαίωμα στην περίθαλψη για όλους.
* Για την προστασία του ασφαλιστικού ταμείου και των αποθεματικών του.
* Για μια κοινωνική αρχιτεκτονική με ανθρώπινο πρόσωπο που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες.
* Για την ανάπτυξη των πόλεων χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, με προστασία του περιβάλλοντος.
* Για ένα σύλλογο δημοκρατικό στο πλευρό των πολλών και όχι ένα εργαλείο στα χέρια λίγων που εξυπηρετεί μόνο κυβερνητικές πολιτικές και ειδικά συμφέροντα.
* Επιμένουμε σε μια ενωτική πρόταση για το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς και της οικολογίας.
Με τη μαζική συμμετοχή των αρχιτεκτόνων στις εκλογές της Κυριακής, ο Σύλλογος μπορεί και πρέπει να γίνει η φωνή των πληττόμενων αρχιτεκτόνων».
