Η κυριαρχία της Δύσης στον πλανήτη κλονίζεται, Κι όταν λέμε Δύση, εννοούμε την Αγγλοσαξονική Δύση με «ολίγην» (αλλά άγρια «ολίγην») από Γερμανία καθώς και με λίγες ακόμα, μικρότερες Δυνάμεις όπως η Γαλλία και η Ιαπωνία.
Πολλοί ήδη λένε ότι η κυριαρχία της Δύσης πεθαίνει – και κάποιοι προεκτείνουν το φάσμα αυτού του φαινομένου, φθάνοντας στον «θάνατο του Δυτικού πολιτισμού».
Πεθαίνει όμως ο Δυτικός πολιτισμός όντως;
Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά πεθαίνει είναι ο κυρίαρχος Δυτικός πολιτισμός, έτσι όπως διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες υπό το κράτος του Νεοφιλελευθερισμού.
………..
Ο Δυτικός πολιτισμός έχει «πεθάνει» συχνά στο παρελθόν, όπως όταν βίασε τον εαυτό του με το φασιστικό-ναζιστικό έκτρωμα (για να μείνουμε στον 20ό αιώνα).
Με έναν ιστορικά ανιχνεύσιμο τρόπο ο Νεοφιλελευθερισμός επανέφερε στη Δύση όλα εκείνα που επιχείρησε ο ναζισμός-φασισμός – εκτός από τις ανοιχτές θηριωδίες (στις οποίες ο Νεοφιλελευθερισμός έδωσε «ανθρωπιστική» δορά). Οικονομικά – κοινωνικά και πολιτικά ο Νεοφιλελευθερισμός οδήγησε τις κυρίαρχες Δυνάμεις της Δύσης σε μια νεο-φεουδαρχική κατάσταση, που δεν χρειάζεται πια τις αστικές δημοκρατίες
Δεν έχουμε πια να κάνουμε λοιπόν με τον θάνατο του Δυτικού πολιτισμού (άλλωστε και η Ρωσία, Δύση είναι ή η Λατινική Αμερική), έχουμε να κάνουμε με τον θάνατο της Δημοκρατίας – της αστικής σήμερα, της λαϊκής παλιότερα, στον βαθμό που αυτή υπήρξε.
…………
Τα εργαλεία που μετήλθε ο Νεοφιλελευθερισμός για να ροκανίσει και να αποτελειώσει τη Δημοκρατία ήταν (στο εποικοδόμημα) ο μεταμοντερνισμός, η πολιτική ορθότητα, ο πολυπολιτισμός, η ενσωμάτωση της Αριστεράς, ο δικαιωματισμός κι επ’ εσχάτων η χειραγώγηση σε βαθμού Ιερατείου της τεχνολογίας.
Για πρώτη φορά, μετά τις μεγάλες Επαναστάσεις, η Δημοκρατία πεθαίνει τοις πράγμασι, αλλά κυρίως πεθαίνει μέσα στα μυαλά των πολιτών. Όχι μόνον επειδή στο δημοκρατικό πλαίσιο (ένα σύνολο κενών θεσμών πλέον) τίποτα δεν μπορεί να υπερασπισθεί τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά επειδή οι ίδιοι άνθρωποι πλέον γίνονται οπαδοί των Ηγεμόνων (Εταιριών, κομμάτων κ.λπ.). Είτε από φόβο, είτε από συμφέρον, είτε διότι θέλουν να ανήκουν κάπου.
Όλα όσα συνιστούσαν το ανήκειν και πολύ περισσότερο το συνανήκειν, θανατώθηκαν. Οι ταυτότητες, εθνικές και πολιτισμικές, οι κοινότητες και το αυτεξούσιο των κρατών θανατώθηκαν – κοντολογίς επήλθε η μετατροπή των λαών σε πληθυσμούς, ρίζωσε η αποεκπαίδευση εις όσα αφορούν τον ανθρωπισμό και την Ιστορία, ενώ η προπαγάνδα άλωσε τη λογική και την ηθική.
Συνεπώς αυτό που πεθαίνει δεν είναι ο Δυτικός πολιτισμός αλλά αυτό που τον σκοτώνει δηλαδή ο Νεοφιλελευθερισμός. Διότι ο κυρίαρχος Νεοφιλελευθερισμός στη Δύση, όντως πεθαίνει, χωρίς όμως να ξέρουμε ακόμα τίποτα για την τύχη του στον υπόλοιπο πλανήτη. Διότι κι εκτός του Αγγλοσαξωνικού μπλοκ, το κυρίαρχο σύστημα πάλι ο Νεοφιλελευθερισμός είναι. Με έναν λόγο η γεωπολιτική αναστάτωση αφορά στις συνήθεις επί αιώνες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κι όχι στην αντιμετώπιση μιας λαϊκής, μάλιστα επαναστατικής, απειλής.
***
Όμως, πάλι κοιτώντας πίσω στην Ιστορία, σε ανάλογες εποχές ζόφου, ο λαϊκός παράγοντας αίφνης εμφανίσθηκε από ‘κει που δεν το περίμενε κανείς.
***
Καλή Ανάσταση σε όλους μας!
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
12•IV•2023
